Ο Λεωνίδας και οι σημερινοί Έλληνες

Πείτε το παραξενιά ή οτιδήποτε άλλο θέλετε, αλλά όταν σκέφτομαι κάποιον από τους ήρωες του παρελθόντος ή και του παρόντος μου έρχεται άμεσα στο μυαλό η απορία σχετικά με το τι θα σκεφτόταν αν ζούσε τις καταστάσεις που ζούμε σήμερα. Αν περπατούσε ανάμεσα στους απογόνους του. Ίσως σκέφτομαι έτσι γιατί κριτές μας θα είναι οι νεκροί και οι αγέννητοι. Δεδομένου αυτού και λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι οι αναγνώστες μου κάνουν ό,τι κάνουν για τους αγέννητους το μόνο που απομένει για τους νεκρούς είναι να σκεφτόμαστε και να οδηγούμαστε από το παράδειγμα τους. Να σκεφτόμαστε δηλαδή “τι θα έκανε σε αυτή την περίπτωση ο Λεωνίδας;”. Αυτή ακριβώς η ερώτηση είναι νομίζω ο ζωντανός παλμός της Ιστορίας, αυτό ακριβώς που έχει σημασία σε αυτήν, αυτό δηλαδή που οι διάφοροι “εθνικόφρονες” αστοί δημοκράτες πετάνε στον κάλαθο τον αχρήστων και φτάνουν να γίνονται εντελώς γελοίοι όταν επικαλούνται τον Πλάτωνα για να δικαιολογήσουν το ότι είναι δουλοπάροικοι των τοκογλύφων, όταν επικαλούνται τον “πατριωτισμό” για να μας πουν ότι θα πρέπει να τους ευχαριστούμε που πληρώνονται μισθοί και συντάξεις. Αυτού του είδους ο “πατριωτισμός” θα πρέπει να καταπολεμηθεί άμεσα, να ποδοπατηθεί μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω σε ένα αντίγραφο από το μνημόνιο, μέχρις ότου βυθιστεί για πάντα στην λήθη. Η μελέτη της αρχαίας ψυχής δεν έχει παντελώς κανένα νόημα αν δεν συνδυάζεται με προσπάθεια ανασκαφής της, αποκάλυψης της, αφού ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη, όπως λέει και ο Κωστής Παλαμάς. Στην αναζήτηση πορείας για τον Γ' Ελληνικό Πολιτισμό κάποιοι θα δείξουν προς τα πίσω. Πρέπει να τους χλευάσουμε και να τους θυμίσουμε ότι η Ιστορία κινείται μεν σε κύκλους, όμως όχι στον ίδιο κύκλο, αλλά σε ομόκεντρους. Κάποιοι άλλοι θα δείξουν προς τα μπροστά. Πρέπει να τους συνετίσουμε, με το καλό ή το κακό, και να τους πούμε ότι ένα Έθνος, όπως το Ελληνικό, οφείλει να προχωράει μπροστά με πυξίδα του το παρελθόν. Σε όλους αυτούς θα πούμε ακριβώς αυτό. Ότι κοιτάμε την Ιστορία ως πρότυπο και όχι ως ένα στείρο παρελθόν γραμμένο σε σελίδες κίτρινες που μυρίζουν νεκροταφείο. Νιώθουμε μέσα στο Αίμα μας να πάλλεται ο Λεωνίδας, δεν είναι για μας μια Ιστορία απλά είναι ένα παράδειγμα. Για όλα αυτά τα παραπάνω δεν πιστεύω στα μνημόσυνα. Ταιριάζουν ίσως στους μικρούς και τους ασήμαντους, όμως όχι σε Άνδρες, όπως ήταν ο Λεωνίδας. Σε αυτούς ταιριάζουν οι Τελετές Ηρωολατρείας, οι ανανεώσεις του Όρκου Τιμής που δίνουν οι νεώτεροι ενώπιον του Ήρωα, ένας Όρκος που δεσμεύει τον νεώτερο να ζει με γνώμονα το πρότυπο του Ήρωα!

