Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού: Τυρταίος ο Αρχεμβρότου

Share on facebook Share on print Share on favorites Share on google More Sharing Services 10

Ἀρχαῖος Ἕλλην ποιητὴς καὶ στρατηγός. Ὑπάρχει διαμάχη γιὰ τὸ ἂν κατήγετο ἐκ τῶν Ἀφιδνῶν Ἀττικῆς ἤ ἐκ τῶν Ἀφιδνῶν Λακεδαίμονος. Ἄλλοι λένε ὅτι ᾖτον στρατηγὸς ἐξ Ἀττικῆς ποὺ ἐστάλη στὴν Σπάρτη, καὶ ἄλλοι ὅτι ᾖτον ὁ ἴδιος Σπαρτιάτης. Σημασία ἔχει ὅτι τὰ ποιήματα ποὺ ἔγραψε εἶναι ἀνεκτίμητη παρακαταθήκη γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.

Τὰ περισσώτερα ποιήματά του εἶναι γραμμένα στὴν δωρικὴ διάλεκτο καὶ σὲ ἀναπαιστικὸ μέτρο. Γενικὰ ὁ δωρικὸς ῥυθμὸς εἶναι ὁ ἐμβατηριακὸς ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ῥυθμὸ ἐγράφοντο οἱ πολεμικοὶ παιάνες, κἄτι ποὺ ἐπισημαίνει καὶ ὁ Πλάτων στὴν «Πολιτεία» (βλ. βιβλίο 3). Τὰ ποιήματά του ἐνεψύχωναν τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ τοὺς γέμιζαν μὲ ὁρμὴ γιὰ τὴν μάχη. Εἶναι ἕνας ὕμνος καὶ μία διαθήκη γιὰ τὸ αἰώνιο Ἐλληνικὸ πολεμικὸ πνεῦμα, γιὰ τὸ ἐθνικὸ καὶ φυλετικὸ ἰδεῶδες, γιὰ τὴν στρατιωτικὴ ἀρετή.

Σήμερον, οἱ «πονηροί» καιροὶ ποὺ διανύουμε, τείνουν δολίως νὰ ὑποβάλουν μία συγκεκριμένη εἰκόνα καί «πρότυπο» γιὰ τὸν διανοούμενο, γιὰ τὸν ποιητὴ καὶ τὸν καλλιτέχνη ἐν γένει, γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ πνεύματος: Αὐτὴν τοῦ μαλθακοῦ, τρυφηλοῦ, σωματικῶς ἐκπεφυλισμένου καὶ ἐκτεθηλυσμένου, ἀπολέμου καὶ ἀπάτριδος «γραφῃᾶ». Ἤτοι, «προωθοῦν» τὸ πρότυπο ἑνὸς ἡμίσειου, ἀνολοκλήρωτου, ἀφύσικου ἀνθρώπου, καὶ αὐτὸ γείνεται ἑκουσίως καὶ ὡς μέρος ἑνὸς εὐρύτερου παγκοσμίου σχεδίου. Προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι Πνεῦμα καὶ Διάνοια δέν συμβαδίζουν μὲ τὴν Πολεμικὴ καὶ Στρατιωτικὴ Ἀρετή. Προσπαθοῦν νὰ διαλύσουν, νὰ παραλύσουν καὶ νὰ καταλύσουν τὸν Ἄνῳ Θρῴσκοντα Ἕλλην Ἄν-θρωπο.

Οἱ Ἀρχαῖοι Ἡμῶν Πρόγονοι ὅμως μᾶς διδάσκουν καὶ μᾶς ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο. Οἱ μεγάλοι Πανεπιστήμονες καὶ Διανοούμενοι τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος ᾖσαν παράλληλα ἑτοιμοπόλεμοι ὁπλίτες, οἱ περισσώτεροι ἐκ τῶν ὁποίων εἶχαν λάβει μέρος εἰς τὶς σφοδρὲς μάχες τῆς ἐποχῆς των, ὅπως πχ ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Αἰσχῦλος. Ὁ Αἰσχῦλος ὁ Ἐλευσίνιος, ὁ πατὴρ τῆς τραγῳδίας, υἱὸς τοῦ Εὐφορίωνος, ἐζήτησε τὸ ἐπίγραμμα ἐπὶ τοῦ τάφου του νὰ μήν ἀναφέρῃ τίποτα περὶ τῶν τραγῳδιῶν ποὺ συνέγραψε, παρὰ μόνο περὶ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν μάχην τοῦ Μαραθῶνος. Στὴν ἴδια μάχη, ὁ ἀδελφός του ὁ Κυναίγειρος ᾖτον αὐτὸς ποὺ κρεμάστηκε ἀπὸ πλοῖο τῶν ὑποχωρούντων Περσῶν καὶ ὅταν κἄποιος Πέρσης τοῦ ἔκοψε τὰ χέρια, αὐτὸς γαντζώθηκε στὸ πλοῖο μὲ τὰ δόντια. Ὁ τρῖτος ἀδελφός τους ὁ Ἀμεινίας, δέκα χρόνια ἀργότερα στὴν Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος, ᾖτον αὐτὸς ποὺ ἐμβόλισε πρῶτος κἄποιο περσικὸ πλοῖο, πήδηξε ἀπάνῳ του καὶ ξεκίνησε τὴν μάχη.

Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Πολεμιστές/Φιλόσοφοι/Πανεπιστήμονες ᾖσαν ὡλοκληρωμένα ἀνθρώπινα ὄντα καὶ σφαιρικὲς προσωπικότητες, καὶ ὄχι ηὐνουχισμένες, ἄνευρες καχεκτικὲς ἤ παχύσαρκες, πλαδαρὲς μορφὲς ὅπως ἡ πλειοψηφία τῶν «ἐπιστημόνων», «καθηγητῶν πανεπιστημίων», «διανοουμένων» καί «καλλιτεχνῶν» ποὺ κυριολεκτικῶς σήμερα «ἐπιπλέουν σἂν τοὺς φελλούς» σὲ αὐτὸ τὸ σάπιο πολιτισμιακὸ οἰκοδόμημα ποὺ ἔχει ἀνεγερθῇ στὸν δυτικὸ πολιτισμό, καθὼς εἶναι αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ποὺ ἐπιλέγει καὶ προωθεῖ τέτοιες μονάδες ἐντὸς τῶν κόλπων του, καὶ ἀποβάλλει μεθοδικὰ ἀπὸ τὸ σῶμα του αὐτοὺς ποὺ δέν «τηροῦν αὐτὲς τὶς προδιαγραφές». Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δέν ᾖσαν οὔτε ἀνεγκέφαλοι μυοφόροι κτηνῴδεις στρατιῶτες, οὔτε δειλᾶ ἀνδρίδια, στὰ πρότυπα τῶν συγχρόνων καθηγητῶν πανεπιστημίων. Φαντασθῇτε τὸ ἐπίπεδο ψυχικῆς καὶ πνευματικῆς ὑγιείας καὶ εὐρωστίας τοῦ μέσου Ἀρχαίου Ἕλληνος, ὅστις ἐλάμβανε μέρος σὲ φονικότατες καὶ αἱματηρότατες μάχες σῶμα μὲ σῶμα, ἔβλεπε τὸ μέταλλο νὰ σχίζῃ σάρκες καὶ νὰ θραύῃ ὀστᾶ, ἔβλεπε γύρῳ του διαμελισμένα σφαδάζοντα σώματα καὶ λουζότανε μὲ πίδακες αἵματος, καὶ ἐν καιρῷ εἰρήνης εἶχε τὴν ψυχικὴ ἡρεμία καὶ ἰσοῤῥοπία καὶ τὴν πνευματικὴ διαύγεια νὰ σκαλίζῃ ἀριστουργήματα ἐπὶ τοῦ μαρμάρου, νὰ ζωγραφίζῃ παραστάσεις σὲ ἀγγεῖα, νὰ συγγράφη ἀθάνατα συγγράμματα, ποιήματα καὶ πραγματεῖες…

Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ὑμνεῖ καὶ ὁ Τυρταῖος στὰ ποιήματά του. Καὶ μάλιστα, ὅπως σχολιάζει ὁ Κώστας Νανάκης στὸ βιβλίο «ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ – ΕΛΛΗΝΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ», νουθετεῖ τοὺς νέους νὰ μήν ᾖναι νωθροὶ καὶ δειλοὶ ὄχι μόνο μπροστὰ στὸν πόλεμο, ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς, ἀφοῦ ὁ ποιητὴς δέν ἀπευθύνεται στόν «ἕναν ἄνθρωπο» ἀλλὰ στὸ Σύνολο.

Ὁ Τυρταῖος γενικὰ εἶναι ἄγνωστος στὸ Ἑλληνικὸ κοινό, καὶ δέν ἔχουν ἐκδοθῇ ἐπαρκῶς μεταφράσεις του. Τὸ ἀνθελληνικὸ κατεστημένο ποὺ διοικεῖ σήμερα τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, προφανῶς ἔχει ἐξαφανίσει τὸν Τυρταῖο ἀπὸ τὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία. Στὴ θέσι τῶν ποιημάτων του, διδασκόμεθα στὰ σχολεῖα  ποιήματα περὶ ἀνυπάρκτων ἡρώων, ὅπως τοῦ Βελουχιώτου, τοῦ Μπελογιάννου, τῶν «Ἡρώων Πολυτεχνείου» κλπ, ποὺ προσπαθεῖ ἐδῷ καὶ 39 ἔτη νὰ μᾶς ἐπιβάλῃ  στὶς μνῆμες μας καὶ τὶς συνειδήσεις μας αὐτὸ τὸ γελοῖο ἑρμαφρόδιτο ἀπρόσωπο καὶ κατάπτυστο μαρξιστικὸ κρατίδιο ποὺ σἂν γάγγραινα ῥοκανίζει τὰ ἐθνικά μας θεμέλια. Ὁ κῦκλος ὅμως ἔκλεισε. Ἔκλεισε καὶ διήρκεσε 40 χρόνια. Τὸ Ἐθνικὸν Κράτος ἀνατειλέτω!

Κάτωθι παρατίθενται ἐνδεικτικὰ μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ποίησι τοῦ Τυρταίου στὴν ἀρχετυπικὴ πατρῷα γλῶσσα, καὶ κατόπιν μεταφράσσονται στὴν νέα ἑλληνική:

ΑΓΕΤ’, Ω ΣΠΑΡΤΑΣ ΕΥΑΝΔΡΩ,

ΚΩΡΟΙ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΑΤΑΝ!

ΛΑΙΑ ΜΕΝ ΙΤΥΝ ΠΡΟΒΑΛΕΣΘΕ

ΔΟΡΥ Δ’ ΕΥΤΟΛΜΩΣ ΑΓΧΕΣΘΕ

ΜΗ ΦΕΙΔΟΜΕΝΟΙ ΤΑΣ ΖΩΑΣ!

ΟΥ ΓΑΡ ΠΑΤΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΑΡΤΑ!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:

ΕΜΠΡΟΣ, Ω ΤΗΣ ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ ΣΠΑΡΤΗΣ,

ΥΙΟΙ (ΚΟΥΡΟΙ) ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!

ΣΗΚΩΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ

ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΜΕ ΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΟΡΥ ΣΑΣ

ΜΗΝ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ!

ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ!

