ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΔΗΛΟΣ

Ο Απόλλων αποχωρεί για την Υπερβορεία σε φτερωτό τρίποδα, (Αττική υδρία, Museo Gregoriano Etrusco, Vatican)

Η βασικότερη πηγή μας για τους Υπερβόρεους είναι ο Ηρόδοτος , ο οποίος λέει ότι οι Δήλιοι είχαν στενή σχέση μαζί τους φέροντας τακτικά προσφορές από τη μακρινή τους χώρα.Μας πληροφορεί ότι -σύμφωνα με τους Δήλιους- έφθασαν στο νησί δύο ζεύγη παρθένων η ΄Ωπις και η ΄Αργη " μαζί με τους θεούς" χωρίς να γυρίσουν πίσω και αργότερα η Λαοδίκη και η Υπερόχη. Προς τιμήν τους οι γυναίκες τις Δήλου κάνουν εράνους και τις καλούν με τ΄όνομά τους.Απ΄αυτές έμαθαν και οι ΄Ιωνες και οι νησιώτες να τις υμνούν και να σπορπούν τη σποδό από τα καμμένα κρέατα της θυσίας πάνω στη θήκη της ΄Ωπης και της ΄Αργης, που βρίσκεται πίσω από το Αρτεμίσιο στραμμένη στην Ανατολή."των μηρίων καταγιζομένων επί τω βωμώ την σποδόν ταύτην επί την θήκην την Ωπιός τε και ΄Αργης αναισιμούσθαι επιβαλλομένην. Η δε θήκη αυτέων εστί όπισθε του Αρτεμισίου, προς ηώ τετραμμένην, αγχοτάτω του Κυίων ιστιητορίου".

Ο Παυσανίας αναφέρει μεταξύ άλλων ότι οι ΄Ελληνες από τους Δηλίους έμαθαν το όνομα της ΕΙλείθυιας "Σε μικρή απόσταση είναι χτισμένος ένας ναός της Ειλείθυιας, για την οποία λένε πως ήρθε από τους Υπερβόρειους στη Δήλο και βοήθησε τη Λητώ στους πόνους του τοκετού. ...Οι Δήλιοι κάνουν και θυσίες στην Ειλείθυια και ψάλλουν ΄και ένα σχετικό μ΄αυτήν ύμνο του Ωλήνα....."
Ξαναγυρίζοντας στον Ηρόδοτο γεννάται η απορία στη φράση " άμα αυτοίσι τοίσι θεοίσι απικέσθαι".Τί σημαίνει που έφθασαν συγχρόνως με τους Θεούς; Και ποίοι είναι αυτοί οι Θεοί που ήρθαν με την ΄Ωπη και την Άργη, αν όχι η ΄Αρτεμις και ο ΑΠόλλων που γεννήθηκαν εκει; Η Λητώ και Ειλίθυια δεν ήρθαν ταυτόχρονα.Μήπως ο Απόλλων δεν γεννήθηκε εκεί;

Μετά τις δύο αυτές παρθένους έφθασαν και η Λαοδίκη και η Υπερόχη, φέροντας προσφορές για τη συμπαράσταση στο θείκό τοκετό. ΑΥτές ήταν τυλιγμένες σε άχυρα σταριού "ιερά ενδεδεμένα εν καλάμη πυρών ", συνήθειες που έχουν και οι γυναίκες της Θράκης,όταν θυσιάζουν στην Αρτέμιδα.Με το δεύτερο ζεύγος των παρθένων έρχονται και πέντε άνδρες πολίτες ως πομποί, δηλ οδηγοί συνοδοί, που λέγονταν Περφερέες και τιμώνταν ιδιαίτερα. Επειδή , κατά τους Δήλιους, οι απεσταλμένοι δε γύρισαν ποτέ πίσω, οι Υπερβόρεοι,φοβούμενοι ότι αυτό θα μπορούσε να ξανασυμβεί, έστελναν τα ιερά ως τα σύνορα του γειτονικού λαού και τα προωθούσαν από έθνος σε έθνος ΄μέχρι τη Δήλο. 

Προς τιμήν των υπερβορέων αυτών νέων, αγόρια και κορίτσια κόβουν τα μαλλιά τους. τα κορίτσια πριν το γάμο τους κόβουν έναν πλόκαμο, τον τυλίγουν γύρω από ένα αδράχτι και τον τοποθετούν στο μνημείο που είναι αφιερωμένο σ΄αυτές τις παρθένους, ενώ τά αγόρια τυλίγουν λίγες τρίχες γύρω από μερικά χόρτα και τα αποθέτουν στο ίδιο μνημείο. Τα ιρά φθάνουν στη Δήλο ακολουθώντας την εξής διαδρομή; πρώτοι παραλαμβάνουν οι Σκύθες και ύστερα, προωθούμενα από τους γείτονές τους φθάνουν δυτικά στην Αδριατική. από εκεί στέλνονται προς τα νότια και πρώτοι από τους ΄Ελληνες τα παίρνουν οι Δωδωναίοι, στη συνέχεια κατεβαίνουν στον Μηλιέα κόλπο, περνούν απέναντι στην Εύβοια και από πόλη σε πόλη φτάνουν στην Κάρυστο, Οι ίδιοι οι Καρύστιοι τα πηγαίνουν στην Τήνο παρακάμποντας την ΄Ανδρο και τέλος οι Τήνιοι τα φέρνουν στη Δήλο. Το τί περιελάμβαναν οι προσφορές αυτές έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις κατά καιρούς. ότι επρόκειτο για ήλεκτρο, αυγά κύκνων , μέλι,κλπ . έχει επισημανθεί ορθώς ότι τα κείμενα μας μιλούν για ιερά δράγματα ασταχύων και επομένως το πιθανότερο ήταν ότι επρόκειτο για κάτι φθαρτό, αναλώσιμο, εφόσον άλλωστε σε κανένα κατάλογο δεν καταχωρείται κάποιο πολύτιμο ανάθημα των Υπερβορέων.

Ο Ηρόδοτος δίνει τοπογραφικές πληροφορίες για τον τάφο των Υπερβόρεων αυτών - το Σημα Λαοδίκης και Υπερόχης- στο δηλιακό ιερό που βρίσκεται, μέσα στο τέμενος της Αρτέμιδος,στ΄αριστερά καθώς μπαίνει κανείς και πλάι του έχει φυτρώσει μια ελιά. Επίσης αναφέρει ότι πίσω από το Αρτεμίσιο, υπάρχει ένας άλλος τάφος -η Θήκη- προφανώς ίδιας εποχής με το Σήμα. Σε αυτή τη θήκη κείτεται η ΄Ωπις και η ΄Αργη, τις οποίες οι νησιώτισσες τιμούν με ύμνους. Οι τάφοι των ΥΠερβορέων εντοπίστηκαν ανασκαφικά και χρονολογούνται στην πρώιμη ή μέση Χαλκοκρατία περίπου 2000-1500 πχ. Η λατρεία τους διατηρήθηκε σε όλη την αρχαική εποχή. Η Θήκη δεν περιείχε καμμιά προσφορά πιό πρόσφατη από τη μυκηναική περίοδο, αλλά η λατρεία συνεχίστηκε , αν κρίνουμε από το γεγονός ότι οι Αθηναίοι τηνπερίοδο της α΄και β΄κάθαρσης διατήρησαν το μνημείο. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, στη Θήκη έριχναν τις στάχτες από την καύση των ζώων μετά τη θυσία.Στο σήμα βρέθηκαν αντικείμενα της αρχαϊκής περιόδου, ένα κεφάλι κούρου, μιά φτερωτή σφίγγα , αγγεία κλπ. ενώ ένας προστατευτικός τοίχος κτίστηκε την ελληνιστική εποχή μετατρέποντας το Σήμα σε άβατον.
Παραστάσεις Υπερβορέων υπάρχουν και σε άλλα νησιά, όπως στη Μήλο (αμφορέας με τον Απόλλωνα κιθαρωδό που φθάνει σε άρμα από τους Υπερβόρεους).


Λητώ , η υπερβορεία μητέρα του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος

Ο Καλλίμαχος στον ύμνο εις Δήλον αναφέρει τρεις κόρες από τους Υπερβόρεους,
Πρώται τοι ταδ΄ένεικαν από ξανθών Αριμασπών
Ούπις τε Λοξώ και ευαίων Εκαέργη,
θυγατέρες Βορέαο, και άρσενες οι τοτ΄άριστοι
ηιθέων.ουδ΄οι γε παλιμπετές οίκαδ΄ίκοντο,
εύμοιροι δ΄εγένοντο, και ακλέες ούποτ΄εκείνοι.
η τοι Δηλιάδες μεν, ότ΄ευηχής υμέναιος
ήθεα κουράων μορμύσσεται, ήλικα χαίτην
παρθενικαίς, παίδες δε θέρος το πρώτον ιούλων
άρσενες ηιθέοισιν απαρχόμενοι φορέουσιν.

Σύμφωνα με τον ποιητή λοιπόν, πρώτες έφθασαν από τους ξανθούς Αριμασπούς η Ούπις , η Λοξώ και η καλότυχη Εκαέργη, οι θυγατέρες του Βοριά συνοδευόμενες από τα καλύτερα παλλικάρια. Κανείς από τους απεσταλμένους δεν ξαναγύρισε πίσω, αλλά στάθηκαν τυχεροί γιατί η δόξα τους δεν έσβησε.
Παρατηρούμε ότι οι μύθοι που σχετίζονται με τις Υπερβόρεες παρθένους αποδεικνύουν στενή σχέση μεταξύ του Απόλλωνα και της ΄Αρτεμης και οι προσφορές συνδέονται εξίσου και με τις δύο θεότητες, όπως φαίνεται και από τα ονόματα των παρθένων που αποτελούν επικλήσεις τις μίας ή της άλλης θεότητας.

Η Ούπις συνδέεται στενά με την Αρτέμιδα, τη Δήμητρα, τη Ρέα, αλλά και την Εκάτη, και σχετίζεται με τις τελετουργίες του καθαρμού. Εϊναι μία πρώιμη θεότητα που απρροφήθηκε από τη λατρεία της Αρτέμιδος,Η σύγχυση των δύο μορφών και η σχέση τους με τη Δήλο διαφαίνεται στο μύθο του Ωρίωνα. Σύμφωνα με απόσπασμα του Ευφορίωνα, τον Ωρίωνα άρπαξε η Ηώς από την Τανάγρα και τον μετέφερε στη Δήλο, όπου είδε την αμαλλοφόρο(αυτή του μετέφερε τις προσφορές) Ούπι και θέλησε να τη βιάσει. Θύμωσε λοιπόν η ΄Αρτεμις και τον σκότωσε. Την ΄Αρτεμη επεχείρησε να βιάσει ο Ωαρίων, λέει ο Καλλίμαχος στο ύμνο του στη Θεά.

Σε άλλη παράδοση ο Ωρίων τοξεύθηκε από την ΄Αρτεμη είτε γιατί αποπειράθηκε να βιάσει την Ούπη είτε γιατί θέλησε να παραβγεί στο δίσκο με τη θεά.
Το όνομα Ούπις κατά το Μέγα Ετυμολογικό, προέρχεται από το ρήμα οπίζεσθαι και η Ούπις είναι" αυτή που βλέπει "ειδικά τις γυναίκες στις ωδίνες του τοκετού και αργότερα τις καλές και κακές πράξεις του ανθρώπου και γι΄αυτό ταυτίζεται και με τη Νέμεση.
Ο Καλλίμαχος στον ύμνο προς τιμήν της Αρτέμιδος, μιλά για μία χορική τελετή των Αμαζόνων στην ΄Εφεσο, μπροστά στο ξόανο της θεάς την οποία ονομάζει "βασίλισσα Ούπι".
Εξάλλου και τα άλλα δύο ονόματα των παρθένων συνδέονται με τους δύο θεούς, η Λοξώ παραπέμπει στην μαντική ικανότητα του Απόλλωνα που προσδιορίζεται από το επίθετο Λοξίας, ενώ Εκαέργη προσδιορίζει και της δύο θεότητας.(διάσπαση της θεικής ενότητας σε πολλαπλές ιδιότητες.
Οι Υπερβόρεοι είναι συνδεδεμένοι με αγερμούς που τελούνται και στην Αθήνα, και συγκεκριμένα με το έθιμο της ειρεσιώνης. Σύμφωνα με τη Σούδα, όταν έπεσε λοιμός στη γή, ο Απόλλων είπε στους Αθηναίους να κάνουν θυσία στη Δήμητρα και για το λόγο αυτό συγκεντρώνονται στην Αθήνα απαρχές καρπών από όλα τα μέρη. Μάλιστα σύμφωνα με τον Αρποκρατίωνα, πρεσβεύτής στην Αθήνα με αφορμή το λοιμό ήρθε ο υπερβόρεος ΄Αβαρις. Υπάρχει άποψη ότι οι υπερβόρεες προσφορές υπήρχαν καταρχήν στην Αθήνα και από εκεί πέρασαν στη Δήλο, η οποία δεν είχε καλλιέργεια γής, ούτε σχέση η Δήμητρα με τον Απόλλωνα.

Η προσπάθεια των Αθηναίων να συνδέσουν την πόλη τους με τους θεμελιώδεις μύθους της Δήλου αντικατοπτρίζεται στην περιγραφή του Παυσανία σχετικά με τη διαδρομή των προσφορών των Υπερβορέων. Φαίνεται πως κάποια περίοδο που οι Αθηναίοι είχαν τον πρώτο λόγο στο νησί (ίσως μετά τη β΄κάθαρση) άλλαξαν τη διαδρομή, εδραιώνοντας έτσι τη μυθική τους σχέση με τη Δήλο και τον ΑΠόλλωνα, όσο και με τους Υπερβόρεους. Ο Παυσανίας λοιπόν αναφέρει ότι στις Πρασιές (σημερινό Πόρτο Ράφτη) υπήρχε ναός του Απόλλωνα και εκεί έφταναν οι προσφορές των ΥΠερβορέων. Η μεταφορά γινόταν όπως την παραδίδει ό Ηρόδοτος, χέρι με χέρι, αλλά από ανατολικά: Από τους Αριμασπούς, στους Ισσηδόνες, μέσω των Σκυθών στη Σινώπη και από ΄Ελληνες έρχονται στις Πρασιές της Αττικής, όπου οι Αθηναίοι τις πηγαίνουν στη Δήλο. Οι απαρχές είναι κρυμμένες σε άχυρο και κανείς δεν τις βλεπει.Μάλιστα για ν΄αποδείξουν οι ΑΘηναίοι την αρχαιότητα της αποστολής των προσφορών μέσω Πρασιών αναφέρουν ότι εκεί βρίσκεται το ΄αγαλμα του Ερυσίχθωνα που πνίγηκε γυρνώντας από μία τέτοια θεωρία.

Σχετικά με τις παρθένους ο Παυσανίας, διατηρεί το σχήμα των δύο αποστολών αλλά η διαφορά από τον Ηρόδοτο είναι ότι δεν υπάρχει η Λαοδίκη και η Υπερόχη, αλλά και στη θέση τους μπαίνει η Αχαιία, για την οποία ο Ωλήν έγραψε έναν ύμνο και μετά ο Μελάνωπος, ο οποίος λέει ότι πριν την Αχαιία, ήρθαν στη Δήλο η ΄Ωπις και η Εκαέργη.
Είναι σαφές ότι τόσο από τον Ηρόδοτο ,΄οσο και από την ποιητική παράδοση , έχουμε δύο αποστολές και επομένως δύο τελετουργίες σχετικές με τις Υπερβόρεες.Μία προς τιμήν της ΄Ωπης και της ΄Αργης,η οποία τελείται μόνο από γυναίκες και πρόκειται για τον ύμνο του Ωλήνα και μία που συνδέεται με το δεύτερο ζεύγος των παρθένων, που συνοδεύονται από 5 αγόρια και συνδέεται με την ενηλικίωση των νέων και μάλιστα στην περίοδο προ του γάμου , σύμφωνα με τον Καλλίμαχο " όταν ακουστεί ο μελωδικός υμέναιος".