 

Μια μικρή ιστορική αναδρομή, κυρίως για να γίνει η σύνδεση του άρθρου με την Ιστορία, είναι απαραίτητη, παρά το γεγονός ότι κάθε ένας από εμάς οφείλει να γνωρίζει την Ιστορία του Λεωνίδα και της Μάχης των Θερμοπυλών, αλλιώς πραγματικά κάτι πάει στραβά. Θα κοιτάξω να κρατήσω αυτή την ιστορική αναδρομή όσο το δυνατόν μικρότερη, επειδή ακριβώς θεωρώ πως όλοι γνωρίζουμε τα περί της Μάχης. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο 480 π.Χ και ο εξηντάχρονος πλέον Λεωνίδας, Βασιλέας της Σπάρτης εδώ και τριάντα χρόνια, λαμβάνει τον χρησμό των Δελφών που λέει ότι η Σπάρτη είτε θα πεθάνει είτε θα θρηνήσει τον βασιλιά της. Από την στιγμή του Χρησμού ο Λεωνίδας έχει αποφασίσει τι πρέπει να γίνει. Η Σπάρτη πρέπει να θρηνήσει τον βασιλιά της, είναι για αυτόν μονόδρομος οπότε το να πάει και να συγκρουστεί με τους Πέρσες που έρχονται. Πρέπει να πάει να συγκρουστεί και να πεθάνει. Ξεκινάει λοιπόν με λίγους εκλεκτούς Ομοίους και Συναγωνιστές για την περιοχή που θα διεξαχθεί η Μάχη. Μόνος στόχος ο Θάνατος, με τον Σπαρτιατικό Τρόπο, με τον Ηρωικό Τρόπο Ζωής. Ένας Θάνατος εκρηκτικός που θα μείνει γραμμένος στην Ιστορία για πάντα. Στην πορεία μαζεύουν και άλλους συντρόφους, συμμαχητές από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ο εχθρικός Στρατός σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν θεωρήσουμε σωστή την πιο μετριοπαθή ιστορική άποψη, ήταν τουλάχιστον δεκαπλάσιος σε μέγεθος. Ο Θάνατος ήταν βέβαιος και αυτό έδειχνε να ευχαριστεί τον Λακεδαίμονα Βασιλέα, γιατί θα ικανοποιούταν σίγουρα ο Χρησμός του Μαντείου των Δελφών, η Σπάρτη θα θρηνούσε τον Βασιλιά της. Στις Θερμοπύλες διάλεξε τον τόπο που θα πεθάνει, εκεί όπου τα στενά θα του χάριζαν όχι ζωή, αλλά χρόνο για να γράψει το όνομα του με φωτιά στην Ιστορία. Εκεί ήταν που έγραψε πρώτον απ' όλα το απόφθεγμα μήνυμα προς όλους τους απογόνους του, η φοβερή εντολή να τον ξεπεράσουν, το “Μολών Λαβέ” προς τον Πέρση Αυτοκράτορα, καταδείχνοντας τον μονόδρομο του Ηρωικού Τρόπου Ζωής, του μόνου τρόπου που αξίζει κανείς να ζει. Εκεί ήταν που η αναμονή του Θανάτου έφερνε χαρά και διάθεση για καλλωπισμό, για γυμναστική. Για να δείχνει κάποιος όμορφος όταν πεθαίνει, για να είναι έτοιμος για το πέρασμα στην αιωνιότητα. Εκεί ήταν που η αθάνατη έννοια της ποιότητας νικούσε καθημερινά την ποσότητα σε μια ένδειξη αντιδημοκρατικότητας της Θείας προέλευσης του Κόσμου, σε ένα θεϊκό σημάδι Νίκης του Λαϊκού Εθνικισμού επί όλων των υλιστικών ιδεολογιών. Μια Νίκη σε επίπεδο αντιλήψεως και κοσμοθεάσεως. Εν τέλει χρειάστηκε, όπως και στην Ιστορία του άλλου Ήρωα της Φυλής μας, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ένας προδότης για να καταφέρουν οι ασιατικές ορδές να περάσουν. Στην περίπτωση βέβαια της Περσικής επιθέσεως, ο Χρησμός βγήκε αληθινός, αφού οι ενωμένες δυνάμεις των Ελλήνων τελικώς συνέτριψαν στην μάχη των Πλαταιών τις Περσικές δυνάμεις και τερμάτισαν την δεύτερη Περσική εκστρατεία.

 