οὔτ’ ἂν μνησαίμην οὔτ’ ἐν λόγῳ ἄνδρα τιθείην
οὔτε ποδῶν ἀρετῆς οὔτε παλαιμοσύνης,
οὐδ’ εἰ Κυκλώπων μὲν ἔχοι μέγεθός τε βίην τε,

νικῴη δὲ θέων Θρηίκιον Βορέην,
οὐδ’ εἰ Τιθωνοῖο φυὴν χαριέστερος εἴη,
πλουτοίη δὲ Μίδεω καὶ Κινύρεω μάλιον,
οὐδ’ εἰ Τανταλίδεω Πέλοπος βασιλεύτερος εἴη,
γλῶσσαν δ’ Ἀδρήστου μειλιχόγηρυν ἔχοι,
οὐδ’ εἰ πᾶσαν ἔχοι δόξαν πλὴν θούριδος ἀλκῆς
οὐ γὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς γίγνεται ἐν πολέμῳ,
εἰ μὴ τετλαίη μὲν ὁρῶν φόνον αἱματόεντα
καὶ δῄων ὀρέγοιτ’ ἐγγύθεν ἱστάμενος.
ἥδ’ ἀρετή, τόδ’ ἄεθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον
κάλλιστόν τε φέρειν γίγνεται ἀνδρὶ νέῳ.
ξυνὸν δ’ ἐσθλὸν τοῦτο πόληί τε παντί τε δήμῳ
ὅστις ἀνὴρ διαβὰς ἐν προμάχοισι μένῃ
νωλεμέως, αἰσχρῆς δὲ φυγῆς ἐπὶ πάγχυ λάθηται
ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενος,
θαρσύνῃ δ’ ἔπεσιν τὸν πλησίον ἄνδρα παρεστώς
οὗτος ἀνὴρ ἀγαθὸς γίγνεται ἐν πολέμῳ
αἶψα δὲ δυσμενέων ἀνδρῶν ἔτρεψε φάλαγγας
τρηχείας, σπουδῇ δ’ ἔσχεθε κῦμα μάχης.
ὅς δ’ αὖτ’ ἐν προμάχοισι πεσὼν φίλον ὤλεσε θυμόν
ἄστυ τε καὶ λαοὺς καὶ πατέρ’ εὐκλεΐσας,
πολλὰ διὰ στέρνοιο καὶ ἀσπίδος ὀμφαλοέσσης
καὶ διὰ θώρηκος πρόσθεν ἐληλαμένος,
τόνδ’ ὀλοφύρονται μὲν ὁμῶς νέοι ἠδὲ γέροντες
ἀργαλέῳ τε πόθῳ πᾶσα κέκηδε πόλις,
καὶ τύμβος καὶ παῖδες ἐν ἀνθρώποις ἀρίσημοι
καὶ παίδων παῖδες καὶ γένος ἐξοπίσω
οὐδέ ποτε κλέος ἐσθλὸν ἀπόλλυται οὐδ’ ὄνομ’ αὐτοῦ,
ἀλλ’ ὑπὸ γῆς περ ἐὼν γίγνεται ἀθάνατος,
ὅντιν’ ἀριστεύοντα μένοντά τε μαρνάμενόν τε
γῆς πέρι καὶ παίδων θοῦρος Ἄρης ὀλέσῃ.
εἰ δὲ φύγῃ μὲν κῆρα τανηλεγέος θανάτοιο,
νικήσας δ’ αἰχμῆς ἀγλαὸν εὖχος ἕλῃ,
πάντες μιν τιμῶσιν ὁμῶς νέοι ἠδὲ παλαιοί,
πολλὰ δὲ τερπνὰ παθὼν ἔρχεται εἰς Ἅδην
γηράσκων ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τις αὐτόν
βλάπτειν οὔτ’ αἰδοῦς οὔτε δίκης ἐθέλει,
πάντες δ’ ἐν θώκοισιν ὁμῶς νέοι οἵ τε κατ’ αὐτόν
εἴκουσ’ ἐκ χώρης οἵ τε παλαιότεροι.
ταύτης νῦν τις ἀνὴρ ἀρετῆς εἰς ἄκρον ἱκέσθαι
πειράσθω θυμῷ μὴ μεθιεὶς πολέμου.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:

Δέν θὰ θυμόμουν οὔτε θὰ ἀνέφερα κἂν κἄποιον ἄνδρα

Οὔτε γιὰ ταχυποδία οὔτε γιὰ δύναμι

Οὔτε κι ἂν εἶχε τὸν σωματότυπο καὶ τὸ μένος τῶν Κυκλώπων

Κι ἂν στὸ τρέξιμο νικοῦσε τὸν Θρᾳκικὸ Βορηὰ

Οὔτε κι ἂν εἶχε ὀμορφώτερη κρᾶσι ἀπ’ τὸν Τιθωνὸ

Κι ἂν εἶχε πλουτίσει περισσώτερο ἀπ’ τὸν Μίδα καὶ τὸν Κινύρα

Ἀκόμα κι ἂν εἶχε μεγαλύτερο βασίλειο ἀπὸ τὸν Πέλοπα τὸν Τανταλίδη

Καὶ τὴν γλῶσσα τοῦ Ἀδράστου τὴν γλυκιὰ σἂν μέλι

Μὰ καὶ κάθε ἂν εἶχε δόξα, ἂν δέν εἶχε τὴν πολεμικὴ ἀνδρεία

Διότι δέν εἶναι γενναῖος ἀνδρας στὸν πόλεμο

Ἂν δέν ἀντέχῃ νὰ βλέπῃ τοὺς φόνους καὶ τὰ αἵματα

Κι ἂν δέν ἀνυπομονῇ νὰ κατακόπτῃ τὸν ἐχθρὸ ἱστάμενος κοντά του

Αὐτὸ εἶναι ἀρετή, αὐτὸ εἶναι ἔπαθλο στοὺς ἀνθρώπους τὸ ἄριστο

Καὶ κάλλιστον νὰ τὸ κερδίζει ἕνας νέος ἄνδρας

Τοῦτο εἶναι κοινὴ τιμὴ γιὰ τὴν Πόλι καὶ ὅλον τὸν Δῆμο

Ὅταν ἕνας ἄνδρας τῆς πρώτης γραμμῆς μένῃ στὴν θέσι του

σταθερὰ, καὶ τὴν αἰσχρὴ φυγὴ τὴν λησμονεῖ τελείως

Ἐκθέτοντας τὴν ζωὴ του καὶ τὴν ἐγκρατὴ ψυχή του

Καὶ ἐνθαῤῥύνει προφορικῶς τὸν συμπολεμιστή του στεκόμενος δίπλα του

Αὐτὸς εἶναι γενναῖος ἄνδρας στὸν πόλεμο

Καὶ αὐτὸς συνήθως τρέπει γρήγορα σὲ φυγὴ τὶς σκληρὲς ἐχθρικὲς φάλλαγες

Καὶ μὲ περίσκεψι ἀποκρούει τὸ κῦμα τῆς μάχης

Αὐτὸς τώρα ποὺ μαχόμενος πέσῃ καὶ ἀναχωρήσῃ ἡ ψυχή του

Δοξάζοντας καὶ ἄστυ καὶ φυλὴ καὶ πατέρα

Δεχόμενος πολλὰ χτυπήματα στὴν μπροστινὴ πλευρὰ τοῦ σώματός του, ποὺ διαπερνοῦν  διαμπερῶς θώρακα καὶ στέρνο καὶ ὀμφαλωτὴ ἀσπίδα

Αὐτὸν κλαῖνε οἱ νέοι μαζὺ μὲ τοὺς γέρους

Καὶ συγκλονισμένη ἡ Πόλις τὸν κηδεύει

Καὶ ὁ τύμβος καὶ τὰ παιδιά του εἶναι περίοπτα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους

Καὶ τῶν παιδιῶν του τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἀπόγονοι ποὺ ἔρχονται

Ποτὲ τὸ ἄριστο κλέος δέν χάνεται οὔτε τὸ ὄνομά του

Ἀλλὰ ἂν καὶ εὑρίσκεται κάτῳ ἀπ’ τὴν γή, γίνεται ἀθάνατος

αὐτὸς ποὺ ἀριστεύῃ κατὰ τὸν πόλεμο καὶ μένῃ στὴν θέσι του ὑπερασπιζόμενος γὴ καὶ παιδιὰ καὶ τὸν σκοτώσῃ ὁ αἱμοδιψὴς Ἄρης.

Ἂν τώρα ἀποφύγῃ μέν τὸ χτύπημα τοῦ ἁρπακτικοῦ θανάτου,

νικήσῃ δέ τρυπῶντας μὲ τὸ ἔνδοξο δόρυ του τοὺς ἐχθρούς,

Ὅλοι πάλι τὸν τιμοῦν, ὅπως οἱ νέοι ἔτσι καὶ οἱ παλαιοὶ

Καὶ ἀφοῦ βιώσῃ πολλὰ τερπνὰ πηγαίνει στὸν Ἅδη

Καὶ γηράσκων διαπρέπει ὡς πολίτης καὶ κανεὶς δέν τὸν βλάπτει

Οὔτε θέλει νὰ τὸν τιμωρήσῃ ἤ νὰ τὸν ντροπιάσῃ

Καὶ ὅλοι, νεώτεροι συνομήλικοι καὶ γηραιότεροι,

Ὅσον ἀφορᾷ τὰ δημόσια καθίσματα τοῦ παραχωροῦν τὴν θέσι τους

Ὁ Ἄνδρας λοιπὸν ἂς φτάσῃ στὸ ἄκρο (τὸ μέγιστο) αὐτῆς τῆς Ἀρετῆς

Λειτουργῶντας μὲ θυμὸ καὶ μένος νὰ μήν ἀποφεύγῃ ὸν Πόλεμο.

Ἀπὸ τὰ 12 ποιήματα (ΕΛΕΓΕΙΕΣ) τοῦ Τυρταίου (εἶχε γράψει καὶ ἱστορία τοῦ Α’ Μεσσηνιακοῦ Πολέμου ἡ ὁποία δέν σῴζεται) σῴζονται 3 ὁλόκληρα μέσῳ τοῦ Στράβωνος, τοῦ Λυκούργου (τοῦ ῥήτορα) καὶ τοῦ Στοβαίου, καὶ τὰ ὑπόλοιπα σὲ ἀποσπάσματα. Ὅλα εἶναι σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα. Ἀξίζει νὰ διαβαστοῦν ἅπαντα.

Στό «ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΑΝΔΡΩΝ», τοῦ Νικολάου Καραβία Γρίβα Ἰθακησίου, ἐκδ. Ἑκάτη 1841-1842, διαβάζουμε γιὰ τὸν Τυρταῖο:

ΤΥΡΤΑΙΟΣ, ποιητής, Ἀθηναῖος, ἐστάλη ἀπὸ τοὺς συμπολίτας του ὁδηγὸς τῶν στρατευμάτων τῶν Σπαρτιατῶν εἰς τοὺς ἰδίους Σπαρτιάτας, οἱ ὁποῖοι εἶχον ζητήσει ἕνα στρατηγὸν διὰ σημεῖον τοῦ χρῃσμοῦ τῶν Δελφῶν· οἱ Ἀθηναῖοι διὰ καταφρόνησιν τοὺς ἔδωκαν τὸν Τυρταῖον· διότι ᾖτον χωλός, καὶ εἶχε μικρὰν πολεμικὴν πεῖραν. Τέλος ἐνικήθησαν δὶς ἀπὸ τοὺς Μεσσηνίους, ἀλλ’ εἰς τὴν τρίτην μάχην ἐστάθη εἰς τὸ μέσον τῶν Σπαρτιατῶν διατάττων μὲ τὰ ζωηρότατα ποιήματά του, τὰ ὁποῖα ἄλλον δέν ἐνέπνεον, εἰμὴ τὴν ἀγάπην τῆς πατρίδος, καὶ τὴν καταφρόνησιν τοῦ θανάτου· μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐνεψύχωσε τοὺς Σπαρτιάτας, οἵτινες ᾖσαν ἀπηλπισμένοι ἀπὸ τὰς παρελθούσας μάχας, καὶ περιέμεναν τὸν θάνατον χωρὶς νὰ ἐλπίζουν τὴν ἐλευθερίαν των, καὶ άπεφάσισαν τότε ἤ νὰ ἀποθάνουν, ἤ νὰ νικήσωσι τοὺς ἐχθρούς· ἔδεσεν εἰς τὸν βραχίονα ἑκάστου στρατιώτου μίαν σαΐτα, εἰς τὴν ὁποίαν ᾖτον γραμμένον τὸ ὄνομά του καὶ τῶν γεννητόρων του διὰ νὰ γνωρίζωνται μετὰ τὸν θάνατόν των, καὶ οὕτως ἐπολέμησαν μὲ τόσην ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα, ὥστε ἐνίκησαν τοὺς ἐχθρούς· δι’ αὐτὴν τὴν νίκην τῷ ἔδωκαν τὸ δικαίωμα συμπολίτης, τίτλος, ὅς τις δέν ἐδίδετο εὐκόλως εἰς τοὺς ξένους ἀπὸ τοὺς Λακεδαιμονίους ἐκεῖνον τὸν καιρόν· ἔκτοτε διωρίσθη ἀπ’ αὐτὸν νὰ ἀναγιγνώσκωσι τὰ πολεμικὰ ποιήματά του εἰς ὅλα τὰ στρατιωτικὰ γυμνάσματα· ἔζη τὸ 630 ΠΧ. ἐκ τῶν ποιημάτων του σῴζοναι λείψανα, ἐκδ. εἰς τὴν συλλογὴν τῶν Ἐλασσόνων ποιητῶν τοῦ Στεφάνου.

21η Νοεμβρίου - Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων

Την 21η Νοεμβρίου 2012 εορτάζεται όπως κάθε χρόνο, ανήμερα των εισοδίων της Θεοτόκου, η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Η παραπάνω ημέρα έχει αφιερωθεί στη μνήμη και στην απόδοση τιμής σε όλους τους νεκρούς των αγώνων που έδωσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας για την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής υπερηφάνειας της πατρίδας μας και του λαού μας αντίστοιχα. Αλλά ποιες είναι αυτές οι Ένοπλες Δυνάμεις που μόνον στην χώρα μας έχουν τόσο απαξιωθεί και η αντίστοιχη ημέρα μνήμης σε οποιοδήποτε κράτος αποτελεί αφορμή εθνικής ανάτασης και απόδοσης φόρου τιμής από άπαντες; Μα οι Ένοπλες Δυνάμεις είμαστε εν δυνάμει όλοι εμείς που είχαμε ή θα έχουμε στο μέλλον την τιμή να υπηρετήσουμε σε ένα από τα ένδοξα όπλα του στρατού μας στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα. Η ημέρα αυτή ανήκει σε όλους τους ηρωικά μαχόμενα πεσόντες, στους συγγενείς αυτών που βίωσαν την απώλεια αλλά και σε αυτούς όλους τους αγέννητους νεκρούς Έλληνες ήρωες στρατιώτες του παρελθόντος και του μέλλοντος. Τέτοια ημέρα θα έπρεπε όλοι να γονάτιζαν μπροστά στα μνημεία πεσόντων και στις πολεμικές σημαίες του Έθνους. Δυστυχώς όμως είμαστε αλλού. Εύκολα ξεχνάμε το παρελθόν και συνεπώς αγνοούμε επιδεικτικά το μέλλον, που μάλλον είναι δυσοίωνο. Μας απομάκρυναν από τις πατροπαράδοτες αξίες όπως η φιλοπατρία λέγοντάς μας ότι είναι παλαιομοδίτικο και φασιστικό. Δυστυχώς όμως για όλους αυτούς ξυπνά πάλι μέσα στους Έλληνες η πατριωτική σπίθα και έχουν χάσει όλοι το γέλιο τους.

Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι ας θυμίσουμε ότι αρχικά η παραπάνω ημέρα εορτάζονταν την 29η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ως ημέρα ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ημέρα που κατατροπώθηκαν οι κομμουνιστές). Στην συνέχεια επί μεταπολιτεύσεως αρχικά εορτάζονταν την 15η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ και στη συνέχεια την 21η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ – ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ιερή Ελληνική Γλώσσα

Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012 - 07:14

Το μεγαλούργημα της ανθρώπινης διάνοιας

T.L.G. THESAURUS LINGUA GREKA (ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ)

Κατά τον Πλάτωνα ο εκφερόμενος λόγος (γλώσσα) και ο εσωτερικός λόγος (διάνοια) αντιστοιχίζονται αξιακά. Δηλαδή όσο πλούσιος είναι ο εκφερόμενος λόγος, τόσο πλούσια είναι και η διάνοια του εκφέροντος τον λόγο και αντιστρόφως, όσον πλούσια είναι η διάνοια ενός ανθρώπου, τόσον πλούσια είναι και η γλώσσα του. Είναι βεβαιωμένο πλέον ότι η γλώσσα είναι κάτι περισσότερο από εργαλείο-μέσο συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων. Είναι κυρίως μέσο μετάδοσης γνώσεων, στοχασμών, ιδεών, έτσι ώστε η γλώσσα να αποτελεί το  κυριότερο μέσο διάδοσης των πολιτισμικών επιτευγμάτων από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η Ελληνική γλώσσα ειδικότερα είναι δημιουργός και δημιούργημα πολιτισμού, αφού μέσω και ένεκα αυτής πλάστηκε και διαδόθηκε ο οικουμενικός, μακρόβιος και υψιπετής Ελληνικός πολιτισμός. 
Η αξιακή σημασία της Ελληνικής γλώσσας για τους Έλληνες είναι τόση και τέτοια, ώστε στη συνείδησή τους να αναβιβάζεται στο ίδιο βάθρο ως μόνη σύντροφος της Ελληνικής ελευθερίας. Γι αυτό και ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός αναφωνεί: «δεν έχω τίποτ΄ άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Δεν είναι τυχαίο δε ότι μετά την πολυετή υποδούλωση του Ελληνικού γένους στον Οθωμανό απολίτιστο δυνάστη και τη συνεπεία αυτής πολιτιστική υστέρηση των Ελλήνων, ιδίως κατά τη γλώσσα, να στιχουργήσει απεγνωσμένα ο εθνικιστής Κ. Παλαμάς: 

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα

Ραγιάδες έχεις μάνα, σκυφτούς για το χαράτσι

Κούφιοι και οκνοί καταφρονούν την θεία τραχιά σου γλώσσα

Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Χρειάστηκε η γλωσσική επέμβαση, στην πτωχοποιημένη και φθαρμένη γλώσσα των πρώην ραγιάδων, του μεγάλου μας Αδαμαντίου Κοραή για να ανακοπεί η απομείωση της Ελληνικής γλώσσας και να αποκαθαρθεί από τους εκβαρβαρισμούς της και να επανασυνδεθεί η νέα με την αρχαία Ελληνική γλώσσα.

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ Της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Τις αρετές της Ελληνικής γλώσσας τις καθόρισε με σημαντική ακρίβεια ο ιδρυτής της σχολής των στωικών Ζήνων ο Κιτιεύς, που κατ΄ αυτόν είναι: Ελληνισμός (χωρίς ξένες ή χυδαίες λέξεις), Σαφήνεια (ακριβή νοήματα), Συντομία (χωρίς περιττολογίες), Πρέπον (χρήση μόνο των αναγκαίων λέξεων), Κατασκευή (έντεχνη υφή). Επίσης όμως ο Ζήνων επεσήμανε και τα λάθη στη γλώσσα που πρέπει να αποφεύγονται, όπως: Ο βαρβαρισμός (η παραβίαση της έκφρασης και η χρήση ξένων λέξεων) και ο σολοικισμός (τα λάθη στη σύνταξη του λόγου γενικά). Αλήθεια, πόσο επίκαιρος είναι ακόμη και σήμερα ο Ζήνων!

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (TLG) 

Έτσι ονομάζεται η ηλεκτρονική καταγραφή στον Η/Υ Ίβυκος του πανεπιστημίου του Ιρβάιν της Καλιφόρνιας των απάντων της Ελληνικής Γραμματείας από της Ομηρικής εποχής έως σήμερα. Το τεράστιο αυτό έργο κατέστη δυνατό χάρις στην έμπνευση και χρηματοδότηση της Ελληνίστριας Μάριαν Μακ Ντόναλντ. Η λεξικογραφική παράθεση όλων των αρχαίων, μεσαιωνικών και ύστερων κειμένων συνεχίζεται έως σήμερα και μέχρι στιγμής έχει καταγράψει 8.000 έργα 4.000 συγγραφέων με αποτέλεσμα τον εντοπισμό 6.340.000 πρωτογενών λέξεων και 72.220.000 δευτερογενών – παράγωγων λέξεων. Ουδεμία άλλη επί γης γλώσσα έχει να αντιπαραθέσει τόσες πολλές πρωτογενείς λέξεις. Η αγγλική και η Γερμανική μαζί αντιπαραθέτουν πολύ ολιγότερες των 800.000 λέξεων, εκ των οποίων το 20-30% είναι Ελληνογενείς. Όσον αφορά δε στις δευτερογενείς – παράγωγες λέξεις των εκεί είναι καταφανής η πενία των έναντι της Ελληνικής.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 

Μία τόσο πλούσια, όπως η Ελληνική, γλώσσα δε θα μπορούσε παρά να έχει και αντίστοιχα πλούσια γραμματική. Για παράδειγμα τα ρήματα της γλώσσας μας έχουν δύο φωνές (ενεργητική και μέση), επτά χρόνους (ενεστώς, παρατατικός, μέλλον, αόριστος, παρακείμενος, υπερσυντέλικος, τετελεσμένος μέλλων), τέσσερες εγκλίσεις (οριστική, υποτακτική, προστακτική, ευκτική), δύο αριθμούς (ενικός, πληθυντικός) και δύο ονοματικούς τύπους (απαρέμφατο, μετοχή). Τα ουσιαστικά κλίνονται σε πέντε πτώσεις (ονομαστική, γενική, δοτική, αιτιατική, κλιτική) ενώ παλαιότερα σε οκτώ (επιπλέον η τοπική, η οργανική και η αφαιρετική) και σε δύο αριθμούς (ενικό, πληθυντικό), και έχουν τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό, ουδέτερο). 
Είναι κατανοητό λοιπόν το πώς από ένα απλό ρήμα, όπως το «λύω» μπορούν να παράγονται 320 ρηματικοί τύποι (παράγωγες λέξεις), τη στιγμή κατά την οποία η πλησιέστερη σε πλούτο προς την ελληνική, η λατινική, μας δίδει για το ρήμα «amo» μόνον 180 ρηματικούς τύπους.
Εξ άλλου η Ελληνική γραμματική περιγράφει 11 διφθόγγους, 6 άρθρα, 2 πνεύματα, 3 τόνους, 3 γένη, 3 αριθμούς, 3 παραθετικά, 8 κατηγορίες αντωνυμιών, 5 είδη επιρρημάτων, 27 προθέσεις, 13 επιφωνήματα και 60 συνδέσμους. Αν αντιπαραθέσουμε την Ελληνική γραμματική προς τις ξένες, θα μειδιάσουμε εις βάρος των. Μόνον η Γερμανική και η Σανσκριτική γραμματική, ως δάνειες από την Ελληνική είναι πλούσιες, αλλ΄ όχι πλουσιότατες όπως η Ελληνική.

Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ-Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ-Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ 

Κάθε λέξη στην Ελληνική έχει αιτιώδη σχέση και όχι συμβατική με την έννοια του αντικειμένου που δηλώνει. Σημαίνει, είναι σημαντική δηλαδή. Σημαίνει όμως και με μαθηματική ακρίβεια του σημαινόμενου, λόγω του λεξικού πλούτου που διαθέτει. Σ΄ όλες τις άλλες γλώσσες η σχέση σημαίνουσας λέξης και σημαινόμενου αντικειμένου είναι συμβατική – αυθαίρετη. Η Ελληνική ως γλώσσα μαθηματική, στην ακριβή έκφρασή της και μάλιστα η αρχαία Ελληνική είναι η μόνη στην οποία θα επικοινωνούν προφορικά οι Η/Υ της νέας – μελλοντικής γενεάς, γι αυτό σε πολλά πανεπιστήμια Αμερικής και Ιαπωνίας από το 1995 εισήγαγαν την Ελληνική γλώσσα στα ερευνητικά τους κέντρα για τις ανάγκες της νέας τεχνολογίας των Η/Υ.

ΓΝΩΜΕΣ – ΚΡΙΣΕΙΣ ΞΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 

ΚΙΚΕΡΩΝ: Εάν οι θεοί διαλέγονται, την ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούν
Θ. ΜΠΑΓΕΡ: Η Σανσκριτική είναι κράμα αρχαιο-ινδικής και αρχαιοελληνικής
Φ. ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ: Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει διεθνής γλώσσα της Ευρώπης
Φ. ΣΑΓΚΡΕΝΤΟ: Η χρήση αυτής της γλώσσας καθιστά τον άνθρωπο ικανό να αγγίξει τα ανώτατα πνευματικά επίπεδα.
Γ. Β. ΓΚΑΙΤΕ: Άκουσα σε όλες τις γλώσσες το Ευαγγέλιο στον Άγιο Πέτρο Ρώμης, μα μόνο στην Ελληνική αντήχησε σαν άστρο λαμπερό στην ησυχία της νύχτας. 
ΖΑΚΛΙΝ ΡΟΜΙΓΥ: Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά για να κατανοήσει τη γλώσσα του.
Είναι πολλοί ακόμα αυτοί που εκθείασαν την ιερή Ελληνική γλώσσα, που λόγω οικονομίας χώρου παραλείπονται. Ο αναγνώστης όμως ας είναι βέβαιος πως η αρχαία Ελληνική είναι η μητέρα πρωτο-γλώσσα όλων των γλωσσών του κόσμου, που διαδόθηκε οικουμενικά και τις γονιμοποίησε. Οι γελοίες θεωρίες περί Φοινικικού αλφάβητου θα μας απασχολήσουν μελλοντικά.

Η φιλοξενία στην Αρχαία Ελλάδα

Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 - 07:00

Η καταιγιστική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια υποβάθμισης και διάλυσης της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ παιδείας δεν αποσκοπεί μόνο στη δημιουργία γενεών χωρίς πνευματική καλλιέργεια, ιστορική – εθνική συνέχεια και πολιτικοκοινωνική αντίληψη ενότητας αλλά και ανθρώπων που – λόγω άγνοιας- εύκολα αποδέχονται και ενστερνίζονται κίβδηλες και ύπουλες απόψεις που «σερβίρονται» σαν απόλυτες αλήθειες. Στην συνεχιζόμενη προσπάθειά μας να αποκαλύπτουμε την αλήθεια σε κάθε μορφή παραχάραξης και διαστρέβλωσης της ιστορίας και του Ελληνικού πολιτισμού θα ασχοληθούμε με το θέμα της ελληνικής φιλοξενίας.
Είναι γνωστή τοις πάσι η προσπάθεια των ΜΜΕ να «αναδείξουν» την φιλοξενία των αρχαίων Ελλήνων σε πρωταρχικό πολιτισμικό γνώρισμα, καθιστώντας έμμεσα την σημερινή ελληνική κοινωνία που υποφέρει από τα εκατομμύρια των εισβολέων ως ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να τους αποδεχθεί αν θέλει να «τιμά» την ελληνική της ταυτότητα. Ο Ξένιος Ζεύς διαλαλείται προς όλες τις κατευθύνσεις από αυτόκλητους κοινωνικούς ταγούς και ψιττακίζοντες.

Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Ξένιος Ζευς;

Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον «ξενώνα». Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη, διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες. Στα χρόνια του Ομήρου, σε όποιο σπίτι και αν πήγαινε ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία. Κάτι τέτοιο αφορούσε όλες τις Πόλεις Κράτη της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν ειδικά για τη φιλοξενία τους. Η αποδοχή ενός ξένου για φιλοξενία λεγόταν «εστιάν» ή «ξενίζειν» ή «ξενοδοχείν». Ο ξένος με την άφιξή του έκανε ευχές στην οικογένεια που τον φιλοξενούσε και στην αναχώρηση δεχόταν δώρα. Όταν εμφανιζόταν ένας ξένος, ο κύριος του σπιτιού ή στην περίπτωση σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες «ξενοδόχος» ή «στεγανόμος», ή «εστιοπάμμων» ή «ναύκληρος», τον προσκαλούσε στο σπίτι του και παρέθετε γεύμα προς τιμή του.
Τώρα ας έρθουμε στην ουσία του θέματος. Ποιος εθεωρείτο «ξένος» στην αρχαία Ελλάδα; Την απάντηση δεν θα την δώσουμε εμείς, αλλά ο Σέλευκος: ΞΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ. ΟΙ ΑΛΛΟΕΘΝΕΙΣ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΗ ΔΑ (ΓΗ) ΠΟΥΣ (ΠΟΔΙ) ΑΥΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΑΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΗ. ΑΠΟ ΚΕΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ ΠΟΤΑΠΟΣ.Ο ΞΕΝΙΟΣ ΖΕΥΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ  ΑΦΗΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.
Φανταστείτε τώρα ποια θα ήταν η αντιμετώπιση των σημερινών αλλόφυλων και αλλόθρησκων εισβολέων από τους αρχαίους Έλληνες. Για να αποκαθίσταται η αλήθεια, και για να μην προλάβουν κάποιοι μικρόνοες να μας κατηγορήσουν πάλι για «ξενοφοβία», τους απαντούμε τα εξής: Δεν φοβόμαστε τους εισβολείς αλλά έχουμε τη δύναμη και την οξυδέρκεια να εκτιμούμε τις καταστάσεις χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε όπως οι επίδοξοι μικρόνοες εγκάθετοι «κατήγοροί» μας, τους οποίους δικαίως εμείς στο εξής θα κατηγορούμε για «αληθοφοβία». Κύριος στόχος μας δεν είναι οι εισβολείς. Είναι οι μηχανισμοί που απεργάζονται τη διάλυση του έθνους. Αυτούς θα πατάξουμε. Στη συνέχεια το πρόβλημα των εισβολέων θα επιλυθεί από μόνο του και σε ελάχιστο χρόνο. Επιστρέφουμε σύντομα για νέες απαντήσεις.