Στο πέρασμα των αιώνων τα δύο ζεύγη των παρθένων έγιναν ένα και η λατρεία τους ενοποιήθηκε.Η Λαοδίκη και η Υπερόχη συνδέονται με την Ειλείθυια , η ¨Ωπις και η ΄Αργη με την Αρτέμιδα.Αργότερα η ΄Αρτεμις απορρόφησε την Ειλείθυια.΄Ισως μάλιστα χάθηκε και η λατρευτική αυτονομία των Υπερβορέων, καθώς αυτές απορροφήθηκαν μέσα στη λατρεία του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, οι οποιοι δανείστηκαν όχι μόνο τα ονόματά τους αλλά και το πεδίο δράσης τους και το τελετουργικό της λατρείας τους,ενώ οι τελετουργίες των παρθένων ενσωματώθηκαν στις εορτές και τη λατρεία της ιερής δηλιακής τριάδας.




Οι αρχαίοι γενικά είχαν την αντίληψη ότι η χώρα των Υπερβορέων ήταν ένας επίγειος παράδεισος πλημμυρισμένος από μουσική και χορούς με χαρακτηριστικά ανάλογα των θεικών κοινωνιών. Οι παρθένοι που ξεκινούν από μη μακρυνή χώρα του Βορρά να επισκεφθούν το νεογέννητο θεό στη Δήλο, προέρχονται από ένα λαό ο οποίος απολαμβάνει όλα τα αγαθά των αθανάτων, ζει με διαρκή γιορτή και δε γνωρίζει αρρώστια και θάνατο. Πίνδαρος 10ς Πυθ.43 .Η Υπερόχη ,όπως δηλώνει το όνομά της είναι η χορηγός που ξεχωρίζει από το χορευτικό κύκλο της μυθικής της πατρίδας και ηγείται της πομπής από τη χώρα την Υπερβορέων προς το νησί της Δήλου.Στη χώρα αυτή, όπως γράφει ο Πίνδαρος «υπάρχουν παντού χοροί παρθένων και λυρών βοές και αυλών αντίλαλοι 10ς Πυθ.39-40.
Η ιδιαίτερη σημασία της προσφοράς των πρωτων καρπών στο δηλιακό μύθο, βρίσκεται και στον τόπο της προέλευσής τους.έρχονται από έναν επίγειο παράδεισο, μία γη τόσο καρπερή που δίνει δυό φορές το χρόνο καρπούς . Οι μυθικοί κάτοικοί του σχεδον ημίθεοι ζουν μια ζωή γεμάτη χορούς και θυσίες προς τιμήν του Απόλλωνα. 

Η μούσα δεν τους εγκαταλείπει ποτέ. Δεν αρρωσταίνουν ούτε γερνούν, ούτε απειλούνται από πόλεμο και τιμωρία, δεν υφίστανται τα δεινά των θνητών. Ως διάμεσο μεταξύ θεών και ανθρώπων, απολαμβάνουν όλες τις ιδιότητες που και οι ΄Ιωνες, παραλήπτες των τραγουδιών και των προσφορών τους, απολαμβάνουν την ώρα της δικής τους εορτής.

΄Όπως γράφει ο Πίνδαρος, κανείς θνητός , ούτε από στεριά ,ούτε από θάλασσα κατόρθωσε να βρει τη χώρα των Υπερβορέων(ναυσί δ΄, ούτε πεζός ιών κεν εύροις ες Υπερβορέων αγώνα θαυμαστόν οδόν)μία εικόνα που παραπέμπει στην Αστερία, το νησί που πλανιόταν στο Αιγαίο, πριν ο Απόλλωνας θεμελιώσει επάνω του ένα μεγάλο ιερό, στην καρδιά των Κυκλάδων.
Εξαίρεση ο Περσέας που κάθησε στο τραπέζι των Υπερβορέων, «στα δώματά τους μπήκε, του βρήκε να προσφέρουν στο θεό εξαίσιες όνων εκατόμβες και χαίρεται πολύ με τις αδιάκοπες γιορτές και με τους ύμνους ο Απόλλων και γελάει σαν βλέπει την άγρια φωνή των άσκημων ζώων «παρ΄οις ποτε Περσεύς εδαίσατο λαγέτας, θώματ΄εσελθών,κλειτάς όνων εκατόμβας, επιτόσσαις θεώ,ρέζοντας ών θαλίαις έμπεδον ευφαμίαις τε μάλιστ’ Απόλλων χαίρει, γελά θ΄ορών ύβριν ορθιάν κνωδάλων»

Απ΄τη ζωή τους πουθενά δε λείπει η Μούσα΄παντού χοροί παρθένων και λυρών βοές κι αυλών αντίλαλοι δονούνε τον αέρα. Με χρυσές δάφνες έχοντας τα μαλλιά τους δεμένα γλεντοκοπούν όλο χαρά.κι ούτε οι αρρώστιες, ούτε τα φριχτά γεράματα την άγια αυτή γενιά δεν βασανίζουν .μακριά από κόπους μακριά από μάχες ζουν ήσυχοι χωρίς το φόβο της Νέμεσης, που του δικαίου είναι ασπίδα « Αλλά και ο Ηρακλής, κατά μία παράδοση τους επισκέφθηκε την εποχή που κυνηγούσε το ελάφι της Κερύνειας και μετέφερε από κει το σπόρο της ελιάς για να στεφανώσει τους Ολυμπιονίες Παυσανίας 5.7.7. Κομισθήναι δε εκ της υπερβορέων γης τον κότινον φασιν υπό του Ηρακλέους ες έλληνας, είναι δε ανθρώπους οι υπέρ τον άνεμον οικούσι τον Βορέαν.

Την ευτυχισμένη γη των Υπερβορέων περιγράφει ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης στο έργο του Περί Υπερβορέων από το οποίο σώζονται κάποια αποσπάσματα.Σύμφωνα με μία παράδοση εκεί γεννήθηκε η Λητώ και γι΄αυτό οι Υπερβόρεοι κατεξοχήν τιμούν τον Απόλλωνα. «Είναι όλοι τους ένα είδος ιερέων του Απόλλωνα επειδή ολημερίς τον υμνούν με ωδές και τον τιμού ξεχωριστά. ΄Εχει μάλιστα τέμενος και ναό σφαιρικό στο σχήμα με πλούσια αναθήματα «μυθολογούσι δ΄εν αυτήι την Λητώ γεγονέναι διό δια τον Απόλλω μάλιστα των άλλων θεών παρ΄αυτοίς τιμάσθαι.είναι σ΄αυτούς ώσπερ ιερείς τινας Απόλλωνος δια το τον θεόν τούτον καθ΄ημέραν υπ΄αυτών υμνείσθαι μετ΄ωιδής συνεχώς και τιμάσθαι διαφερόντως υπάρχειν δε και κατά την νήσον τέμενος τε Απόλλωνος μεγαλοπρεπές και ναόν αξιόλογον αναθήμασι πολλοίς κεκοσμημένον,σφαιροειδή τώι σχήματι.
Στη χώρα των Υπερβορέων υπάρχει μια ιερή πόλη του θεού, της οποίας οι περισσότεροι κάτοικοι είναι κιθαριστές και υμνούν συνεχώς το θεό παίζοντας την κιθάρα, τραγουδώντας στο ναό του και αποσεμνύοντες τις πράξεις του « και πόλιν μεν υπάρχειν ιεράν του θεού τούτου, των δε κατοικούντων αυτήν τους πλείστους είναι κιθαριστάς, και συνεχώς εν τώι ναώι κιθαρίζοντας ύμνους λέγει τώι θεώι μετ΄ωιδής, αποσεμνύνοντας αυτού τας πράξεις.
Η χώρα των Υπερβορέων έχει και δω αρχετυπικό χαρακτήρα που βρίσκει την ανθρώπινη πραγμάτωσή του στη Δήλο. Οι Μούσες δεν αποδημούν ούτε από εκεί _ τουλάχιστον αυτό μεταφέρουν οι ποιητικές και ηχητικές εικόνες του Καλλίμαχου και του Ομήρου αλλά ενυπάρχουν στους χορούς που υμνούν το Θεό. Η στενή σχέση Δήλου και Υπερβορέων, δύο λαών –ιερέων του Απόλλωνα εκφράζεται και στη μουσική συγγένειά τους στο επίπεδο της λατρείας. Δεν είναι τυχαίο ότι στο άγαλμα του Δηλίου Απόλλωνα που δυστυχώς δε σώθηκε παρά σε νομίσματα και σφραγίδες της ελληνιστικής περιόδου, παριστάνεται ο θεός με τις τρεις Χάριτες στο ένα χέρι, οι οποίες κρατούν λύρα, αυλούς και σύριγγα, τα όργανα που συνοδεύουν, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τη μεταφορά των προσφορών από τη χώρα των Υπερβορέων στη Δήλο.

Η μαρτυρία του Πλουτάρχου μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος θεολογικής ερμηνείας της χρήσης των οργάνων αυτών στη λατρεία του Απόλλωνα. Το μακρύ προσκύνημα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία , εφόσον στη Δήλο δεν φτάνουν μόνο οι προσφορές αλλά και η μουσική των λαών από τους οποίους περνούν και η φωνή και η γλώσσα τους. Ο όρος απαρχαί άλλωστε έχει χρησιμοποιηθεί για να δηλώσει όχι μόνο φυσικούς αλλά και πνευματικούς καρπούς.Φορέας των μουσικών αυτών φωνών εκτός από τους ιερείς και τους θεωρούς, υπήρξε το πλήθος των καλλιτεχνών που συνέρρεαν στο ιερό νησί από τα αρχαϊκά ως τα ελληνιστικά χρόνια φέροντος ό,τι καλύτερο, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, προς τιμήν του Μουσηγέτη θεού.

Β. Η Υπερβόρεια Παράδοση
( γενικότερες απόψεις από το βιβλίο ΥΠΟΧΘΟΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ του Δ.ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ)



Είναι γνωστές οι Ελληνικές παραδόσεις για τους Υπερβορείους και ιδιαίτερα για τον
Υπερβόρειο Απόλλωνα και τον «αιθεροβάτη», ιπτάμενο και ταξιδεύοντα πάνω σε ένα βέλος,
ιερέα του Άβαρη (α+βάρος, δηλαδή ο αβαρής!). Είναι ακόμα γνωστή η εκδοχή στην
Ελληνική μυθολογία ότι η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα, καταγόταν από τη χώρα των
Υπερβορείων, από την οποία αναχώρησε μεταμφιεσμένη σε λύκαινα (λύκη=φως, απ’ όπου
και ο Λύκιος Απόλλωνας, το λυκαυγές, το λυκόφως και η αμφιλύκη). Τη μυθική αυτή
περιοχή, που εθεωρείτο σαν ένα είδος επίγειου παράδεισου οι Έλληνες την τοποθετούσαν στο
έσχατο βόρειο άκρο του τότε γνωστού κόσμου (Ultima Thule), στις πολικές περιοχές όπου
κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν υπήρχε μέρα και κατά το θερινό νύκτα, πέρα από τα Ριπαία
Όρη, τα οποία όπως επιστεύετο ότι μετακινούντο και απομακρύνοντο όταν τα πλησίαζαν οι
άνθρωποι. Σε αυτή βασίλευε η αιώνια άνοιξη και από αυτή προήρχοντο οι κύκνοι, τα ιερά
πτηνά του Απόλλωνα. Οι κάτοικοι της Υπερβοραίας εθεωρούντο ένας αγαπητός και δίκαιος
λαός, γι’ αυτό πολύ αγαπητός στον Απόλλωνα, ο οποίος κάθε φθινόπωρο αποδημούσε από
τους ελφούς στη χώρα τους, αφήνοντας στο διάστημα αυτό σαν αναπληρωτή του το
Δ ιόνυσο, για να ξαναεπιστρέψει την άνοιξη στη ήλο με το άρμα του που το έσερναν επτά
κύκνοι.