Τι θα έλεγαν, όμως, αυτοί οι Άνδρες, εκπροσωπούμενοι από τον Αρχηγό τους, τον Λεωνίδα, αν περιδιάβαιναν αυτή την γη των απογόνων τους; Ποια αντιμετώπιση θα μπορούσε να έχει ο σύγχρονος Έλληνας, από τους Άνδρες που είχαν ως έθιμο, πριν την μάχη, τον καλλωπισμό τους, ώστε να τους πάρει ο Χάρος στην καλύτερη δυνατή εμφάνιση; Σίγουρα θα αηδίαζαν βλέποντας τους απογόνους τους να είναι ατομιστές, υλιστές, χαμερπή ανθρωπάκια και δειλοί, έτοιμοι να φιλήσουν τα πόδια του δυνάστη τους προκειμένου να συνεχίσουν για λίγο ακόμα να υπνοβατούν σε έναν κόσμο γεμάτο με χρώματα και οθόνες plasma. Αυτά είναι τα σίγουρα, όμως δεν είναι αυτά τα ζητούμενα, τα γνωρίζαμε άλλωστε. Το πραγματικά ζητούμενο, όπως προείπαμε, είναι το μήνυμα που στέλνει μέσα από τον χρόνο η θυσία αυτών των Ανδρών, τον στόχο που θέτει κανείς, σήμερα, αν επιλέξει να ακολουθήσει το πρότυπο τους. Ο Ηρωικός Τρόπος Ζωής, ο Κοινωνισμός και φυσικά ο Φυλετισμός ήταν κύρια στοιχεία της Σπαρτιατικής κοινωνίας. Η Πειθαρχία κρατούσε σε συνοχή αυτή την κοινωνία των Ηρώων και η Φάλαγγα προχωρούσε ομοιόμορφη μην αφήνοντας στον αντίπαλο την ουδεμία ελπίδα. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι Αυτοί δεν ήταν ένας Λαός των λόγων, όπως οι σύγχρονοι Έλληνες, ήταν ένας Λαός των πράξεων και δει των πράξεων που τις επικυρώνει, τις σφραγίζει, τρόπον τινά, ο ίδιος ο Θάνατος.

 

"Όλα έμεναν άκαρπα χωρίς τον Ήρωα. Χρειάσθηκε ο θάνατος ενός παλικαριού για να δώσει πνοή στις πρώτες εκείνες ενέργειες και σ' όλα τα σχέδια. Τα λόγια των Ελλήνων έμεναν λόγια ώσπου να έλθει ο θάνατος να τα ζωντανέψει. Ο Θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια. Ο Θάνατος είναι ζωή."

 

Ίων Δραγούμης - "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα" 

 

Το μήνυμα που εξακοντίζει ο Λεωνίδας διαμέσου των αιώνων είναι σαφές και επίκαιρο, αφού αυτός ένας Άνθρωπος Ενάντια στο Χρόνο, δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να αφήσει μήνυμα εφήμερο και ποταπό. Είναι ένα μήνυμα που περικλείει μια κοσμοθέαση, είναι ένα μήνυμα βαθύτατα προπομπός της Ιδεολογίας μας, του Λαϊκού Εθνικισμού. Είναι το μήνυμα που μήνυμα που δείχνει τον Έλληνα, όπως θα έπρεπε να είναι. Αληθινός, αποφασιστικός, Πολεμιστής και Φιλόσοφος ταυτοχρόνως, Φιλόπατρις, Φυλετιστής, μετουσίωση του Φιλοσοφικού Λόγου σε Πράξη, μέλος της Ιδεατής Πολιτείας των Ομοίων, δηλαδή με λίγα λόγια μια πλήρη Άρνηση του σημερινού μέσου νεοέλληνα, όπως αντιστοίχως ο σύγχρονος νεοέλληνας είναι μια πλήρη άρνηση του ήθους, της αρετής και της ανδρείας. Μια Κατάφαση λοιπόν, ο Λεωνίδας, της Ζωής, η οποία λαμβάνει την ύψιστη τιμή επικύρωσης από τον Θάνατο, γιατί όπως έχουμε πει και άλλες φορές οτιδήποτε στην Ζωή μπορεί να παραγραφεί και να διαγραφεί αν δεν το έχει επικυρώσει ο Θάνατος. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, που λέει και η παροιμία.

 

Το μήνυμα αυτό λαμβάνουμε σε λιγοστές ημέρες, 25 Αυγούστου και ώρα 8 το απόγευμα, κάτω από το άγαλμα Του, στις Θερμοπύλες. Εκεί ανανεώνουμε τον όρκο τιμής να συνεχίσουμε το έργο Του και να ακολουθήσουμε την διδασκαλία του την έμπρακτη. Τον όρκο να τιμούμε τον ίδιο μας τον ύμνο που λέει: “Τρανών προγόνων ιχνηλάτες, λαμπρών αγωνιστών παιδιά, οι νέοι είμαστε Σπαρτιάτες, με τη γενναία μας καρδιά”.

 

“Φυλάτε τη Γη σας και την Τιμή της μόνο με Σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγρηες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το Σπαθί. Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το Σπαθί.”

 

Περικλής Γιαννόπουλος

 

Κώστας Αλεξανδράκης

Μέλος της Κ.Ε. του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή