«Το Αίμα των Ηρώων είναι ιερότερο από το μελάνι των σοφών και από την προσευχή των πιστών»

"Για τον λόγο αυτό θέλουμε για μια ακόμη φορά σήμερα να κάνουμε δική μας την ομολογία τής πίστεως των αρχαίων όπως αυτή εκφράζεται με τις λέξεις: "Το αίμα των ηρώων είναι ιερότερο από το μελάνι των σοφών και από την προσευχή των πιστών" - κάτι τέτοιο βρίσκεται επίσης στην βάση του παραδοσιακού νοήματος, που σύμφωνα μ' αυτό δρουν στον "ιερό πόλεμο" περισσότερο από τα μεμονωμένα άτομα οι πρωτογενείς μυστικές δυνάμεις της Φυλής. Αυτές οι δυνάμεις των πηγών δημιουργούν παγκόσμιες αυτοκρατορίες και φέρουν στον άνθρωπο μια νικηφόρα ειρήνη".
JULIUS EVOLA, Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ

Η δήθεν “αγάπη” τους είναι μίσος για τον Ελληνισμό

Δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά! Απλά να ανοίξεις τον διακόπτη, και να λειτουργήσει η οθόνη και το ράδιο, σε κάποιον απο τους διάφορους σταθμούς. Αρκεί να αγοράσεις μια απο τις πολλές εφημερίδες που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν την κοινή γνώμη. Εν τέλει να ακούσεις τους προφέσορες, απο τα έδρανα ενός σχολείου ή ενός πανεπιστημίου. Όλοι μα όλοι, συνασπισμένοι σε έναν σκοπό: Την καταγγελία και την καταπολέμηση του “φασιστικού κινδύνου”! Και τι δεν λένε: Απειλή για την δημοκρατία, για την κοινωνία, την πρόοδο, τις “πανανθρώπινες οικουμενικές αξίες”, για την ανθρώποτητα, για τον πολιτισμό εν γένει. Εν ολίγοις, μας παρουσιάζουν σαν λύκους  που μπαίνουν σε μια στάνη με πρόβατα. Και κατακλείδα στην δριμυτατή πολεμική τους, έκκληση για συσπείρωση των ανθρώπων κάτω από όμορφα σχηματισμένες λέξεις: Ελευθερία, Πολιτισμός, Ανοχή,Πρόοδος, Σεβασμός στην Διαφορετικότητα, Ειρήνη, Άνθρωπος, Δικαίωμα....Ανθρωπότητα! Μα τι καλοί άνθρωποι; Και τι κτήνη αυτοί οι φασίστες,οι Χρυσαυγίτες που εχθρεύονται ολα αυτά τα πράγματα; Είναι όμως έτσι; Μετα παρρησίας, απαντάμε πως...ΟΧΙ!!!
Ζούμε στην εποχή της υποκρισίας, της διαστρέβλωσης και της αποδόμησης. Ιδεολογικός ταγός μας και δυνάστης, ο "διαννοούμενος"! Το είδος ανθρώπου που χαρακτηρίζεται από μηδενική δια ζώσης επαφή με το πραγματικό περιβάλλον, παρα μέσω της διόπτρας των βιβλίων και της θεωρίας. Ένας αυτάρεσκος κηφήνας που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο,επειδή διάβασε πέντε βιβλία παραπάνω απο τον μέσο άνθρωπο, χωρίς να είναι όμως βέβαιο οτι κατάλαβε και τίποτε απο αυτά. Ενας παραγωγός θεωρίας για την θεωρία και εχθρός κάθε τι πρακτικού! Πιστός λάτρης αυθαίρετων εννοιών και αξιών που ο ίδιος επινόησε ή κληρονόμησε απο όμοιους προκατόχους του, και βάση των οποίων ερμηνεύει τον κόσμο, την ζωή και ακόμα την ίδια του την ύπαρξη. Φανατικός πολέμιος κάθε θέσης που ξεφεύγει απο τα όρια έντασης και σκέψης  που προκρίνει, βαφτιζοντάς την “προκατάληψη”, χωρίς ο ίδιος να συνειδητοποίει οτι η ίδια του η θέαση των πραγμάτων είναι μια προκατάληψη μιας και δογματίζει τον κόσμο βάσει αυθαίρετων κανόνων που επινοεί. Ο μέγιστος υποκριτής, που ενώ ισχυρίζεται οτι απελευθερώνει τον άνθρωπο απο τους διάφορους περιορισμούς, απλώς τον καλουπώνει σύμφωνα με τα δικά του, ξεχωριστά κριτήρια.
Ο πιστός μιας θρησκείας είναι “προληπτικός” επειδή πιστεύει σε μια ανώτερη, αόρατη δύναμη, και όχι στην Λογική, όπως ο καλός μας διαννούμενος. Αλήθεια, ποιανού την Λογική και σε ποιο επίπεδο; Λογική έχει ο δειλός, λογική και ο γενναίος. Λογική ο τίμιος, λογική και ο απατεώνας! Εν τέλει ποιο είναι το μέτρο της Λογικής και ποιές οι εκφάνσεις της; O διαννούμενος δεν ξέρει, και ούτε τον νοιάζει να μάθει. Εχει μάθει εκ των προτέρων οτι είναι κάτι “θεάρεστο” και πρέπει να το υπερασπιζόμαστε πάση θυσία. Επίσης ο πατριώτης που θέλει την πατρίδα του ελεύθερη και δυνατή, είναι ένας “οπισθοδρομικός βάρβαρος που δυναμιτίζει την κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων” και θιασώτης μιας αφηρημένης έννοιας, σύμφωνα με τον διαννούμενο. Αν η Πατρίδα που έχει σαφή όρια, σαφές περιεχόμενο και σαφες προορισμό είναι μια αφηρημένη έννοια, τοτε τί είναι η “ανθρωπότητα”; Ένα λογιστικό άθροισμα έμβιων όντων χωρίς ίδιο σκοπό, χωρίς δεσμούς περισσότερους, απο ένα τίτλο στα βιβλία βιολογίας: Homo Sapiens! Η “ανθρωπότητα” είναι κάτι ιερό για αυτόν και πρέπει να υπερασπισθεί πάση θυσία. Εχθρεύεται τον ιερέα γιατι είναι “ενάντια στην Πρόοδο και δυναστεύει με όπλο την ηθικολογία”, αλλα ξεχνά να υπενθυμίσει στον εαυτό του -πρώτα απ΄ολα- το εξής :
Οτι και ο ίδιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μετα-μοντέρνος "παπάς", με μεγάλο περίσσευμα ηθικολογίας και μέγιστο έλλειμα ήθους!
Παρένθεση: Κάποιος κακοπροαίρετος, θα σκεφτεί οτι όλη αυτή η δριμεία επίθεση στους διανοούμενους συνεπάγεται και μια ταυτόχρονη αποθέωση των αγράμματων, και οτι είμαστε εχθροί της Παιδείας και της Μόρφωσης. Κάθε άλλο! Ανθρώπινο πρότυπο για μας είναι ο σκεπτόμενος άνθρωπος, που είναι προσανατολισμένος στην δράση, ήτοι συνδυάζει το βιβλίο με το ξίφος! Είμαστε πραγματικοί υπέρμαχοι της Παιδείας και της Μόρφωσης, μιας και αναγνωρίζουμε οτι Παιδεία δεν συνεπάγεται απλά ένα αρτηριοσκληρωτικό σύστημα εκπαίδευσης και μια στεγνή ανάγνωση και συσσώρευση γνώσεων, αλλα μια διαρκής τριβή με το περιβάλλον και την καλλιέργεια ήθους και πνεύματος, μέσω διαρκούς έκθεσης σε περίστασεις που τα απαιτούν. Ο ξεκομμένος απο την πρακτική διαννούμενος, είναι η αντίθετη πλευρά του νομίσματος που αντιπροσωπεύει ο αμαθής αγροίκος. Και οι δύο αποτελέσματα εντροπίας και διάλυσης, αιώνιοι ουραγοί του Νέου Ανθρώπου, που θα επιτυχεί την χρυσή τομή μεταξύ Σκέψης και Δράσης!
Επανερχόμενοι στο θέμα, δηλαδή τους μετα-μοντέρνους ιερείς μας, τους διαννοούμενους, δεν μπορούμε μπορούμε να πάμε και στους πιστούς τους καθώς και την Εδέμ τους: τους αυτοαποκαλούμενους “προοδευτικούς” και την “ανοιχτή κοινωνία”! Ο προοδευτικός, είναι πάνω απο όλα ανεκτικός, σέβεται την διαφορετικότητα σε κάθε επίπεδο, προκρίνει την σύγκρουση αρκεί αυτή να γίνεται “πολιτισμένα” , δηλαδή με διάλογο και συναίνεση. Μεγάλος υπερασπιστής της ειρηνής και της "πρόοδου" και που η αγάπη προς απάντες ξεχειλίζει απο μέσα του. Σε πρώτη φάση δεν μπορεί κανείς να πεί κάτι αρνητικό για αυτόν τον άνθρωπο. Αλλα σε δεύτερη φάση, και παρατηρώντας την συμπεριφορά του,  μπορεί να διακρίνει κανείς τα κίνητρά του και το πραγματικό του πρόσωπο!
Η αναγωγή της “ανοχής” και του “σεβασμού στην διαφορετικότητα” σαν απόλυτη αξία, έχει βαθύτερη αιτία την απουσία πραγματικών αξιών και σημείων αναφοράς για τον άνθρωπο αυτό. Λατρεύει την πολυχρωμία και τον πλουραλισμό της κοινωνίας γιατι πολύ απλά σε αυτήν μπορεί να κρύβεται, και να μην αποκαλύπτει τον πραγματικό κενό εαυτό του. Απεχθάνεται την βία, όχι γιατι πραγματικά δεν θέλει να εμπλακεί σε αυτή, αλλα γιατί είναι πραγματικά ανάξιος να εμπλακεί σε κίνδυνο για την υπεράσπιση αξιών, μιας και αυτές δεν υπάρχουν. Αποδειξή αυτού, η χαιρέκακη ενδότερη αντιδρασή του στο άκουσμα της βίαιης καταστολής ή και φόνου ενός αντιπάλου του, μη- προοδευτικού, μιας και τον απαλλάσει απο κάθε κίνδυνο να διασπαστεί η αφασική μακαριότητα, ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, στον οποίο ζεί. Επίσης σέβεται όλες τις απόψεις, αρκεί αυτές να περιστρέφονται γύρω απο την σημασία της “προόδου” και των δοξασιών του. Στους κοινωνούς των αντίθετων απόψεων προετοιμάζει χυδαίες επιθέσεις και αφ'υψηλου,εκ του ασφαλούς κριτική δίχως να δίνει δικαίωμα αντιλόγου. Ακόμα και στα μέτρα που θέτει το παιχνίδι, δηλαδή του διαλόγου, αποδεικνύεται δειλός γιατι δεν θέλει άξιους αντιπάλους αλλα προτιμά να συνδιαλέγεται με άτομα που καλύπτουν το στερεότυπο που έχει για τους αντι-προοδευτικούς, δηλαδή άτομα απαίδευτα με αδυναμία να υποστηρίξουν την θέση τους, ωστέ να μπορεί εύκολα να τα “αποστομώνει” και να ενισχύει την ματαιοδοξία του. Υπερμάχεται της ειρήνης σαν απόλυτης αξίας, γιατι φοβάται πως ο πόλεμος θα ξεσκεπάσει το αληθινό του πρόσωπο: Ένα θλιβερό ασπόνδυλο χωρίς πραγματική θέληση,ένας μπακαλίσκος της ηθικής, που είναι ανίκανος να θυσιαστεί για αξίες και ιδανικά και που για αυτό τον λόγο σχετικοποιεί και συμβιβάζεται με τα πάντα.
Του δημιουργού μιας σάπιας κοινωνίας που αυτο-διαλύεται και το μόνο που καλλιεργεί είναι αυτο-ενοχικά σύνδρομα στους κοινωνούς της, μέσω της λατρείας της θυματοποίησης. Αν ο γηγενής δεν αισθάνεται άνετα με την εισβολή των διαφόρων τριτοκοσμικών και δεν θέλει την αλλοτροίωση των κοινωνικών ηθών του και της ιδιοπροσωπίας του, είναι κακός οπισθοδρομικός ξενόφοβος που εχθρεύεται τον “κακομοίρη” μετανάστη. Αν ο ετεροφυλόφιλος νιώθει την ομοφυλοφιλία αποκρουστική, είναι επίσης ένας κακός ομοφοβικός γιατι κρίνει τον “κακομοίρη” ομοφυλόφιλο που “καταπιέζεται”. Εν κατακλείδι θα πρέπει να νιώθει ντροπή για τα φυσικά συναισθήματα που το “διαφορετικό” του εμπνέει. Και για να τα αντιμετωπίσει θα πρέπει καθημερινά να καταπιέζει αυτά τα συναισθήματα του, για να δείξει καλό πρόσωπο και "κουλτούρα”, για να μην δεχθεί την ηθικολογική κριτική των “προοδευτικών”. Αυτή η υποκριτική κοινωνία που υποσχέθηκε πως θα μας χειραφετήσει όλους, μας βυθίζει ολο και περισσότερο στην τυραννία των κόμπλεξ και μας επιβάλλει, μέρα με την μέρα, τον αυτο-ευνουχισμό μας. Σε αυτήν την κοινωνία επιτρέπεται βέβαια να έχεις αξίες, αλλα πρέπει να εκφράζονται παθητικά. Μπορείς να είσαι “πατριώτης” στον καναπέ και στην επίκληση φερειπίν, αλλα επουδενί στην δράση. Γιατί αλλιώς δεν προάγεται η “ανοχή” και η “πρόοδος” αλλα το “μίσος”!
Και εκεί είναι που συντελείται το μεγαλύτερο έγκλημα των προοδευτικών. Η πλήρης διαστροφή των εννοιών "αγάπη" και "μίσος". Την απέχθεια για την ίδια τους την φύση την βαφτίσαν "αγάπη", και την πραγματική έμπρακτη αγάπη για αξίες και ιδανικά που εκφράζεται με αγώνα την ονοματίσαν "μίσος"! Το λεγόμενο "μίσος",είναι το μέγιστο πρόβλημα των “προοδευτικών” και το θεωρούν σαν την μέγιστη αμαρτία. Και δικαίως το κάνουν! Γιατί ουσιαστικά είναι η πραγματική, ακατέργαστη και ασυμβίβαστη αγάπη, κάτι που είναι τορπίλη στα θεμέλια του κοσμοσυστήματος της ατομοκεντρικής τους αφασίας! Αυτό το συναίσθημα μας αναζωπυρώνει, μας κινητοποιεί και μας χειραφετεί. Δίνει σκοπό στην ζωή μας, μιας και μας αναγκάζει να υπερασπιστούμε αυτά,που θεωρούμε ιερά στην ζωή. Σκεφτείτε το! Αν δεν αγαπούσαμε την δικαιοσύνη, δεν θα μισούσαμε την αδικία. Αν δεν αγαπούσαμε την ελευθερία, δεν θα μισούσαμε τον δυνάστη μας. Αυτό που αποκαλούν μίσος, είναι το φυσικό συναίσθημα εναντίον των καταστάσεων που απειλούν αυτά που αγαπάμε, και αυτό είναι που μας χωρίζει απο τα ζώα, μιας και αυτά δεν "μισούν" ποτέ! “Αγαπούν” τον οποιονδήποτε που μπορεί να τους εξασφαλίσει την ζωή και υποτάσσονται σε αυτόν παθητικά. Αλλα εμείς είμαστε διαφορετικοί! Έχουμε αξίες, ιδανικά, και σκοπούς που μας υπερβαίνουν σαν προσωπικότητες. Και αυτά έχουν πραγματική αξία, οταν είμαστε ενεργητικοί υπερασπιστές τους, και όχι παθητικοί εξυμνητές τους. Εν ολίγοις το υποτιθέμενο "μίσος" που μας διακατέχει, δεν είναι παρα το σημάδι οτι μέσα μας ελοχεύει και κυριαρχεί ένα ασυμβίμβαστο συναίσθημα πραγματικής αγάπης, σε αντίθεση με το πρότυπο του παθητικού, αυτιστικού μαζάνθρωπου, που ευαγγελίζεται η “προοδευτικότητα”, ο οποίος βλέπει με ευμενή διάθεση αποδοχής και ανέχεται τα πάντα ακόμα και αν τον θίγουν. Μια αγάπη που δίνει ισχύ στις αξίες μας και τις καθιστά πανταχού ζώσες και νικηφόρες. Που μας δίνει σκοπό και αναζωπυρώνει την ταυτότητα μας. Εν τέλει είναι αυτό που συστηματοποιεί και προφυλάσσει την ηθική, τις αξίες, τα ιδανικά μας. Εν κατακλείδι, “μισούμε” γιατι είμαστε σε θέση να αγαπήσουμε πραγματικά και όχι ρητορικά και υποκριτικά, όπως οι καιροί το απαιτούν και το επιβάλλουν. Γιατι είμαστε αγνοί , υπερασπιστές κάτι ανώτερου απο εμάς, και όχι χαμερπείς υποκριτές,δούλοι των συμπλεγμάτων μας. Γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας με ένταση και συναίσθημα. Γιατί το "μίσος" μας είναι το παράγωγο μιας φλογερής αγάπης και θέλησης, που είναι και τα όπλα μας ενάντια στην υποκρισία του συστήματος. Είναι ένα αποτέλεσμα ενός συναισθήματος παντοδύναμου, που η ελίτ -εθνική και παγκόσμια- το φοβάται, γιατι ξέρει οτι στο μέλλον θα αποδειχθεί η μόνη,αγνή επαναστατική δύναμη, μια και θα είναι σε θέση να ανατρέψει και να δημιουργήσει αυτοκρατορίες!
Αλέξανδρος Καστριώτης

Αρχαία Ελλάς Και Φυλή – Του Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ

«Τους Βαρβάρους Ειλωτεύειν»    ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ  

ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Με κάθε τρόπο θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει Ελληνική Φυλή ή με άλλα λόγια ότι δεν υπάρχει Γνήσια Φυλετική Συνέχεια του Νεώτερου Ελληνισμού από τον Αρχαίο.
Ας έλθουμε, όμως, σε αυτό που είναι το ζητούμενο του παρόντος. Πολύ συχνά είτε οι ολοκληρωτικά αρνητές της βιολογικής συνεχείας της Ελληνικής Φυλής, είτε οι υπερασπιζόμενοι την αποκλειστικά “πολιτιστική” ουσία του Ελληνισμού χρησιμοποιούν μία φράση του Ισοκράτους από τον περίφημο λόγο του, τον “Πανηγυρικό”. Αυτή έχει ως εξής:  “Και μάλλον Έλληνες καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”.
-Βασιζόμενοι στην φράση αυτή λένε: Μα τι λέτε περί Ελληνικής Φυλής, Έλληνες ήσαν όχι αυτοί που ήσαν Έλληνες στην καταγωγή, αλλά αυτοί που είχαν… Ελληνική παιδεία! Επομένως και οι βάρβαροι που είχαν Ελληνική παιδεία ήσαν Έλληνες!
Αυτοί που χρησιμοποιούν τα λόγια αυτά του Ισοκράτους για να στηρίζουν αυτόν τον συλλογισμό είτε είναι αμόρφωτοι, είτε σκοπίμως διαστρεβλώνουν την Σκέψη και το Πνεύμα του Μεγάλου αυτού Έλληνος. Αυτό γιατί όπως διεξοδικά θα δούμε στην συνέχεια ο Ισοκράτης καμμία πρόθεση δεν είχε να πει αυτά, που αυτοί αυθαίρετα λέγουν, ερμηνεύοντας δήθεν τον Ισοκράτη. Ας δούμε τι λέει για την περίφημη αυτή φράση του Ισοκράτους ο μεγάλος και έγκριτος Γερμανός ιστορικός ULRICH WILCKEN:
“Ο Ισοκράτης αναφέρει βέβαια στον “Πανηγυρικό” του (380 π.Χ.) ότι η Αθήνα υπερέχει τόσο πολύ στην σκέψη και τον λόγο ώστε “οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας” (παρ. 50).
Ωστόσο με την φράση αυτή ο Ισοκράτης δεν θέλει να συμπεριλάβει (όπως υποστηρίχθηκε συχνά) στους Έλληνες και τους εξελληνισμένους αυτούς βαρβάρους, γιατί γι’ αυτόν οι βάρβαροι, ιδιαίτερα οι Πέρσες, εξακολουθούσαν να είναι οι “φυσικοί” εχθροί των Ελλήνων (Πανηγ. παρ. 158, πρβλ. Παναθ. παρ. 163). Το νόημα της φράσεως είναι μάλλον ότι ο Ισοκράτης θεωρεί πραγματικούς Έλληνες μόνον τους Έλληνες εκείνους που είχαν λάβει αττική μόρφωση.”
(ULRICH WILCKEN – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, 1976, Μετάφραση του Καθηγητού κ. Ι.Τουλουμάκου)
Πέρα από την άποψη του εγκρίτου Γερμανού ιστορικού υπάρχει βεβαίως και αυτό το ίδιο το κείμενο του “Πανηγυρικού”. Θα χρησιμοποιήσουμε επί του προκειμένου την έκδοση του “Πανηγυρικού” από την “ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ”, που έχει γίνει με εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια του καθηγητού κ.Χρήστου Σωτηρίου Θεοδωράτου. Για να αντιληφθεί κανείς το Πνεύμα του Ισοκράτους και το κατά πόσον αυτό συμβαδίζει με τον “οικουμενικό” και “αντιρατσιστικό” χαρακτήρα, που επιχειρούν να του δώσουν, ας δούμε τι γράφει σχετικά με την ”πανελλήνιον ιδεολογίαν” του Ισοκράτους ο καθηγητής κ. Θεοδωράτος, στην πραγματικά θαυμασίαν εισαγωγή του:
«Η Ελλάς, υπεστήριζεν(ο Ισοκράτης), αποτελεί ενιαίαν κοινότητα φυλετικήν και πολιτιστικήν και όμως σπαράσσεται συνεχώς από τους εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι οδηγούν κατ’ ευθείαν εις την φθοράν και την παρακμήν, ενώ απέναντί της στέκουν οι βάρβαροι της Ασίας, φυσικοί και προαιώνιοι εχθροί της, που καλλιεργούν τον εμφύλιον ελληνικόν σπαραγμόν και προκαλούν την ελληνικήν απαθλίωσιν. Μία λοιπόν απομένει οδός σωτηρίας: να παύσει η διχόνοια, να συμφιλιωθούν οι Ελληνες, να συνειδητοποιήσουν πλήρως την φυλετικήν και πολιτιστικήν τους ενότητα και να εκστρατεύσουν εναντίον των βαρβάρων της Ασίας”.
Ακόμη σημασία ιδιαίτερη έχει η εποχή στην οποία εγράφη ο “πανηγυρικός” και ο λόγος για τον οποίο εγράφη. Επαρουσιάσθη πρώτη φορά το 380 π.Χ. με την ευκαιρία της τελέσεως των Ολυμπιακών αγώνων δι’ εκατοστήν φοράν. Η εποχή αυτή ήτο μια εποχή δύσκολη για τον Ελληνισμό αφού ίσχυε ακόμη η Ανταλκίδειος ειρήνη (387 π.Χ.), μία ειρήνη που αποτελούσε ντροπή για τον Ελληνισμό, αφού ανεγνώριζε ως υψηλό κύριο των Ελληνικών πραγμάτων, τον Αυτοκράτορα της Περσίας. Αυτή η κατάσταση, η δύσκολη κατάσταση του Έθνους μας ήταν και ο λόγος για τον οποίον ο Ισοκράτης έγραψε τον “Πανηγυρικό” του, προκειμένου να καλέσει τους Έλληνες σε ενότητα και σε πόλεμο κατά των βαρβάρων. Από την αρχή ακόμη του λόγου του (παρ. 3) είναι σαφής:
“Τούτο ουδόλως με απεθάρρυνε ούτε με έκαμε να προτιμήσω την πνευματικήν ραθυμίαν. αλλ’ αντιθέτως, επειδή πιστεύω ότι ικανοποιητικόν βραβείον θα είναι δι’ εμέ η δόξα, την οποίαν θα αποκτήσω με τον παρόντα λόγο μου, έχω έλθει εδώ, δια να απευθύνω συμβουλάς, σχετικάς και με τον πόλεμον εναντίον των βαρβάρων και με την ομόνοιαν, που πρέπει να υπάρχει μεταξύ μας, χωρίς βεβαίως να αγνοώ ότι πολλοί από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι ρήτορες ησχολήθησαν ήδη με το θέμα τούτο”.
-Στην συνέχεια ο Ισοκράτης αναφέρεται στην προσφορά των Αθηνών στον Ελληνισμό, μία προσφορά Πολεμική, Ηθική, Οικονομική και Πολιτιστική. Σε αυτήν ακριβώς την Πολιτιστική προσφορά των Αθηνών στους Έλληνες αναφέρεται ο Ισοκράτης στην παράγραφο 50, όπου και περιέχεται η περίφημη φράση. Όμως καλύτερα να σας παραθέσουμε ολόκληρο το κείμενο (αρχαίο και μετάφραση του κ.Θεοδωράτου) ώστε να σχηματίσετε και μόνοι σας άποψη:
“Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας”.
“Η πόλις μας έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας παιδείας”.
Εάν σκεφθεί κανείς ότι ο λόγος αυτός αφορά το 380 π.Χ., εποχή κατά την οποία δεν υπήρχαν τα Ελληνιστικά Βασίλεια και ούτε βέβαια “βάρβαροι με Ελληνική Παιδεία”, είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ ότι ο συλλογισμός του Ισοκράτους, δεν έχει καμμία σχέση με την σημερινή του χρήση και όχι μόνο δεν επεκτείνει τον Ελληνισμό στους βαρβάρους με “Ελληνική Παιδεία”, αλλά απευθύνεται αποκλειστικά στους Έλληνες, που τους “περιορίζει” εις τους έχοντας ΑΤΤΙΚΗΝ Μόρφωση. Όμως αυτά είναι… λεπτομέρειες γι’ αυτούς που χωρίς να έχουν κανένα φραγμό απομόνωσαν λίγες λέξεις και θέλουν να μας πείσουν ότι οι Αρχαίοι Ελληνες και ο Ισοκράτης ειδικότερα ήσαν απόστολοι ενός “πολιτιστικού” οικουμενισμού. Όσο για τα αισθήματα του Ισοκράτους για τους βαρβάρους και για την πρόταση του “Πανηγυρικού” ας δούμε τι γράφει στις παραγράφους 157 και 158:
“Εχω όμως και δια τους συμπολίτας τους ιδικούς μας να αναφέρω ανάλογα παραδείγματα. Και αυτοί δηλαδή προς μεν τους άλλους, προς όσους έχουν πολεμήσει μέχρι σήμερα, μόλις συμφιλιώνονται μαζί τους, λησμονούν την εχθρότητα που είχαν, προς τους Ασιάτας όμως ούτε και όταν ευεργετούνται από αυτούς, αναγνωρίζουν ευγνωμοσύνην. τόσον άσβεστον οργήν διατηρούν εναντίον εκείνων!”
“Οι Ευμολπίδαι εξ άλλου και οι Κήρυκες κατά την τελετήν των Ελευσινίων μυστηρίων, λόγω ακριβώς του μίσους προς τους Πέρσας, κηρύττουν εις επήκοον όλων ότι δεν επιτρέπεται να μετέχουν της τελετής οι οιοιδήποτε άλλοι βάρβαροι, όπως ακριβώς και οι ανθρωποκτόνοι. Είναι δε τόσον μεγάλη προς αυτούς εκ γενετής η εχθρότης που τρέφομεν, ώστε και από τας διηγήσεις τας παλαιάς περισσοτέραν ευχαρίστησιν δοκιμάζομεν με όσας αναφέρονται εις τον Τρωϊκόν και τον Περσικόν πόλεμον, διότι ακριβώς με αυτάς μανθάνομεν τας συμφοράς εκείνων”.
Άφησα όμως για να κλείσω το κείμενο αυτό αγαπητέ αναγνώστη, την παράγραφο 131 του “Πανηγυρικού”:
“Έχομεν όμως να κατακρίνομεν τους Λακεδαιμονίους και δια την εξής αιτίαν: ότι δηλαδή αναγκάζουν τους γείτονάς των να γίνονται είλωτες της πόλεώς των, ενώ δια το κοινόν συμφέρον των συμμάχων των δεν φροντίζουν να επιτύχουν κάτι παρόμοιον. Και όμως έχουν όλην την δυνατότητα να διαλύσουν την εχθρότητα μαζί μας και να αναγκάσουν όλους τους βαρβάρους να γίνουν περίοικοι όλης της Ελλάδος”.
Κατακρίνει δηλαδή τους Λακεδαιμονίους ότι έχουν κάνει είλωτες τους Έλληνες γείτονές τους και τους προτείνει να ενωθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες, ώστε να αναγκάσουν όλους τους βάρβαρους να τεθούν κάτω από την εξουσία, να γίνουν περίοικοι, των Ελλήνων. Μάλιστα, αυτός ήταν ο “διεθνιστής” Ισοκράτης, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν οι διανοούμενοι – παρανοούμενοι της θολοκουλτούρας και του οικουμενισμού, όποια μορφή και αν έχει αυτός, θρησκευτική, μαρξιστική ή φιλελεύθερη.
 Ν.Γ.Μ.        
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”   Α.Τ. 107  

Αποκρυπτογραφείται μυστηριώδες χειρόγραφο του Αρχιμήδη για το άπειρο!

Δείτε πώς το καθάρισαν…

Επρόκειτο για ένα μυστηριώδες χειρόγραφο του Αρχιμήδη, χαμένο για αιώνες. Ακόμα κι όταν βρέθηκε ήταν δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί! Τώρα όμως αποκάλυψε μυστικά που αλλάζουν την σύγχρονη ως τώρα άποψη για το βάθος της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής σκέψης.



Το χειρόγραφο, γνωστό με το όνομα "Archimedes Palimpsest", περιέχει μεταξύ άλλων το μοναδικό αντίγραφο των «Θεωρημάτων Μηχανικής» του Αρχιμήδη, στο οποίο ο αρχαίος 'Eλληνας μαθηματικός εξηγεί πώς χρησιμοποιούσε μηχανικά μέσα για να αποδείξει κάποια μαθηματικά του θεωρήματα.



Το χειρόγραφο αυτό, βρέθηκε τυχαία το 1906 σε μια βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης, από τον Δανό φιλόλογο Johan Ludvig Heiberg. Όμως συνάντησε ανυπέρβλητες δυσκολίες στην ανάγνωσή του. Πάνω στο αρχαίο κείμενο των μαθηματικών του Αρχιμήδη είχε γραφτεί ένας χριστιανικός ύμνος και αυτό έκανε πολύ δύσκολη την αποκατάσταση του αρχικού κειμένου.



Για πολλές δεκαετίες το χειρόγραφο θεωρήθηκε ξανά χαμένο ώσπου ξαφνικά ο Οίκος Δημοπρασιών Christie's το έβγαλε σε δημοπρασία το 1998. Τελικά κατέληξε στο Walters Art Museum της Βαλτιμόρης των Η.Π.Α.

Εκεί το είδαν και το μελέτησαν πιο συστηματικά οι καθηγητές Netz και Saito το 2001. Η έρευνα, τους έφερε μπροστά σε μια απρόσμενη αλλά σημαντική διαπίστωση...
Ο Αρχιμήδης προσπαθούσε να θεμελιώσει την Μαθηματική Ανάλυση, κάτι που θεωρείται κατόρθωμα του καιρού μας και προϊόν της μαθηματικής επανάστασης που ξεκίνησε απ' το 16ο αιώνα. Κάτι που προϋποθέτει την έννοια του μαθηματικού απείρου.

Η μέχρι τώρα εντύπωση που είχαμε για τα μαθηματικά στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ότι οι 'Eλληνες απέφευγαν να καταπιαστούν με την έννοια του «απείρου» και να χειριστούν άπειρα μεγάλα σύνολα. Αυτό θεωρούνταν κατόρθωμα της εποχής μας (από τον 17ο αιώνα και μετά)! Φαίνεται όμως ότι το αρχαίο χειρόγραφο περιέχει και άλλα μυστήρια, επειδή ο Netz και οι συνεργάτες συνεχίζουν τη μελέτη του, όχι μόνο υπό κοινό φωτισμό αλλά και με τη χρήση υπεριώδους ακτινοβολίας.

Ποια άλλα καταπληκτικά μυστικά θα μας αποκαλύψει ακόμα που θα κάνουν την ιστορία να πρέπει να ξαναγραφτεί;

Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού: Κινέας ο Θεσσαλός

Δευτέρα, 3 Δεκεμβρίου 2012 - 06:20

Share on facebook Share on print Share on favorites Share on google More Sharing Services 8

ο σύμβουλος του βασιλιά Πύρρου

Είχαν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε που ο Μέγας Αλέξανδρο ο Μακεδών άφηνε την τελευταία του πνοή στην γη της Βαβυλώνας το 323 π.Χ., αφήνοντας πίσω του έναν τελείως καινούργιο κόσμο. Στα επόμενα χρόνια διάδοχοι και επίγονοι αλληλοεξοντώνονταν με σκοπό την εξουσία.
Στην Ήπειρο υπήρχε ένας συγγενής του Αλεξάνδρου που ήθελε να κάνει παρόμοια πράγματα με τον Αλέξανδρο, ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου. Ήθελε να εκστρατεύσει κατά της Δύσης και συγκεκριμένα στην Ιταλία για να βοηθήσει τους Έλληνες της περιοχής εναντίον των Ρωμαίων. Πριν εκστρατεύσει όμως στην Ιταλία, έστειλε σαν προπομπό του στρατού του τον Κινέα τον Θεσσαλό, έναν επικούρειο φιλόσοφο που ήταν σύμβουλός του. Ο Κινέας θα διαπραγματευόταν με τον Τάραντα, την μεγάλη Ελληνική πόλη της νοτίου Ιταλίας, για το πώς θα συνεργαζόταν με τον Πύρρο. Ο Κινέας ήταν ένας πολύ καλός ρήτορας και μάγευε τον κόσμο με τις ομιλίες του και κατάφερνε να τον πάρει τα πλήθη με το μέρος του.
Ο στρατός του Πύρρου αποτελούνταν από 20.000 άνδρες βαρύ πεζικό, 3.000 ιππείς, 2.000 τοξότες, 500 σφενδονηστές και 20 ελέφαντες. Οι στρατιώτες του ήταν από όλα τα Ελληνικά φύλα της Μητροπολιτικής Ελλάδας και των αποικιών της στην Ιταλία. Το βαρύ πεζικό αποτελούνταν από Μακεδόνες φαλαγγίτες με τις περίφημες σάρισές τους, Μολοσσοί, Χάονες, Αθαμάνες, Ακαρνάνες, Αιτωλοί, Θεσπρωτοί και Ταραντίνοι και το ιππικό από επίλεκτους Θεσσαλούς και Μακεδόνες.
Η Ρώμη σαν ηγετική δύναμη ήταν ακόμα στα σπάργανά της και μπορούσε να παρατάξει 35 με 40.000 άνδρες.
Ο Κινέας από την πρώτη στιγμή είχε συμβουλέψει τον βασιλιά να μην εκστρατεύσει κατά της Ρώμης, γιατί οι Ρωμαίοι ήταν άξιοι πολεμιστές, ο Πύρρος όμως δεν τον άκουσε και στα τέλη της Άνοιξης του 280 π.Χ. επιβίβασε τα στρατεύματά του σε ιππαγωγά και κατάφρακτα πλοία και ξεκίνησε για την Ιταλία. Κακοκαιρία όμως τον έριξε στην ακτή του Τάραντα. Εκεί τον υποδέχθηκε ο Κινέας με πλήθος κόσμου.
Η πρώτη μάχη μεταξύ Ρωμαίων και Πύρρου δόθηκε τον Ιούλιο του 280 π.Χ., κοντά στην πόλη Ηράκλεια. Η σύγκρουση των δυο στρατών ήταν σφοδρή! Οι Μακεδόνες φαλαγγίτες τρύπαγαν με τα δόρατά τους τις πρώτες γραμμές των λεγεώνων. Δόρατα και ασπίδες συντρίβονταν κατά την διάρκεια της μάχης και άλογα μαζί με τους ιππείς τους έπεφταν σφαδάζοντας. Ο Πύρρος νίκησε κατά κράτος τους Ρωμαίους, οι οποίοι άφησαν πίσω τους σχεδόν 7.000 νεκρούς και πλήθος αιχμαλώτων. Οι Έλληνες είχαν 4.000 νεκρούς, μεγάλος αριθμός για έναν στρατό που δεν είχε εφεδρείες και δυσαναπλήρωτο κενό από την άποψη της εμπειρίας των στρατιωτών.
Ο Κινέας συμβούλεψε τον Πύρρο να απελευθερώσει ένα τμήμα των αιχμαλώτων χωρίς να καταβάλλουν λύτρα οι Ρωμαίοι ως ένδειξη καλής θελήσεως στις διαπραγματεύσεις με την ρωμαϊκή σύγκλητο, όπως επίσης και να θάψει τα σώματα των Ρωμαίων με Τιμές. Αυτή η ένδειξη μεγαλοψυχίας του Πύρρου εντυπωσίασε τους Ρωμαίους και μάλιστα ο εθνικός ποιητής Έννιος έγραψε ένα ποίημα γι' αυτήν την μεγαλόψυχη κίνηση του Πύρρου. Κάνοντας αυτά ο βασιλιάς, έστειλε τον Κινέα με μια πρεσβεία στην Ρώμη για να διαπραγματευτεί. Εκεί δίνοντας δώρα, αλλά κυρίως με την ρητορική του δεινότητα έγινε φίλος με επιφανείς ρωμαϊκές οικογένειες. Ο Κινέας εντυπωσίασε με την παρουσία του και με τα λόγια του κατάφερε να πείσει τους Ρωμαίους να δεχτούν τους όρους του Πύρρου που έλεγαν ότι οι ρωμαϊκές λεγεώνες θα απομακρύνονταν από τα εδάφη των Ελληνικών πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας και των συμμάχων λαών. Όταν πια ήταν στο τέλος της διαπραγμάτευσης σηκώθηκε ο υπέργηρος Άππιος Κλαύδιος Κάϊκος και έδωσε ευχή και κατάρα να μην δεχτούν τους όρους του Πύρρου. Τότε οι Ρωμαίοι άλλαξαν άρδην την στάση τους απέναντι στον Κινέα και του ζήτησαν να αποχωρήσει άμεσα από την Ρώμη και δεν θα διαπραγματεύονταν μαζί του αν ο Πύρρος δεν εκκένωνε την Ιταλία.
Έτσι συνεχίστηκαν οι μάχες με τους Ρωμαίους. Σε μια στιγμή μάλιστα ο Πύρρος ανέφερε πως ο Κινέας με τα καλά του λόγια κατέκτησε περισσότερες πόλεις από τι εκείνος με τα όπλα. Ο Κινέας άφησε την τελευταία του πνοή στην γη της Ιταλίας, όταν ο Πύρρος εξεστράτευσε στην Σικελία.
Ο Κινέας εκτός από επικούρειος φιλόσοφος ήταν και συγγραφέας. Μερικά από τα έργα του που μας έχουν σωθεί οι τίτλοι είναι τα «Θεσσαλικά», έργο στο οποίο περιέγραφε την ιδιαίτερη πατρίδα του, καθώς και μια επιτομή στα «τακτικά» του Αινεία. Η φήμη του δεν περιορίστηκε στα όρια της Μητροπολιτικής Ελλάδας και της Ιταλικής χερσονήσου, αλλά έφτασε μέχρι και την μακρινή Βακτρία και Σογδιανή στο σημερινό Αφγανιστάν, στην Ελληνιστική πόλη Al-Khanoum (μάλλον πρόκειται για την Αλεξάνδρεια του Οξειανή η Ευκρατίδεια), όπου και βρέθηκαν στο γυμνάσιο της πόλης επιγραφές μαζί με δελφικά παραγγέλματα και ρητά του Κινέα.
Αίας ο Τελαμώνιος
Τ. Ο. Καβάλας

Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού: Τυρταίος ο Αρχεμβρότου

Share on facebook Share on print Share on favorites Share on google More Sharing Services 10

Ἀρχαῖος Ἕλλην ποιητὴς καὶ στρατηγός. Ὑπάρχει διαμάχη γιὰ τὸ ἂν κατήγετο ἐκ τῶν Ἀφιδνῶν Ἀττικῆς ἤ ἐκ τῶν Ἀφιδνῶν Λακεδαίμονος. Ἄλλοι λένε ὅτι ᾖτον στρατηγὸς ἐξ Ἀττικῆς ποὺ ἐστάλη στὴν Σπάρτη, καὶ ἄλλοι ὅτι ᾖτον ὁ ἴδιος Σπαρτιάτης. Σημασία ἔχει ὅτι τὰ ποιήματα ποὺ ἔγραψε εἶναι ἀνεκτίμητη παρακαταθήκη γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.

Τὰ περισσώτερα ποιήματά του εἶναι γραμμένα στὴν δωρικὴ διάλεκτο καὶ σὲ ἀναπαιστικὸ μέτρο. Γενικὰ ὁ δωρικὸς ῥυθμὸς εἶναι ὁ ἐμβατηριακὸς ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ῥυθμὸ ἐγράφοντο οἱ πολεμικοὶ παιάνες, κἄτι ποὺ ἐπισημαίνει καὶ ὁ Πλάτων στὴν «Πολιτεία» (βλ. βιβλίο 3). Τὰ ποιήματά του ἐνεψύχωναν τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ τοὺς γέμιζαν μὲ ὁρμὴ γιὰ τὴν μάχη. Εἶναι ἕνας ὕμνος καὶ μία διαθήκη γιὰ τὸ αἰώνιο Ἐλληνικὸ πολεμικὸ πνεῦμα, γιὰ τὸ ἐθνικὸ καὶ φυλετικὸ ἰδεῶδες, γιὰ τὴν στρατιωτικὴ ἀρετή.

Σήμερον, οἱ «πονηροί» καιροὶ ποὺ διανύουμε, τείνουν δολίως νὰ ὑποβάλουν μία συγκεκριμένη εἰκόνα καί «πρότυπο» γιὰ τὸν διανοούμενο, γιὰ τὸν ποιητὴ καὶ τὸν καλλιτέχνη ἐν γένει, γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ πνεύματος: Αὐτὴν τοῦ μαλθακοῦ, τρυφηλοῦ, σωματικῶς ἐκπεφυλισμένου καὶ ἐκτεθηλυσμένου, ἀπολέμου καὶ ἀπάτριδος «γραφῃᾶ». Ἤτοι, «προωθοῦν» τὸ πρότυπο ἑνὸς ἡμίσειου, ἀνολοκλήρωτου, ἀφύσικου ἀνθρώπου, καὶ αὐτὸ γείνεται ἑκουσίως καὶ ὡς μέρος ἑνὸς εὐρύτερου παγκοσμίου σχεδίου. Προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι Πνεῦμα καὶ Διάνοια δέν συμβαδίζουν μὲ τὴν Πολεμικὴ καὶ Στρατιωτικὴ Ἀρετή. Προσπαθοῦν νὰ διαλύσουν, νὰ παραλύσουν καὶ νὰ καταλύσουν τὸν Ἄνῳ Θρῴσκοντα Ἕλλην Ἄν-θρωπο.

Οἱ Ἀρχαῖοι Ἡμῶν Πρόγονοι ὅμως μᾶς διδάσκουν καὶ μᾶς ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο. Οἱ μεγάλοι Πανεπιστήμονες καὶ Διανοούμενοι τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος ᾖσαν παράλληλα ἑτοιμοπόλεμοι ὁπλίτες, οἱ περισσώτεροι ἐκ τῶν ὁποίων εἶχαν λάβει μέρος εἰς τὶς σφοδρὲς μάχες τῆς ἐποχῆς των, ὅπως πχ ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Αἰσχῦλος. Ὁ Αἰσχῦλος ὁ Ἐλευσίνιος, ὁ πατὴρ τῆς τραγῳδίας, υἱὸς τοῦ Εὐφορίωνος, ἐζήτησε τὸ ἐπίγραμμα ἐπὶ τοῦ τάφου του νὰ μήν ἀναφέρῃ τίποτα περὶ τῶν τραγῳδιῶν ποὺ συνέγραψε, παρὰ μόνο περὶ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν μάχην τοῦ Μαραθῶνος. Στὴν ἴδια μάχη, ὁ ἀδελφός του ὁ Κυναίγειρος ᾖτον αὐτὸς ποὺ κρεμάστηκε ἀπὸ πλοῖο τῶν ὑποχωρούντων Περσῶν καὶ ὅταν κἄποιος Πέρσης τοῦ ἔκοψε τὰ χέρια, αὐτὸς γαντζώθηκε στὸ πλοῖο μὲ τὰ δόντια. Ὁ τρῖτος ἀδελφός τους ὁ Ἀμεινίας, δέκα χρόνια ἀργότερα στὴν Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος, ᾖτον αὐτὸς ποὺ ἐμβόλισε πρῶτος κἄποιο περσικὸ πλοῖο, πήδηξε ἀπάνῳ του καὶ ξεκίνησε τὴν μάχη.

Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Πολεμιστές/Φιλόσοφοι/Πανεπιστήμονες ᾖσαν ὡλοκληρωμένα ἀνθρώπινα ὄντα καὶ σφαιρικὲς προσωπικότητες, καὶ ὄχι ηὐνουχισμένες, ἄνευρες καχεκτικὲς ἤ παχύσαρκες, πλαδαρὲς μορφὲς ὅπως ἡ πλειοψηφία τῶν «ἐπιστημόνων», «καθηγητῶν πανεπιστημίων», «διανοουμένων» καί «καλλιτεχνῶν» ποὺ κυριολεκτικῶς σήμερα «ἐπιπλέουν σἂν τοὺς φελλούς» σὲ αὐτὸ τὸ σάπιο πολιτισμιακὸ οἰκοδόμημα ποὺ ἔχει ἀνεγερθῇ στὸν δυτικὸ πολιτισμό, καθὼς εἶναι αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ποὺ ἐπιλέγει καὶ προωθεῖ τέτοιες μονάδες ἐντὸς τῶν κόλπων του, καὶ ἀποβάλλει μεθοδικὰ ἀπὸ τὸ σῶμα του αὐτοὺς ποὺ δέν «τηροῦν αὐτὲς τὶς προδιαγραφές». Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δέν ᾖσαν οὔτε ἀνεγκέφαλοι μυοφόροι κτηνῴδεις στρατιῶτες, οὔτε δειλᾶ ἀνδρίδια, στὰ πρότυπα τῶν συγχρόνων καθηγητῶν πανεπιστημίων. Φαντασθῇτε τὸ ἐπίπεδο ψυχικῆς καὶ πνευματικῆς ὑγιείας καὶ εὐρωστίας τοῦ μέσου Ἀρχαίου Ἕλληνος, ὅστις ἐλάμβανε μέρος σὲ φονικότατες καὶ αἱματηρότατες μάχες σῶμα μὲ σῶμα, ἔβλεπε τὸ μέταλλο νὰ σχίζῃ σάρκες καὶ νὰ θραύῃ ὀστᾶ, ἔβλεπε γύρῳ του διαμελισμένα σφαδάζοντα σώματα καὶ λουζότανε μὲ πίδακες αἵματος, καὶ ἐν καιρῷ εἰρήνης εἶχε τὴν ψυχικὴ ἡρεμία καὶ ἰσοῤῥοπία καὶ τὴν πνευματικὴ διαύγεια νὰ σκαλίζῃ ἀριστουργήματα ἐπὶ τοῦ μαρμάρου, νὰ ζωγραφίζῃ παραστάσεις σὲ ἀγγεῖα, νὰ συγγράφη ἀθάνατα συγγράμματα, ποιήματα καὶ πραγματεῖες…

Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ὑμνεῖ καὶ ὁ Τυρταῖος στὰ ποιήματά του. Καὶ μάλιστα, ὅπως σχολιάζει ὁ Κώστας Νανάκης στὸ βιβλίο «ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ – ΕΛΛΗΝΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ», νουθετεῖ τοὺς νέους νὰ μήν ᾖναι νωθροὶ καὶ δειλοὶ ὄχι μόνο μπροστὰ στὸν πόλεμο, ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς, ἀφοῦ ὁ ποιητὴς δέν ἀπευθύνεται στόν «ἕναν ἄνθρωπο» ἀλλὰ στὸ Σύνολο.

Ὁ Τυρταῖος γενικὰ εἶναι ἄγνωστος στὸ Ἑλληνικὸ κοινό, καὶ δέν ἔχουν ἐκδοθῇ ἐπαρκῶς μεταφράσεις του. Τὸ ἀνθελληνικὸ κατεστημένο ποὺ διοικεῖ σήμερα τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, προφανῶς ἔχει ἐξαφανίσει τὸν Τυρταῖο ἀπὸ τὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία. Στὴ θέσι τῶν ποιημάτων του, διδασκόμεθα στὰ σχολεῖα  ποιήματα περὶ ἀνυπάρκτων ἡρώων, ὅπως τοῦ Βελουχιώτου, τοῦ Μπελογιάννου, τῶν «Ἡρώων Πολυτεχνείου» κλπ, ποὺ προσπαθεῖ ἐδῷ καὶ 39 ἔτη νὰ μᾶς ἐπιβάλῃ  στὶς μνῆμες μας καὶ τὶς συνειδήσεις μας αὐτὸ τὸ γελοῖο ἑρμαφρόδιτο ἀπρόσωπο καὶ κατάπτυστο μαρξιστικὸ κρατίδιο ποὺ σἂν γάγγραινα ῥοκανίζει τὰ ἐθνικά μας θεμέλια. Ὁ κῦκλος ὅμως ἔκλεισε. Ἔκλεισε καὶ διήρκεσε 40 χρόνια. Τὸ Ἐθνικὸν Κράτος ἀνατειλέτω!

Κάτωθι παρατίθενται ἐνδεικτικὰ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ποίησι τοῦ Τυρταίου στὴν ἀρχετυπικὴ πατρῷα γλῶσσα, καὶ κατόπιν μεταφράσσονται στὴν νέα ἑλληνική:

ΑΓΕΤ’, Ω ΣΠΑΡΤΑΣ ΕΥΑΝΔΡΩ,

ΚΩΡΟΙ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΑΤΑΝ!

ΛΑΙΑ ΜΕΝ ΙΤΥΝ ΠΡΟΒΑΛΕΣΘΕ

ΔΟΡΥ Δ’ ΕΥΤΟΛΜΩΣ ΑΓΧΕΣΘΕ

ΜΗ ΦΕΙΔΟΜΕΝΟΙ ΤΑΣ ΖΩΑΣ!

ΟΥ ΓΑΡ ΠΑΤΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΑΡΤΑ!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:

ΕΜΠΡΟΣ, Ω ΤΗΣ ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ ΣΠΑΡΤΗΣ,

ΥΙΟΙ (ΚΟΥΡΟΙ) ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!

ΣΗΚΩΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ

ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΜΕ ΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΟΡΥ ΣΑΣ

ΜΗΝ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ!

ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ!

οὔτ’ ἂν μνησαίμην οὔτ’ ἐν λόγῳ ἄνδρα τιθείην
οὔτε ποδῶν ἀρετῆς οὔτε παλαιμοσύνης,
οὐδ’ εἰ Κυκλώπων μὲν ἔχοι μέγεθός τε βίην τε,

νικῴη δὲ θέων Θρηίκιον Βορέην,
οὐδ’ εἰ Τιθωνοῖο φυὴν χαριέστερος εἴη,
πλουτοίη δὲ Μίδεω καὶ Κινύρεω μάλιον,
οὐδ’ εἰ Τανταλίδεω Πέλοπος βασιλεύτερος εἴη,
γλῶσσαν δ’ Ἀδρήστου μειλιχόγηρυν ἔχοι,
οὐδ’ εἰ πᾶσαν ἔχοι δόξαν πλὴν θούριδος ἀλκῆς
οὐ γὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς γίγνεται ἐν πολέμῳ,
εἰ μὴ τετλαίη μὲν ὁρῶν φόνον αἱματόεντα
καὶ δῄων ὀρέγοιτ’ ἐγγύθεν ἱστάμενος.
ἥδ’ ἀρετή, τόδ’ ἄεθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον
κάλλιστόν τε φέρειν γίγνεται ἀνδρὶ νέῳ.
ξυνὸν δ’ ἐσθλὸν τοῦτο πόληί τε παντί τε δήμῳ
ὅστις ἀνὴρ διαβὰς ἐν προμάχοισι μένῃ
νωλεμέως, αἰσχρῆς δὲ φυγῆς ἐπὶ πάγχυ λάθηται
ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενος,
θαρσύνῃ δ’ ἔπεσιν τὸν πλησίον ἄνδρα παρεστώς
οὗτος ἀνὴρ ἀγαθὸς γίγνεται ἐν πολέμῳ
αἶψα δὲ δυσμενέων ἀνδρῶν ἔτρεψε φάλαγγας
τρηχείας, σπουδῇ δ’ ἔσχεθε κῦμα μάχης.
ὅς δ’ αὖτ’ ἐν προμάχοισι πεσὼν φίλον ὤλεσε θυμόν
ἄστυ τε καὶ λαοὺς καὶ πατέρ’ εὐκλεΐσας,
πολλὰ διὰ στέρνοιο καὶ ἀσπίδος ὀμφαλοέσσης
καὶ διὰ θώρηκος πρόσθεν ἐληλαμένος,
τόνδ’ ὀλοφύρονται μὲν ὁμῶς νέοι ἠδὲ γέροντες
ἀργαλέῳ τε πόθῳ πᾶσα κέκηδε πόλις,
καὶ τύμβος καὶ παῖδες ἐν ἀνθρώποις ἀρίσημοι
καὶ παίδων παῖδες καὶ γένος ἐξοπίσω
οὐδέ ποτε κλέος ἐσθλὸν ἀπόλλυται οὐδ’ ὄνομ’ αὐτοῦ,
ἀλλ’ ὑπὸ γῆς περ ἐὼν γίγνεται ἀθάνατος,
ὅντιν’ ἀριστεύοντα μένοντά τε μαρνάμενόν τε
γῆς πέρι καὶ παίδων θοῦρος Ἄρης ὀλέσῃ.
εἰ δὲ φύγῃ μὲν κῆρα τανηλεγέος θανάτοιο,
νικήσας δ’ αἰχμῆς ἀγλαὸν εὖχος ἕλῃ,
πάντες μιν τιμῶσιν ὁμῶς νέοι ἠδὲ παλαιοί,
πολλὰ δὲ τερπνὰ παθὼν ἔρχεται εἰς Ἅδην
γηράσκων ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τις αὐτόν
βλάπτειν οὔτ’ αἰδοῦς οὔτε δίκης ἐθέλει,
πάντες δ’ ἐν θώκοισιν ὁμῶς νέοι οἵ τε κατ’ αὐτόν
εἴκουσ’ ἐκ χώρης οἵ τε παλαιότεροι.
ταύτης νῦν τις ἀνὴρ ἀρετῆς εἰς ἄκρον ἱκέσθαι
πειράσθω θυμῷ μὴ μεθιεὶς πολέμου.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:

Δέν θὰ θυμόμουν οὔτε θὰ ἀνέφερα κἂν κἄποιον ἄνδρα

Οὔτε γιὰ ταχυποδία οὔτε γιὰ δύναμι

Οὔτε κι ἂν εἶχε τὸν σωματότυπο καὶ τὸ μένος τῶν Κυκλώπων

Κι ἂν στὸ τρέξιμο νικοῦσε τὸν Θρᾳκικὸ Βορηὰ

Οὔτε κι ἂν εἶχε ὀμορφώτερη κρᾶσι ἀπ’ τὸν Τιθωνὸ

Κι ἂν εἶχε πλουτίσει περισσώτερο ἀπ’ τὸν Μίδα καὶ τὸν Κινύρα

Ἀκόμα κι ἂν εἶχε μεγαλύτερο βασίλειο ἀπὸ τὸν Πέλοπα τὸν Τανταλίδη

Καὶ τὴν γλῶσσα τοῦ Ἀδράστου τὴν γλυκιὰ σἂν μέλι

Μὰ καὶ κάθε ἂν εἶχε δόξα, ἂν δέν εἶχε τὴν πολεμικὴ ἀνδρεία

Διότι δέν εἶναι γενναῖος ἀνδρας στὸν πόλεμο

Ἂν δέν ἀντέχῃ νὰ βλέπῃ τοὺς φόνους καὶ τὰ αἵματα

Κι ἂν δέν ἀνυπομονῇ νὰ κατακόπτῃ τὸν ἐχθρὸ ἱστάμενος κοντά του

Αὐτὸ εἶναι ἀρετή, αὐτὸ εἶναι ἔπαθλο στοὺς ἀνθρώπους τὸ ἄριστο

Καὶ κάλλιστον νὰ τὸ κερδίζει ἕνας νέος ἄνδρας

Τοῦτο εἶναι κοινὴ τιμὴ γιὰ τὴν Πόλι καὶ ὅλον τὸν Δῆμο

Ὅταν ἕνας ἄνδρας τῆς πρώτης γραμμῆς μένῃ στὴν θέσι του

σταθερὰ, καὶ τὴν αἰσχρὴ φυγὴ τὴν λησμονεῖ τελείως

Ἐκθέτοντας τὴν ζωὴ του καὶ τὴν ἐγκρατὴ ψυχή του

Καὶ ἐνθαῤῥύνει προφορικῶς τὸν συμπολεμιστή του στεκόμενος δίπλα του

Αὐτὸς εἶναι γενναῖος ἄνδρας στὸν πόλεμο

Καὶ αὐτὸς συνήθως τρέπει γρήγορα σὲ φυγὴ τὶς σκληρὲς ἐχθρικὲς φάλλαγες

Καὶ μὲ περίσκεψι ἀποκρούει τὸ κῦμα τῆς μάχης

Αὐτὸς τώρα ποὺ μαχόμενος πέσῃ καὶ ἀναχωρήσῃ ἡ ψυχή του

Δοξάζοντας καὶ ἄστυ καὶ φυλὴ καὶ πατέρα

Δεχόμενος πολλὰ χτυπήματα στὴν μπροστινὴ πλευρὰ τοῦ σώματός του, ποὺ διαπερνοῦν  διαμπερῶς θώρακα καὶ στέρνο καὶ ὀμφαλωτὴ ἀσπίδα

Αὐτὸν κλαῖνε οἱ νέοι μαζὺ μὲ τοὺς γέρους

Καὶ συγκλονισμένη ἡ Πόλις τὸν κηδεύει

Καὶ ὁ τύμβος καὶ τὰ παιδιά του εἶναι περίοπτα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους

Καὶ τῶν παιδιῶν του τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἀπόγονοι ποὺ ἔρχονται

Ποτὲ τὸ ἄριστο κλέος δέν χάνεται οὔτε τὸ ὄνομά του

Ἀλλὰ ἂν καὶ εὑρίσκεται κάτῳ ἀπ’ τὴν γή, γίνεται ἀθάνατος

αὐτὸς ποὺ ἀριστεύῃ κατὰ τὸν πόλεμο καὶ μένῃ στὴν θέσι του ὑπερασπιζόμενος γὴ καὶ παιδιὰ καὶ τὸν σκοτώσῃ ὁ αἱμοδιψὴς Ἄρης.

Ἂν τώρα ἀποφύγῃ μέν τὸ χτύπημα τοῦ ἁρπακτικοῦ θανάτου,

νικήσῃ δέ τρυπῶντας μὲ τὸ ἔνδοξο δόρυ του τοὺς ἐχθρούς,

Ὅλοι πάλι τὸν τιμοῦν, ὅπως οἱ νέοι ἔτσι καὶ οἱ παλαιοὶ

Καὶ ἀφοῦ βιώσῃ πολλὰ τερπνὰ πηγαίνει στὸν Ἅδη

Καὶ γηράσκων διαπρέπει ὡς πολίτης καὶ κανεὶς δέν τὸν βλάπτει

Οὔτε θέλει νὰ τὸν τιμωρήσῃ ἤ νὰ τὸν ντροπιάσῃ

Καὶ ὅλοι, νεώτεροι συνομήλικοι καὶ γηραιότεροι,

Ὅσον ἀφορᾷ τὰ δημόσια καθίσματα τοῦ παραχωροῦν τὴν θέσι τους

Ὁ Ἄνδρας λοιπὸν ἂς φτάσῃ στὸ ἄκρο (τὸ μέγιστο) αὐτῆς τῆς Ἀρετῆς

Λειτουργῶντας μὲ θυμὸ καὶ μένος νὰ μήν ἀποφεύγῃ ὸν Πόλεμο.

Ἀπὸ τὰ 12 ποιήματα (ΕΛΕΓΕΙΕΣ) τοῦ Τυρταίου (εἶχε γράψει καὶ ἱστορία τοῦ Α’ Μεσσηνιακοῦ Πολέμου ἡ ὁποία δέν σῴζεται) σῴζονται 3 ὁλόκληρα μέσῳ τοῦ Στράβωνος, τοῦ Λυκούργου (τοῦ ῥήτορα) καὶ τοῦ Στοβαίου, καὶ τὰ ὑπόλοιπα σὲ ἀποσπάσματα. Ὅλα εἶναι σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα. Ἀξίζει νὰ διαβαστοῦν ἅπαντα.

Στό «ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΑΝΔΡΩΝ», τοῦ Νικολάου Καραβία Γρίβα Ἰθακησίου, ἐκδ. Ἑκάτη 1841-1842, διαβάζουμε γιὰ τὸν Τυρταῖο:

ΤΥΡΤΑΙΟΣ, ποιητής, Ἀθηναῖος, ἐστάλη ἀπὸ τοὺς συμπολίτας του ὁδηγὸς τῶν στρατευμάτων τῶν Σπαρτιατῶν εἰς τοὺς ἰδίους Σπαρτιάτας, οἱ ὁποῖοι εἶχον ζητήσει ἕνα στρατηγὸν διὰ σημεῖον τοῦ χρῃσμοῦ τῶν Δελφῶν· οἱ Ἀθηναῖοι διὰ καταφρόνησιν τοὺς ἔδωκαν τὸν Τυρταῖον· διότι ᾖτον χωλός, καὶ εἶχε μικρὰν πολεμικὴν πεῖραν. Τέλος ἐνικήθησαν δὶς ἀπὸ τοὺς Μεσσηνίους, ἀλλ’ εἰς τὴν τρίτην μάχην ἐστάθη εἰς τὸ μέσον τῶν Σπαρτιατῶν διατάττων μὲ τὰ ζωηρότατα ποιήματά του, τὰ ὁποῖα ἄλλον δέν ἐνέπνεον, εἰμὴ τὴν ἀγάπην τῆς πατρίδος, καὶ τὴν καταφρόνησιν τοῦ θανάτου· μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐνεψύχωσε τοὺς Σπαρτιάτας, οἵτινες ᾖσαν ἀπηλπισμένοι ἀπὸ τὰς παρελθούσας μάχας, καὶ περιέμεναν τὸν θάνατον χωρὶς νὰ ἐλπίζουν τὴν ἐλευθερίαν των, καὶ άπεφάσισαν τότε ἤ νὰ ἀποθάνουν, ἤ νὰ νικήσωσι τοὺς ἐχθρούς· ἔδεσεν εἰς τὸν βραχίονα ἑκάστου στρατιώτου μίαν σαΐτα, εἰς τὴν ὁποίαν ᾖτον γραμμένον τὸ ὄνομά του καὶ τῶν γεννητόρων του διὰ νὰ γνωρίζωνται μετὰ τὸν θάνατόν των, καὶ οὕτως ἐπολέμησαν μὲ τόσην ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα, ὥστε ἐνίκησαν τοὺς ἐχθρούς· δι’ αὐτὴν τὴν νίκην τῷ ἔδωκαν τὸ δικαίωμα συμπολίτης, τίτλος, ὅς τις δέν ἐδίδετο εὐκόλως εἰς τοὺς ξένους ἀπὸ τοὺς Λακεδαιμονίους ἐκεῖνον τὸν καιρόν· ἔκτοτε διωρίσθη ἀπ’ αὐτὸν νὰ ἀναγιγνώσκωσι τὰ πολεμικὰ ποιήματά του εἰς ὅλα τὰ στρατιωτικὰ γυμνάσματα· ἔζη τὸ 630 ΠΧ. ἐκ τῶν ποιημάτων του σῴζοναι λείψανα, ἐκδ. εἰς τὴν συλλογὴν τῶν Ἐλασσόνων ποιητῶν τοῦ Στεφάνου.

21η Νοεμβρίου - Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων

Την 21η Νοεμβρίου 2012 εορτάζεται όπως κάθε χρόνο, ανήμερα των εισοδίων της Θεοτόκου, η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Η παραπάνω ημέρα έχει αφιερωθεί στη μνήμη και στην απόδοση τιμής σε όλους τους νεκρούς των αγώνων που έδωσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας για την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής υπερηφάνειας της πατρίδας μας και του λαού μας αντίστοιχα. Αλλά ποιες είναι αυτές οι Ένοπλες Δυνάμεις που μόνον στην χώρα μας έχουν τόσο απαξιωθεί και η αντίστοιχη ημέρα μνήμης σε οποιοδήποτε κράτος αποτελεί αφορμή εθνικής ανάτασης και απόδοσης φόρου τιμής από άπαντες; Μα οι Ένοπλες Δυνάμεις είμαστε εν δυνάμει όλοι εμείς που είχαμε ή θα έχουμε στο μέλλον την τιμή να υπηρετήσουμε σε ένα από τα ένδοξα όπλα του στρατού μας στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα. Η ημέρα αυτή ανήκει σε όλους τους ηρωικά μαχόμενα πεσόντες, στους συγγενείς αυτών που βίωσαν την απώλεια αλλά και σε αυτούς όλους τους αγέννητους νεκρούς Έλληνες ήρωες στρατιώτες του παρελθόντος και του μέλλοντος. Τέτοια ημέρα θα έπρεπε όλοι να γονάτιζαν μπροστά στα μνημεία πεσόντων και στις πολεμικές σημαίες του Έθνους. Δυστυχώς όμως είμαστε αλλού. Εύκολα ξεχνάμε το παρελθόν και συνεπώς αγνοούμε επιδεικτικά το μέλλον, που μάλλον είναι δυσοίωνο. Μας απομάκρυναν από τις πατροπαράδοτες αξίες όπως η φιλοπατρία λέγοντάς μας ότι είναι παλαιομοδίτικο και φασιστικό. Δυστυχώς όμως για όλους αυτούς ξυπνά πάλι μέσα στους Έλληνες η πατριωτική σπίθα και έχουν χάσει όλοι το γέλιο τους.

Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι ας θυμίσουμε ότι αρχικά η παραπάνω ημέρα εορτάζονταν την 29η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ως ημέρα ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ημέρα που κατατροπώθηκαν οι κομμουνιστές). Στην συνέχεια επί μεταπολιτεύσεως αρχικά εορτάζονταν την 15η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ και στη συνέχεια την 21η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ – ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ιερή Ελληνική Γλώσσα

Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012 - 07:14

Το μεγαλούργημα της ανθρώπινης διάνοιας

T.L.G. THESAURUS LINGUA GREKA (ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ)

Κατά τον Πλάτωνα ο εκφερόμενος λόγος (γλώσσα) και ο εσωτερικός λόγος (διάνοια) αντιστοιχίζονται αξιακά. Δηλαδή όσο πλούσιος είναι ο εκφερόμενος λόγος, τόσο πλούσια είναι και η διάνοια του εκφέροντος τον λόγο και αντιστρόφως, όσον πλούσια είναι η διάνοια ενός ανθρώπου, τόσον πλούσια είναι και η γλώσσα του. Είναι βεβαιωμένο πλέον ότι η γλώσσα είναι κάτι περισσότερο από εργαλείο-μέσο συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων. Είναι κυρίως μέσο μετάδοσης γνώσεων, στοχασμών, ιδεών, έτσι ώστε η γλώσσα να αποτελεί το  κυριότερο μέσο διάδοσης των πολιτισμικών επιτευγμάτων από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η Ελληνική γλώσσα ειδικότερα είναι δημιουργός και δημιούργημα πολιτισμού, αφού μέσω και ένεκα αυτής πλάστηκε και διαδόθηκε ο οικουμενικός, μακρόβιος και υψιπετής Ελληνικός πολιτισμός. 
Η αξιακή σημασία της Ελληνικής γλώσσας για τους Έλληνες είναι τόση και τέτοια, ώστε στη συνείδησή τους να αναβιβάζεται στο ίδιο βάθρο ως μόνη σύντροφος της Ελληνικής ελευθερίας. Γι αυτό και ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός αναφωνεί: «δεν έχω τίποτ΄ άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Δεν είναι τυχαίο δε ότι μετά την πολυετή υποδούλωση του Ελληνικού γένους στον Οθωμανό απολίτιστο δυνάστη και τη συνεπεία αυτής πολιτιστική υστέρηση των Ελλήνων, ιδίως κατά τη γλώσσα, να στιχουργήσει απεγνωσμένα ο εθνικιστής Κ. Παλαμάς: 

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα

Ραγιάδες έχεις μάνα, σκυφτούς για το χαράτσι

Κούφιοι και οκνοί καταφρονούν την θεία τραχιά σου γλώσσα

Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Χρειάστηκε η γλωσσική επέμβαση, στην πτωχοποιημένη και φθαρμένη γλώσσα των πρώην ραγιάδων, του μεγάλου μας Αδαμαντίου Κοραή για να ανακοπεί η απομείωση της Ελληνικής γλώσσας και να αποκαθαρθεί από τους εκβαρβαρισμούς της και να επανασυνδεθεί η νέα με την αρχαία Ελληνική γλώσσα.

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ Της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Τις αρετές της Ελληνικής γλώσσας τις καθόρισε με σημαντική ακρίβεια ο ιδρυτής της σχολής των στωικών Ζήνων ο Κιτιεύς, που κατ΄ αυτόν είναι: Ελληνισμός (χωρίς ξένες ή χυδαίες λέξεις), Σαφήνεια (ακριβή νοήματα), Συντομία (χωρίς περιττολογίες), Πρέπον (χρήση μόνο των αναγκαίων λέξεων), Κατασκευή (έντεχνη υφή). Επίσης όμως ο Ζήνων επεσήμανε και τα λάθη στη γλώσσα που πρέπει να αποφεύγονται, όπως: Ο βαρβαρισμός (η παραβίαση της έκφρασης και η χρήση ξένων λέξεων) και ο σολοικισμός (τα λάθη στη σύνταξη του λόγου γενικά). Αλήθεια, πόσο επίκαιρος είναι ακόμη και σήμερα ο Ζήνων!

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (TLG) 

Έτσι ονομάζεται η ηλεκτρονική καταγραφή στον Η/Υ Ίβυκος του πανεπιστημίου του Ιρβάιν της Καλιφόρνιας των απάντων της Ελληνικής Γραμματείας από της Ομηρικής εποχής έως σήμερα. Το τεράστιο αυτό έργο κατέστη δυνατό χάρις στην έμπνευση και χρηματοδότηση της Ελληνίστριας Μάριαν Μακ Ντόναλντ. Η λεξικογραφική παράθεση όλων των αρχαίων, μεσαιωνικών και ύστερων κειμένων συνεχίζεται έως σήμερα και μέχρι στιγμής έχει καταγράψει 8.000 έργα 4.000 συγγραφέων με αποτέλεσμα τον εντοπισμό 6.340.000 πρωτογενών λέξεων και 72.220.000 δευτερογενών – παράγωγων λέξεων. Ουδεμία άλλη επί γης γλώσσα έχει να αντιπαραθέσει τόσες πολλές πρωτογενείς λέξεις. Η αγγλική και η Γερμανική μαζί αντιπαραθέτουν πολύ ολιγότερες των 800.000 λέξεων, εκ των οποίων το 20-30% είναι Ελληνογενείς. Όσον αφορά δε στις δευτερογενείς – παράγωγες λέξεις των εκεί είναι καταφανής η πενία των έναντι της Ελληνικής.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 

Μία τόσο πλούσια, όπως η Ελληνική, γλώσσα δε θα μπορούσε παρά να έχει και αντίστοιχα πλούσια γραμματική. Για παράδειγμα τα ρήματα της γλώσσας μας έχουν δύο φωνές (ενεργητική και μέση), επτά χρόνους (ενεστώς, παρατατικός, μέλλον, αόριστος, παρακείμενος, υπερσυντέλικος, τετελεσμένος μέλλων), τέσσερες εγκλίσεις (οριστική, υποτακτική, προστακτική, ευκτική), δύο αριθμούς (ενικός, πληθυντικός) και δύο ονοματικούς τύπους (απαρέμφατο, μετοχή). Τα ουσιαστικά κλίνονται σε πέντε πτώσεις (ονομαστική, γενική, δοτική, αιτιατική, κλιτική) ενώ παλαιότερα σε οκτώ (επιπλέον η τοπική, η οργανική και η αφαιρετική) και σε δύο αριθμούς (ενικό, πληθυντικό), και έχουν τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό, ουδέτερο). 
Είναι κατανοητό λοιπόν το πώς από ένα απλό ρήμα, όπως το «λύω» μπορούν να παράγονται 320 ρηματικοί τύποι (παράγωγες λέξεις), τη στιγμή κατά την οποία η πλησιέστερη σε πλούτο προς την ελληνική, η λατινική, μας δίδει για το ρήμα «amo» μόνον 180 ρηματικούς τύπους.
Εξ άλλου η Ελληνική γραμματική περιγράφει 11 διφθόγγους, 6 άρθρα, 2 πνεύματα, 3 τόνους, 3 γένη, 3 αριθμούς, 3 παραθετικά, 8 κατηγορίες αντωνυμιών, 5 είδη επιρρημάτων, 27 προθέσεις, 13 επιφωνήματα και 60 συνδέσμους. Αν αντιπαραθέσουμε την Ελληνική γραμματική προς τις ξένες, θα μειδιάσουμε εις βάρος των. Μόνον η Γερμανική και η Σανσκριτική γραμματική, ως δάνειες από την Ελληνική είναι πλούσιες, αλλ΄ όχι πλουσιότατες όπως η Ελληνική.

Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ-Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ-Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ 

Κάθε λέξη στην Ελληνική έχει αιτιώδη σχέση και όχι συμβατική με την έννοια του αντικειμένου που δηλώνει. Σημαίνει, είναι σημαντική δηλαδή. Σημαίνει όμως και με μαθηματική ακρίβεια του σημαινόμενου, λόγω του λεξικού πλούτου που διαθέτει. Σ΄ όλες τις άλλες γλώσσες η σχέση σημαίνουσας λέξης και σημαινόμενου αντικειμένου είναι συμβατική – αυθαίρετη. Η Ελληνική ως γλώσσα μαθηματική, στην ακριβή έκφρασή της και μάλιστα η αρχαία Ελληνική είναι η μόνη στην οποία θα επικοινωνούν προφορικά οι Η/Υ της νέας – μελλοντικής γενεάς, γι αυτό σε πολλά πανεπιστήμια Αμερικής και Ιαπωνίας από το 1995 εισήγαγαν την Ελληνική γλώσσα στα ερευνητικά τους κέντρα για τις ανάγκες της νέας τεχνολογίας των Η/Υ.

ΓΝΩΜΕΣ – ΚΡΙΣΕΙΣ ΞΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 

ΚΙΚΕΡΩΝ: Εάν οι θεοί διαλέγονται, την ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούν
Θ. ΜΠΑΓΕΡ: Η Σανσκριτική είναι κράμα αρχαιο-ινδικής και αρχαιοελληνικής
Φ. ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ: Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει διεθνής γλώσσα της Ευρώπης
Φ. ΣΑΓΚΡΕΝΤΟ: Η χρήση αυτής της γλώσσας καθιστά τον άνθρωπο ικανό να αγγίξει τα ανώτατα πνευματικά επίπεδα.
Γ. Β. ΓΚΑΙΤΕ: Άκουσα σε όλες τις γλώσσες το Ευαγγέλιο στον Άγιο Πέτρο Ρώμης, μα μόνο στην Ελληνική αντήχησε σαν άστρο λαμπερό στην ησυχία της νύχτας. 
ΖΑΚΛΙΝ ΡΟΜΙΓΥ: Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά για να κατανοήσει τη γλώσσα του.
Είναι πολλοί ακόμα αυτοί που εκθείασαν την ιερή Ελληνική γλώσσα, που λόγω οικονομίας χώρου παραλείπονται. Ο αναγνώστης όμως ας είναι βέβαιος πως η αρχαία Ελληνική είναι η μητέρα πρωτο-γλώσσα όλων των γλωσσών του κόσμου, που διαδόθηκε οικουμενικά και τις γονιμοποίησε. Οι γελοίες θεωρίες περί Φοινικικού αλφάβητου θα μας απασχολήσουν μελλοντικά.

Η φιλοξενία στην Αρχαία Ελλάδα

Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 - 07:00

Η καταιγιστική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια υποβάθμισης και διάλυσης της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ παιδείας δεν αποσκοπεί μόνο στη δημιουργία γενεών χωρίς πνευματική καλλιέργεια, ιστορική – εθνική συνέχεια και πολιτικοκοινωνική αντίληψη ενότητας αλλά και ανθρώπων που – λόγω άγνοιας- εύκολα αποδέχονται και ενστερνίζονται κίβδηλες και ύπουλες απόψεις που «σερβίρονται» σαν απόλυτες αλήθειες. Στην συνεχιζόμενη προσπάθειά μας να αποκαλύπτουμε την αλήθεια σε κάθε μορφή παραχάραξης και διαστρέβλωσης της ιστορίας και του Ελληνικού πολιτισμού θα ασχοληθούμε με το θέμα της ελληνικής φιλοξενίας.
Είναι γνωστή τοις πάσι η προσπάθεια των ΜΜΕ να «αναδείξουν» την φιλοξενία των αρχαίων Ελλήνων σε πρωταρχικό πολιτισμικό γνώρισμα, καθιστώντας έμμεσα την σημερινή ελληνική κοινωνία που υποφέρει από τα εκατομμύρια των εισβολέων ως ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να τους αποδεχθεί αν θέλει να «τιμά» την ελληνική της ταυτότητα. Ο Ξένιος Ζεύς διαλαλείται προς όλες τις κατευθύνσεις από αυτόκλητους κοινωνικούς ταγούς και ψιττακίζοντες.

Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Ξένιος Ζευς;

Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον «ξενώνα». Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη, διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες. Στα χρόνια του Ομήρου, σε όποιο σπίτι και αν πήγαινε ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία. Κάτι τέτοιο αφορούσε όλες τις Πόλεις Κράτη της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν ειδικά για τη φιλοξενία τους. Η αποδοχή ενός ξένου για φιλοξενία λεγόταν «εστιάν» ή «ξενίζειν» ή «ξενοδοχείν». Ο ξένος με την άφιξή του έκανε ευχές στην οικογένεια που τον φιλοξενούσε και στην αναχώρηση δεχόταν δώρα. Όταν εμφανιζόταν ένας ξένος, ο κύριος του σπιτιού ή στην περίπτωση σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες «ξενοδόχος» ή «στεγανόμος», ή «εστιοπάμμων» ή «ναύκληρος», τον προσκαλούσε στο σπίτι του και παρέθετε γεύμα προς τιμή του.
Τώρα ας έρθουμε στην ουσία του θέματος. Ποιος εθεωρείτο «ξένος» στην αρχαία Ελλάδα; Την απάντηση δεν θα την δώσουμε εμείς, αλλά ο Σέλευκος: ΞΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ. ΟΙ ΑΛΛΟΕΘΝΕΙΣ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΗ ΔΑ (ΓΗ) ΠΟΥΣ (ΠΟΔΙ) ΑΥΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΑΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΗ. ΑΠΟ ΚΕΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ ΠΟΤΑΠΟΣ.Ο ΞΕΝΙΟΣ ΖΕΥΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ  ΑΦΗΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.
Φανταστείτε τώρα ποια θα ήταν η αντιμετώπιση των σημερινών αλλόφυλων και αλλόθρησκων εισβολέων από τους αρχαίους Έλληνες. Για να αποκαθίσταται η αλήθεια, και για να μην προλάβουν κάποιοι μικρόνοες να μας κατηγορήσουν πάλι για «ξενοφοβία», τους απαντούμε τα εξής: Δεν φοβόμαστε τους εισβολείς αλλά έχουμε τη δύναμη και την οξυδέρκεια να εκτιμούμε τις καταστάσεις χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε όπως οι επίδοξοι μικρόνοες εγκάθετοι «κατήγοροί» μας, τους οποίους δικαίως εμείς στο εξής θα κατηγορούμε για «αληθοφοβία». Κύριος στόχος μας δεν είναι οι εισβολείς. Είναι οι μηχανισμοί που απεργάζονται τη διάλυση του έθνους. Αυτούς θα πατάξουμε. Στη συνέχεια το πρόβλημα των εισβολέων θα επιλυθεί από μόνο του και σε ελάχιστο χρόνο. Επιστρέφουμε σύντομα για νέες απαντήσεις.

Το ενυπνιάζεσθαι εστί φιλοσοφείν

Σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα ξέρω ότι αυτό που ζω δεν είναι η πραγματικότητα. Έτσι όταν άρχισα μια μέρα να ονειρεύομαι ότι πετάω, ήξερα ότι το βλέπω στον ύπνο μου κι έτσι συγκεντρώθηκα στο να απολαύσω την πτήση μου. Καθώς πετούσα, όμως, σκέφτηκα να προσπαθήσω να επηρεάσω το όνειρό μου, ώστε ας πούμε, να πετάω πάνω από ένα όμορφο δάσος κι όχι πάνω από την πόλη.
Μόλις το σκέφτηκα, άλλαξε το τοπίο και παρόλο που δεν έγινε ακριβώς όπως το φαντάστηκα, η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο (από την πόλη βρέθηκα σε ένα ωραίο τοπίο με εντυπωσιακά βουνά από κόκκινη πέτρα). Πήρα θάρρος, έτσι, κι άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω κι άλλο το όνειρό μου.
Ένω κατάφερνα, όμως, να κάνω αλλαγές, δε μου ήταν εύκολο κι επίσης όσο πιο πολλά άλλαζα, τόσο πιο πολύ αντιστεκόταν το όνειρό μου. Ας πούμε, αν προσπαθούσα να πετάξω πιο ψηλά, ξαφνικά βρισκόμουν κάτω από ένα υπόστεγο που μου έκοβε το δρόμο για τον ουρανό ή αν ήθελα ήλιο, άρχιζε να βρέχει. Το όνειρό μου μετατράπηκε σε μια μάχη μεταξύ του συνειδητού μου και του υποσυνειδήτου μου.
Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά αυτό συμβαίνει και με τα εμπόδια που συναντάω στην πραγματική ζωή. Μήπως τελικά εμείς νομίζουμε ότι τα συναντάμε, ενώ στην ουσία τα δημιουργεί ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά μας; Μήπως τελικά τα εμπόδια της ζωής είναι το ίδιο μάταια και κατασκευασμένα όσο τα εμπόδια που με δυσκόλευαν στο όνειρο; Και πώς θα μπορούσα να μάθω να μην αυτοπεριορίζομαι, αφού τα εμπόδια μοιάζουν τόσο απτά;
Παράλληλα με αυτές τις σκέψεις, συνέχιζα τη μάχη με το υποσυνείδητό μου. Απελπίστηκα κάποια στιγμή και αναρωτήθηκα για ποιο λόγο το υποσυνείδητό μου αντιστεκόταν τόσο πολύ. Αφού είναι μέρος του εαυτού μου, γιατί δεν με άφηνε να κάνω αυτό που θέλω; Στο κάτω κάτω, τι είχε να χάσει με το να υποκύψει στη θέλησή μου; Και τώρα μάλιστα το είχα πιάσει και "απροετοίμαστο". Άρχισα να φοβάμαι ότι την επόμενη φορά που θα περίμενε την "επίθεσή" μου δε θα αρκούνταν στο να αντισταθμίζει τις κινήσεις μου, αλλά απλά θα με κράταγε συνεχώς σε κλειστούς χώρους.
Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν είχα λόγο να αντιμετωπίζω ως εχθρό το υποσυνείδητό μου. Ίσως δεν ήθελε απλά και μόνο να μου πάει κόντρα, ίσως ήθελε να μου πει κάτι. Στην αρχή η ιδέα μού φάνηκε γελοία ή καλύτερα αφελής, γεννημένη από την παιδική ανάγκη να πιστεύεις ότι όλοι έχουν το καλό μέσα τους. Τι χρήσιμο να έχει να σου πει ο ίδιος σου ο εαυτός όταν απλά σου πάει κόντρα;
Και μετά αναδύθηκε η απάντηση από τα βάθη του μυαλού μου. Το υποσυνείδητό μου μου έλεγε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ξεπεράσω τα εμπόδια, γιατί έτσι αποδέχομαι την ύπαρξή τους, αποδέχομαι ότι μπορούν να με εμποδίσουν. Αν πραγματικά θέλω να είμαι κυρίαρχος του ονείρου μου, δεν έχει νόημα να αποφεύγω ένα υπόστεγο, αλλά να περνάω από μέσα του, καταρρίπτοντας έτσι την ικανότητά του να με σταματήσει.
Και πράγματι, βρέθηκα σε ένα κλειστό χώρο, αλλά αντί να ψάξω για πόρτες και παράθυρα, βούτηξα στο ταβάνι και πέρασα από μέσα του. Άρχισα να εξασκούμαι σε αυτή τη νέα τεχνική και κατάλαβα ότι αυτό πρέπει να κάνω και με τα εμπόδια στην αληθινή ζωή: πρέπει απλά να μην αποδέχομαι αξιωματικά την ικανότητά τους να με εμποδίζουν. Κι ένιωσα επιτέλους ότι είχα καταλάβει... Και μετά απορώ γιατί δεν ξεκουράζομαι αρκετά όταν κοιμάμαι!

Η Ναυμαχία της Τενέδου: Όταν ο Κανάρης πυρπολούσε τους Τούρκους

Η Ναυμαχία της Τενέδου: Καταδρομική επιχείρηση δύο πυρπολικών από τα Ψαρά, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Κανάρη, εναντίον του οθωμανικού στόλου που ναυλοχούσε στα ανοιχτά της Τενέδου. Η επιχείρηση έγινε τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1822 και είχε ως αποτέλεσμα τη βύθιση ενός μεγάλου εχθρικού δίκροτου ή κατ’ ορισμένους ιστορικούς της υποναυαρχίδας του οθωμανικού στόλου.
Μετά την αποτυχία του να καταλάβει τη Μύκονο (11-14 Οκτωβρίου 1822), ο οθωμανικός στόλος κατευθύνθηκε προς τα Στενά του Ελλησπόντου. Όμως, οι αντίθετοι άνεμοι που έπνεαν στην περιοχή, τον ανάγκασαν να αράξει στα ανοιχτά της Τενέδου. Νωρίτερα, είχε γίνει αντιληπτός από τους Έλληνες, όταν διερχόταν μεταξύ Ψαρών και Χίου. Η Βουλή των Ψαρών συνήλθε αμέσως και αποφάσισε να προσβάλει τον εχθρικό στόλο με δύο πυρπολικά, στα οποία τέθηκαν επικεφαλής ο Κωνσταντίνος Κανάρης και ο Φίλιππος Αντωνίου από την Τήνο. Τα πυρπολικά θα συνόδευαν δύο μίστικα (μίστικο = μικρό πειρατικό πλοίο), με καπετάνιους τους Γεώργιο Καλαφάτη και Αναγνώστη Σαρηγιάννη. Στις 27 Οκτωβρίου 1822 ο στολίσκος αναχώρησε από τα Ψαρά και την επομένη ημέρα πλησίασε τον τουρκικό στόλο.
Ο νότιος άνεμος ευνοούσε την εχθρική αρμάδα και οι δύο πυρπολητές αποφάσισαν να επιτεθούν την ίδια νύχτα για να προλάβουν τυχόν απόπλου των τουρκικών πλοίων προς τον Ελλήσποντο. Πράγματι, τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1822 ύψωσαν την τουρκική σημαία για να παραπλανήσουν τον εχθρό και να πλησιάσουν ανενόχλητοι στους στόχους τους.
Πρώτος ο Κανάρης πλεύρισε ένα τεράστιο δίκροτο (πολεμικό πλοίο με δύο καταστρώματα) ή σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς στην υποναυαρχίδα του οθωμανικού στόλου και κόλλησε αμέσως στην πρώρα το πυρπολικό του. Το πυροδότησε και αμέσως οι φλόγες τύλιξαν το μεγάλο πλοίο, ενώ η σύγχυση που ακολούθησε εμπόδισε κάθε προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαϊάς. Άλλοι από τους ναύτες έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν και άλλοι προσπαθούσαν να κατεβάσουν τις βάρκες και να φθάσουν στην παραλία. Η ταραχή στην οθωμανική αρμάδα εντάθηκε περισσότερο, όταν από το φρούριο της Τενέδου οι Τούρκοι κανονιοβολούσαν στο κενό, θέτοντας σε κίνδυνο τα φίλια πλοία, που προσπαθούσαν να διαφύγουν για να μην έχουν την τύχη του φλεγόμενου δίκροτου. Πολλά από αυτά εξόκειλαν στις απέναντι ασιατικές ακτές ή εγκαταλείφθηκαν από τα πληρώματά τους.
Λιγότερο τυχερός από τον Κανάρη στάθηκε ο Αντωνίου, που με πηδαλιούχο τον Γεώργιο Βρατσάνο πλησίασε και κόλλησε το πυρπολικό του σε ένα άλλο δίκροτο ή κατ’ άλλους στη ναυαρχίδα του οθωμανικού στόλου. Έγινε, όμως, αντιληπτό από τους Τούρκους, οι οποίοι το απομάκρυναν εσπευσμένως. Φαίνεται ότι το φλεγόμενο πυρπολικό παρασύρθηκε από τον άνεμο και πλησίασε προς την καιόμενη υποναυαρχίδα της οποίας το πλήρωμα είχε επιβιβασθεί στις βάρκες για να γλυτώσει. Σύμφωνα με την αναφορά της Βουλής των Ψαρών προς την Υπερτάτην του Έθνους Βουλή το «καιόμενον μπουρλότο… κατέπνιξεν όλαις ταις βάρκες οπού εζητούσαν να γλυτώσουν παρά της φλογός».
Μετά την πυρπόληση του τουρκικού δικρότου, τα δύο μίστικα αναγκάσθηκαν να αγκυροβολήσουν στη Σκύρο, εξαιτίας της συνεχιζόμενης τρικυμίας. Οι κάτοικοι του νησιού δεξιώθηκαν τους άνδρες τους και τέλεσαν δοξολογία για το κατόρθωμα και τη διάσωσή τους. Στις 4 Νοεμβρίου 1822 τα δύο πλοία έφθασαν στα Ψαρά, όπου έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής. Αντίθετα, η νέα επιτυχία του Κανάρη συνέβαλε στην κατάπτωση του ηθικού των Τούρκων. Ο οθωμανικός στόλος κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έξαλλος ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' από τις συνεχόμενες αποτυχίες στο Αιγαίο του ναυάρχου του Καρά Μεχμέτ Πασά, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Η αναφορά της Βουλής των Ψαρών

Η κατωτέρω αναφορά εστάλη στην Ύδρα, όπου ευρίσκετο το κέντρο της Επανάστασης για τον αγώνα στη θάλασσα.

“Απεράσας ο εχθρικός στόλος προς τα άνω μέρη δια να εισέλθη εις Ελλήσποντον, από εναντίους ανέμους άραξεν εις Τένεδον. Πάραυτα λοιπόν ημείς ετοιμάσαμεν δύο μπουρλότα συντροφευόμενα υπό δύο πολεμικών τα οποία επιμείναντα την διόρθωσιν των ανέμων, κατά τας 27 του παρελθόντος ανεχώρησαν, και την ακόλουθον ημέραν το εσπέρας έφθασαν εις Τένεδον.
Νυκτός ουν γενομένης, επροχώρησαν απαντώντας τας των εχθρών φυλακάς και πλησιάζοντας εις τα βασσέλα, το μεν εν των μπουρλότων εκόλλησεν εις έν εκ των βασσέλων και δυνάμει του προστατεύοντος πανάγαθου Θεού των εκδικήσεων κατέκαυσεν αυτό, το δε άλλο των μπουρλότων εκόλλησεν εις έν άλλο βασέλλον, πλην δια τον να ειδοποιηθή το αυτό εκ των κανονίων ερρίφθησαν κόπτοντας ταις γούμεναις και ημπόρεσε να αποφύγη το μπουρλότον, το οποίον μοναχόν καιόμενον μπουρλότο, διηυθύνθη προς το βασσέλον οπού εκαίετο, και εκεί κατέπνιξεν όλαις ταις βάρκες οπού εζητούσαν να γλυτώσουν παρά της φλογός, και διασωθέντες αβλαβείς άπαντες οι μπουρλοτιέροι έφθασαν εις την ενταύθα μετά παρέλευσιν έξι έξη ημερών, και μας βεβαιώνουν ότι το καιόμενον βασσέλον ήτον ο αυτός καπ. Πασάς, ως και τα εκ της Κωνσταντινουπόλεως προερχόμενα πλοία μας φανερώνουν, ότι ο καπ. Πασάς εκάη, πλην οι Τούρκοι το έχουν μυστικόν. Εκ δε των λοιπών εχθρικών πολλά εναυάγησαν και εσυντρίφθησαν, και ότι τα συντριμμένα περιφέρονται τριγύρω της Τενέδου, δια τα οποία και θέλει στείλωμεν καράβια πολεμικά.
Ο επιφέρων ημέτερος καπ. Μανώλης Μπαλαμπάνος στέλλεται παρ’ημών επίτηδες αυτού ίνα σας παραστήση τα έξοδα και πληρωμάς της άνω εκπλεύσεως των δύο μπουρλότων και δύο πολεμικών, διά τα οποία δεν αμφιβάλλομεν ότι θέλετε τα οικονομήσει ως δει, δηλ. εβγάζοντας αυτά πριν της διανομής οπού μέλλει να γένη εις τα συναχθέντα παρά των αρμοστών, ιδεάζοντας αυτούς περί αυτής της αποφάσεως καθώς και με τους ιδικούς μας πληρεξουσίους εμείνατε σύμφωνοι".

Στην ανωτέρω αναφορά είχε επισυναφθεί ο ακόλουθος λογαριασμός για τα έξοδα της επιχείρησης στην Τένεδο.

“Εξοδα τα οποία ηκολούθησαν εις τα κατά του εις Τένεδον ευρισκομένου εχθρικού στόλου έκπλευσιν των μπουρλότων:
Οσα δια ενενήκοντα ανθρώπους οπού ήτον εις τα πολεμικά πλοία τα οποία εσυντρόφευσαν τα μπουρλότα, εις τους οποίους είχομεν υποσχεθή, εάν τελεσφορήσουν, να λαμβάνουν ανά 50 γρόσια. Ειδεμή, να λογαριάζωνται αι ημέραι της διατρίψεως των.
Οθεν δια το να ετελεσφόρησαν: γρόσια 4.500
Οσα εις ζωοτροφίας των ιδίων δια 15 ημέρας ανά 50 παράδες: γρόσια 1687.5
Όσα εις ζωοτροφίας των δύο μπουρλότων διά 15 ημέρας: γρόσια 1920.16
Όσα εις ζωοτροφίας του πρώην ετοιμασθέντος μπουρλότου, το οποίον ον ετοιμασμένον καθ’ όλα, δια την ανεπιτηδειότητα των ανέμων άραξεν εις το νησί του Αγίου Νικολάου, όπου και εναυάγησε και εχάθηκαν άπαντα όσα εξώδευσαν, τα οποία είναι γρόσια 955.20
Δια τεσσαράκοντα και πέντε μπουρλοτιέρους, οίτινες υπούργησαν εις ταύτην την ιεροπραξίαν του να καύσωσι τον καπετάν πασσάν με το βασσέλον του, όσα ήθελον κριθή ανάλογα της αυτών εκτελέσεως.”

Τα σκοτεινά παρασκήνια της ιταλικής επιθέσεως κατά της Ελλάδος

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012 - 06:32

Share on facebook Share on print Share on favorites Share on google More Sharing Services 13