Το ενυπνιάζεσθαι εστί φιλοσοφείν

Σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα ξέρω ότι αυτό που ζω δεν είναι η πραγματικότητα. Έτσι όταν άρχισα μια μέρα να ονειρεύομαι ότι πετάω, ήξερα ότι το βλέπω στον ύπνο μου κι έτσι συγκεντρώθηκα στο να απολαύσω την πτήση μου. Καθώς πετούσα, όμως, σκέφτηκα να προσπαθήσω να επηρεάσω το όνειρό μου, ώστε ας πούμε, να πετάω πάνω από ένα όμορφο δάσος κι όχι πάνω από την πόλη.
Μόλις το σκέφτηκα, άλλαξε το τοπίο και παρόλο που δεν έγινε ακριβώς όπως το φαντάστηκα, η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο (από την πόλη βρέθηκα σε ένα ωραίο τοπίο με εντυπωσιακά βουνά από κόκκινη πέτρα). Πήρα θάρρος, έτσι, κι άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω κι άλλο το όνειρό μου.
Ένω κατάφερνα, όμως, να κάνω αλλαγές, δε μου ήταν εύκολο κι επίσης όσο πιο πολλά άλλαζα, τόσο πιο πολύ αντιστεκόταν το όνειρό μου. Ας πούμε, αν προσπαθούσα να πετάξω πιο ψηλά, ξαφνικά βρισκόμουν κάτω από ένα υπόστεγο που μου έκοβε το δρόμο για τον ουρανό ή αν ήθελα ήλιο, άρχιζε να βρέχει. Το όνειρό μου μετατράπηκε σε μια μάχη μεταξύ του συνειδητού μου και του υποσυνειδήτου μου.
Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά αυτό συμβαίνει και με τα εμπόδια που συναντάω στην πραγματική ζωή. Μήπως τελικά εμείς νομίζουμε ότι τα συναντάμε, ενώ στην ουσία τα δημιουργεί ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά μας; Μήπως τελικά τα εμπόδια της ζωής είναι το ίδιο μάταια και κατασκευασμένα όσο τα εμπόδια που με δυσκόλευαν στο όνειρο; Και πώς θα μπορούσα να μάθω να μην αυτοπεριορίζομαι, αφού τα εμπόδια μοιάζουν τόσο απτά;
Παράλληλα με αυτές τις σκέψεις, συνέχιζα τη μάχη με το υποσυνείδητό μου. Απελπίστηκα κάποια στιγμή και αναρωτήθηκα για ποιο λόγο το υποσυνείδητό μου αντιστεκόταν τόσο πολύ. Αφού είναι μέρος του εαυτού μου, γιατί δεν με άφηνε να κάνω αυτό που θέλω; Στο κάτω κάτω, τι είχε να χάσει με το να υποκύψει στη θέλησή μου; Και τώρα μάλιστα το είχα πιάσει και "απροετοίμαστο". Άρχισα να φοβάμαι ότι την επόμενη φορά που θα περίμενε την "επίθεσή" μου δε θα αρκούνταν στο να αντισταθμίζει τις κινήσεις μου, αλλά απλά θα με κράταγε συνεχώς σε κλειστούς χώρους.
Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν είχα λόγο να αντιμετωπίζω ως εχθρό το υποσυνείδητό μου. Ίσως δεν ήθελε απλά και μόνο να μου πάει κόντρα, ίσως ήθελε να μου πει κάτι. Στην αρχή η ιδέα μού φάνηκε γελοία ή καλύτερα αφελής, γεννημένη από την παιδική ανάγκη να πιστεύεις ότι όλοι έχουν το καλό μέσα τους. Τι χρήσιμο να έχει να σου πει ο ίδιος σου ο εαυτός όταν απλά σου πάει κόντρα;
Και μετά αναδύθηκε η απάντηση από τα βάθη του μυαλού μου. Το υποσυνείδητό μου μου έλεγε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ξεπεράσω τα εμπόδια, γιατί έτσι αποδέχομαι την ύπαρξή τους, αποδέχομαι ότι μπορούν να με εμποδίσουν. Αν πραγματικά θέλω να είμαι κυρίαρχος του ονείρου μου, δεν έχει νόημα να αποφεύγω ένα υπόστεγο, αλλά να περνάω από μέσα του, καταρρίπτοντας έτσι την ικανότητά του να με σταματήσει.
Και πράγματι, βρέθηκα σε ένα κλειστό χώρο, αλλά αντί να ψάξω για πόρτες και παράθυρα, βούτηξα στο ταβάνι και πέρασα από μέσα του. Άρχισα να εξασκούμαι σε αυτή τη νέα τεχνική και κατάλαβα ότι αυτό πρέπει να κάνω και με τα εμπόδια στην αληθινή ζωή: πρέπει απλά να μην αποδέχομαι αξιωματικά την ικανότητά τους να με εμποδίζουν. Κι ένιωσα επιτέλους ότι είχα καταλάβει... Και μετά απορώ γιατί δεν ξεκουράζομαι αρκετά όταν κοιμάμαι!