Αν κι έχουν περάσει 67 ολόκληρα χρόνια από την λήξη του Β΄Π.Π., υπάρχουν πολλά μυστικά που δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα. Μεταξύ των άλλων, είναι και το ποιοι προκάλεσαν τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ή μάλλον ποιοί ώθησαν τον υπερφίαλο Μουσσολίνι να επιτεθεί στην Ελλάδα. Εδώ βεβαίως, οφείλουμε να πούμε πως ο απαίσιος Μουσσολίνι είχε ως τελικό του σκοπό την ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριαρχία στην Μεσόγειο θάλασσα (το λεγόμενον «mare nostrum», η δική μας θάλασσα), οπότε είχε έτσι κι αλλιώς σκοπό να καταλάβει κάποια στιγμή την Ελλάδα. Όμως, άλλο πράγμα είναι τα μακροπρόθεσμα σχέδια του καθενός, κι άλλο η δυνατότητά του να τα επιτύχει. Εδώ θα εξετάσουμε το ποιοι έπεισαν τον Μουσσολίνι το 1940, ότι ήλθε η κατάλληλη στιγμή να σκλαβώσει την Ελλάδα. Σήμερα, λοιπόν, θα σηκώσουμε το σκοτεινό πέπλο του μυστηρίου και θα δούμε το ένοχο μυστικό που μας κρύβουν οι διεθνείς επικυρίαρχοι, που έχουν συγγράψει την Ιστορία στα μέτρα τους.
Τι προηγήθηκε, λοιπόν, της ιταλικής επιθέσεως; Ποιο ήταν το παρασκήνιο της αποφάσεως για εισβολή στην Ελλάδα; Κατ’ αρχάς θα βασιστούμε στο γνωστό αστυνομικό ερώτημα: Cui prodest? (ποιος ωφελείται;). Ποιος, λοιπόν, ωφελήθηκε από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο; Μήπως ο Χίτλερ και η Γερμανία; Οι Γερμανοί νικούσαν σ’ όλα τα μέτωπα και προετοιμάζονταν ήδη για την μεγάλη εκστρατεία τους προς ανατολάς. Το μόνο που δεν ήθελαν εκείνη τη στιγμή, ήταν το άνοιγμα ενός νέου μετώπου στα Βαλκάνια, ή οπουδήποτε αλλού, που θα καθυστερούσε την εκστρατεία τους. Είναι, λοιπόν, ιστορικά επιβεβαιωμένο απ’ όλες τις πηγές, ότι ο Χίτλερ δεν συμφωνούσε με την ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος, κι ούτε γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν.
Είχε δηλώσει μάλιστα, πως «αν είχα ειδοποιηθεί θα μετέβαινα αεροπορικώς στη Ρώμη για να εμποδίσω αυτή την εκστρατεία» (πηγή: «Η Ιταλία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», Πέτρο Μπαντόλιο, Αρχηγός Ιταλικού Επιτελείου).  Στην δε πολιτική του διαθήκη, την οποία υπαγόρευσε σε πιστούς συνεργάτες του λίγο πριν το τέλος, ο Χίτλερ ανέφερε τα εξής: «Είναι ολοφάνερο πως η συμμαχία με τους Ιταλούς εξυπηρέτησε περισσότερο τους εχθρούς, παρά εμάς τους ίδιους. Η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσε να μας προσφέρει η Ιταλία θα ήταν να είχε μείνει μακριά απ’ αυτή τη σύγκρουση. Οι Ιταλοί είχαν το θράσος να ριχτούν, χωρίς να ζητήσουν την συμβουλή μας και χωρίς να μας δώσουν προηγούμενη προειδοποίηση για τους σκοπούς τους σε μια άσκοπη εκστρατεία στην Ελλάδα. Οι ντροπιαστικές ήττες που έπαθαν έκαναν μερικά βαλκανικά κράτη να μας βλέπουν με οργή και περιφρόνηση. Εδώ, και πουθενά αλλού βρίσκονται οι αιτίες της σκλήρυνσης της στάσης της Γιουγκοσλαβίας και της μεταστροφής της την άνοιξη του 1941. Αυτό μας υποχρέωσε, αντίθετα με όλα τα σχέδιά μας, να επέμβουμε στα Βαλκάνια κι αυτό με την σειρά του οδήγησε σε μια καταστρεπτική καθυστέρηση στην εξαπόλυση της επίθεσής μας εναντίον της Ρωσίας. Υποχρεωθήκαμε να στείλουμε εκεί μερικές από τις καλύτερες μεραρχίες μας. Και σαν καθαρό αποτέλεσμα, υποχρεωθήκαμε τότε να καταλάβουμε μεγάλες περιοχές όπου, αν δεν ήταν η ανόητη αυτή επίδειξη, η παρουσία των στρατευμάτων μας θα ήταν απολύτως περιττή. Τα Βαλκανικά κράτη θα ήταν απολύτως ικανοποιημένα, αν τους επιτρεπόταν, να διατηρήσουν στάση ευνοϊκής ουδετερότητας απέναντί μας. Όσο για τους αλεξιπτωτιστές μας, θα προτιμούσα να τους είχα εξαπολύσει εναντίον του Γιβραλτάρ, παρά εναντίον της Κορίνθου ή της Κρήτης».
Επίσης, είναι βέβαιον ότι ο Μουσολίνι δεν είχε ενημερώσει τον Χίτλερ για την επικείμενη εισβολή του στην Ελλάδα, για να μην τον σταματήσει. Αλλά και για να του δείξει την αγανάκτησή του,  για το γεγονός ότι ούτε αυτός τον ενημέρωνε εκ των προτέρων για τις ενέργειές του : «Όχι, είπε καταγανακτισμένος στον Τσιάνο. Με θέτει πάντοτε προ τετελεσμένου γεγονότος, Αλλ’ αυτή τη φορά θα τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Θα μάθει από τις εφημερίδες ότι κατέλαβα την Ελλάδα» (πηγή: «Ο Μουσολίνι και η Ελλάδα» - Ι. Γκίκα, σελ. 110). Την άποψη αυτή επιβεβαιώνει και ο γνωστός ιστορικός Ρεμόν Καρτιέ, ο οποίος παραθέτει στο βιβλίο του «Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – Τόμος 1^ος, τον διάλογο μεταξύ Μουσολίνι-Μπαντόλιο, πριν την 28^η Οκτωβρίου: «Ύστερα, ο Μπαντόλιο, τόλμησε να ρωτήσει τι σκέπτονται οι Γερμανοί για το σχέδιο της επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος. Ο Μουσολίνι θυμώνει. Μήπως ο Χίτλερ τον συμβουλεύτηκε, όταν χτύπησε την Πολωνία, την Νορβηγία, την Γαλλία; Μήπως έλαβε υπ’ όψη του την ευαισθησία του συμμάχου του; Αυτός, ο Μουσολίνι, κρίνει πως η Ελλάδα πρέπει να ενταχθεί στη στρατηγική σφαίρα της Ιταλίας. Θα προσαρτήσει την Ήπειρο και τα νησιά του Ιονίου, και θα εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη, αρέσει δεν αρέσει στη Γερμανία».
Από την άλλη μεριά, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, η κύρια ευθύνη της ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδος, ανήκει στον τότε υπουργό των εξωτερικών της Ιταλίας, και γαμπρό του Μουσολίνι, τον κόμη Γκαλεάτσο Τσιάνο: «…Από το ίδιο το ημερολόγιό του, προκύπτει ότι ο Τσιάνο είναι εκείνος που συνέλαβε πρώτος την ιδέα για κατάληψη της Ελλάδος… Κατά τη σύσκεψη, εξ άλλου, της 15^ης Οκτωβρίου 1940, στην οποία απεφασίσθηκε η επίθεση εναντίον μας, ο Τσιάνο όχι μόνο συνηγόρησε, αλλά και έσπευσε να πει, απαντώντας στο ερώτημα του Μουσολίνι ποια είναι η ψυχολογική κατάσταση του ελληνικού λαού: Υπάρχει σαφής διάσταση μεταξύ του λαού και της ιθύνουσας πολιτικοστρατιωτικής τάξεως, η οποία διατηρεί στη χώρα αγγλόφιλο πνεύμα. Η τάξη αυτή είναι πάρα πολύ μικρή, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός αδιαφορεί για όλα τα γεγονότα, συμπεριλαμβανομένης και της εισβολής μας» (πηγή: «Ο Μουσολίνι και η Ελλάδα» - Ιωάννη Γκίκα). Επίσης «…Ίσως ο Χίτλερ ήταν αυστηρός με τον Τσιάνο, διότι εγνώριζε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός εμπνευστής της εκστρατείας κατά της Ελλάδος» (πηγή: «Μεταξάς- Χίτλερ» - Α. Βελιάδη). Είναι, λοιπόν, αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο Τσιάνο έπεισε τον Μουσολίνι, χρησιμοποιώντας παραπλανητικές πληροφορίες, ότι η επίθεση στην Ελλάδα θα ήταν ένας σύντομος και υγιεινός περίπατος για τα ιταλικά στρατεύματα. Τι ρόλο έπαιζε ο Τσιάνο; Το 1943 αποκαλύφθηκε ότι ήταν πράκτορας των Άγγλων και εκτελέστηκε!
Πραγματικά, οι μόνοι που είχαν συμφέρον από το άνοιγμα ενός νέου μετώπου στα Βαλκάνια ήταν οι Άγγλοι. Οι οποίοι Άγγλοι «…ήταν τόσο βέβαιοι για την εκδήλωση ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδος, ώστε στις 27 Αυγούστου είχαν ήδη ετοιμάσει σχέδιο διαγγέλματος του Βασιλέως της Αγγλίας που θα απευθυνόταν προς τον ελληνικό λαό, ευθύς ως θα εκδηλωνόταν η ιταλική εισβολή» (πηγή: «Μεταξάς-Χίτλερ» - Α. Βελιάδη). Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από τα ίδια τα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις, που αποχαρακτηρίστηκαν 30 χρόνια μετά. Αναφέρει σχετικά τα αρχεία: «Οι Άγγλοι προβλέπουν τα πάντα κι έχουν ετοιμάσει από τον Αύγουστο διάγγελμα του βασιλέως των προς τον ελληνικό λαό που θα διαβαστεί την ημέρα της ιταλικής επιθέσεως κατά της Ελλάδος» (πηγή: «Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Όφφις» - εκδ. «Πάπυρος» -1971). Μάλιστα, στην επομένη σελίδα (121) του παραπάνω βιβλίου δημοσιεύεται ολόκληρο το διάγγελμα, με τον τίτλο «Σχέδιον μηνύματος του βασιλέως προς τον ελληνικόν λαόν επί τη εκρήξει του πολέμου μετά της Ιταλίας»! Πως ήταν τόσο βέβαιοι οι Άγγλοι για την ιταλική επίθεση εναντίον μας; Τι κάνει… νιάου-νιάου στα κεραμίδια;
Γιατί, όμως, οι Άγγλοι ετοίμαζαν διάγγελμα από τον Αύγουστο; Μήπως οι Ιταλοί ήταν έτοιμοι για επίθεση από τότε, αλλά κάποιος τους εμπόδισε; Την επομένη του τορπιλισμού της Έλλης, ο Ιταλός πρεσβευτής στο Βερολίνο καλείται στο γραφείο του Χίτλερ για να δώσει εξηγήσεις. Ο Ιταλός πρέσβης, σχεδόν τρέμοντας από τον φόβο του, δικαιολογεί τον τορπιλισμό ως εξής: «ήταν μια προληπτική πράξη για να προληφθεί τυχόν αποβίβαση γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα» (πηγή: Knox, Mac Gregor, «Mussolini Unleashed 1939-1941», εκδ. Cambridge University Press). Ο Χίτλερ διαμηνύει στον Τσιάνο την επιθυμία του «για ειρήνη στα νότια σύνορα της Γερμανίας» (πηγή: ό. π.). Όπως αναφέρει ο Τσιάνο στο προσωπικό του ημερολόγιο, στις 17 Αυγούστου ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Ρίμπεντροπ, συναντήθηκε με την σειρά του με τον Ιταλό πρεσβευτή και του ξεκαθάρισε πως η Γερμανία ήταν αντίθετη με τα ιταλικά σχέδια για επίθεση σε Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα. Έτσι, τελειώνει άδοξα η πρώτη απόπειρα του Τσιάνο. Ωστόσο, οι Άγγλοι  δεν πετούν το διάγγελμα. Είναι σίγουροι πως θα το χρειασθούν στο άμεσο μέλλον…
Εν τω μεταξύ, ένα καινούργιο πρόβλημα, εσωτερικής φύσεως, προέκυψε για τους Βρετανούς στα τέλη Αυγούστου του 1940. Μέχρι τον Ιούνιο του 1939 είχαν πρεσβευτή στην Αθήνα τον Ουάτερλόου. Αυτός, εξέφραζε –προφανώς κατόπιν σχετικής εντολής της βρετανικής κυβερνήσεως- την πλήρη αντίθεσή του με το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου, γεγονός που είχε προκαλέσει  τριβές στις ελληνο-βρετανικές σχέσεις και έντονη ενόχληση του Μεταξά. Τον Ιούνιο του 1939, όταν οι Βρετανοί αποφάσισαν να παρασύρουν στο παιχνίδι την Ελλάδα, αντικατέστησαν τον δύστροπο πρεσβευτή τους με τον Πάλαιρετ, ο οποίος πήρε εντολή να είναι υπέρ του δέοντος φιλικός με την κυβέρνηση Μεταξά. Όμως, ο Πάλαιρετ, πιθανώς από φιλελληνισμό, στα τέλη Αυγούστου του ’40, κι ενώ η ιταλική εισβολή φαινόταν να έρχεται, άρχισε να πιέζει την κυβέρνησή του για την παροχή βρετανικών εγγυήσεων προς την Ελλάδα, που οπωσδήποτε θα απέτρεπαν την ιταλική επίθεση: «Η διεθνής γνώμη σίγουρα περιμένει από μας να μπορέσουμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα, την οποία σε αντίθεση με άλλες χώρες για τις οποίες εγγυηθήκαμε, έχουμε τώρα τη δυνατότητα να βοηθήσουμε. Το γόητρό μας και η δημοτικότητά μας εδώ είναι τόσο υψηλά ώστε θα ήταν τραγικό να χαθούν όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας να ανταποκριθούμε όσο μπορούμε στο κάλεσμα της Ελλάδος την ώρα αυτή που έχει ανάγκη» (πηγή: αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του Foreign Office, υπ’ αριθμόν 371/24917/R7278, 24^ης  Αυγούστου 1940). Το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών εκνευρίζεται με την αφέλεια του πρεσβευτή του, που προφανώς δεν είναι ενήμερος του παρασκηνίου και των πραγματικών σχεδίων της Βρετανίας για την Ελλάδα και του απαντά αμέσως με το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Λυπούμεθα που αδυνατούμε να ενθαρρύνουμε την ελληνική κυβέρνηση υποσχόμενοι βοήθεια… Αν η Ιταλία είναι πραγματικά αποφασισμένη να πολεμήσει είναι προς το συμφέρον μας να εμπλακεί σ’ έναν βαλκανικό πόλεμο με όλες τις αβεβαιότητες και τις περιπλοκές που αυτό συνεπάγεται, ειδικότερα τώρα που σχεδιάζει την επίθεση στην Αίγυπτο» (πηγή: F.O. 371/24917/R7225, 24 Αυγούστου 1940).
Εν τέλει, ο Τσιάνο επιτυγχάνει να πείσει τον Μουσσολίνι, κι έτσι στις 13 Οκτωβρίου ο Μπαντόλιο λαμβάνει εντολές να προετοιμάσει την επίθεση κατά της Ελλάδος για τα τέλη του μηνός, σε εφαρμογή (αλλά με κάποιες αλλαγές) του σχεδίου επιθέσεως του Αυγούστου (της ματαιωθείσης από τον Χίτλερ επιθέσεως). Έτσι, στις 15 Οκτωβρίου, έγινε σύσκεψη των Μουσσολίνι και Τσιάνο με τον στρατάρχη Μπαντόλιο και τους στρατηγούς Σοντού, Ροάττα, Τζακομόνι, προς τους οποίους παρουσιάστηκε το νέο σχέδιο επιθέσεως. Ο Μπαντόλιο εξέφρασε τις επιφυλάξεις του κι ο Τσιάνο έσπευσε να τον καθησυχάσει, λέγοντάς του πως η στιγμή για την επίθεση είναι η πιο κατάλληλη, καθώς η Ελλάδα είναι απομονωμένη, καθώς ούτε η Τουρκία ούτε η Γιουγκοσλαβία θα προστρέξουν προς βοήθειά της, ενώ σε περίπτωση εμπλοκής της Βουλγαρίας, αυτή θα είναι με το μέρος της Ιταλίας. Επιπλέον, του κατέστησε βέβαιο ότι παρά την αισιοδοξία των Ελλήνων δεν αναμένεται να υπάρξει καμία έμπρακτη βοήθεια εκ μέρους της Βρετανίας.
Κάπως έτσι, λοιπόν, εφαρμόζοντας εντέχνως την γνωστή πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», οι Βρετανοί «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας ώθησαν τους Ιταλούς να μας επιτεθούν, εμπλέκοντας την Ελλάδα στον Β΄Π.Π., την μεγαλυτέρα ανθρωποσφαγή του αιώνος, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. –
Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο – Αθήναι