Κατά τον 6ο π.χ. αιώνα ο θεολόγος και θαυματουργός Αριστέας ο Προκονήσιος έγραψε ένα
φανταστικό περιηγητικό μυθιστόρημα, τα Αριμάσπεια Έπη, το οποίο δυστυχώς χάθηκε. Σε
αυτό μιλούσε για τη μυθική χώρα των Ισσηδόνων, για τους υπερβόρειους εκείνους λαούς,
για τους μονόφθαλμους (κύκλωπες) Αριμασπούς (σκυθική λέξη που σημαίνει μονόφθαλμος),
για τους γρύπες που φυλάνε το χρυσό και για τον αγαπημένο λαό του Υπερβόρειου
Απόλλωνα στα πέρατα του κόσμου. Ο Μάξιμος ο Τύριος ταυτίζει τους Ισσηδόνες με τους
Υπερβορείους της Θούλης και ονομάζει τον Αρισταία «άνδρα φιλόσοφο» Ο Πίνδαρος τον
αναφέρει ότι κατείχε εξέχουσα θέση στη πατρίδα του και ότι έπεφτε σε έκσταση
καταλαμβανόμενος από τον Απόλλωνα (φοιβόλαμπος γενόμενος). Το ίδιο αναφέρει και ο
Ηρόδοτος (εν εκτάσει αποφοιβώμενος). Ακόμα ο Σουίδας στο λεξικό του, στη λέξη
«Αριστέας», προσθέτει ότι αυτός μπορούσε να βγει και να ξαναμπεί με τη θέλησή του στο
σώμα του: τούτου φασί την ψυχήν, όταν εβούλετο εξιέναι και επανιέναι πάλιν, ενώ ο Μάξιμος
ο Τύριος αναφέρει: η δε ψυχή του εκδύσασα του σώματος επλάζετο εν τω αιθέρι.
Στον Αρισταίο αποδίδεται και μια θεογονία και λέγεται ότι όταν πέθανε εξαφανίσθηκε το
σώμα του και πολλοί τον είδαν ζωντανό σε άλλα μέρη. Στο Μεταπόντιο φανερώθηκε με τη
μορφή κόρακα (ιερό πτηνό του Απόλλωνα) μαζί με την ακολουθία του Απόλλωνα.
Άγνωστοι στον Όμηρο οι Υπερβόρειοι θεωρούνται εντούτοις σαν ένας πραγματικά υπαρκτός
λαός από τον Ηρόδοτο. Ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης, ο μεγάλος αυτός θαλασσοπόρος,
αστρονόμος και ωκεανογράφος του 4ου π.χ. αιώνα, ξεκινώντας από τη Μασσαλία
περιέπλευσε το Γιβραλτάρ και από εκεί πλέοντας βόρεια έφτασε μέχρι το βορειότατο άκρο
της Νορβηγίας και περιέγραψε τις παρατηρήσεις του σε ένα ιδιαίτερο έργο με τίτλο Πυθέου
Περίπλους ή περί των απίστων (απιστεύτων) της Θούλης, από το οποίο όμως διασώθηκαν
μόνο 33 αποσπάσματα.

Οι Κροτωνιάτες μαθητές του Πυθαγόρα τον αποκαλούσαν σαν τον «προερχόμενο από τους
Υπερβορείους Απόλλωνα» (Υπό των Κροτωνιατών τον Πυθαγόραν Απόλλωνα Υπερβόρειον
προσαγορεύεσθαι (Απόσπασμα Αριστοτέλους 191, Diels V.S. I, 14,7 σελ. 99). Σύμφωνα με
μια παράδοση που αναφέρει και ο Ιάμβλιχος, ο Πυθαγόρας ήταν μαθητής του Άβαρη. Αξίζει
επίσης να σημειωθεί ότι ο Ναός του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες της Φιγαλείας
(Ανδρίτσαινα) είναι ο μόνος που έχει προσανατολισμό από Βορά προς Νότο, σε αντίθεση με
τους άλλους Ελληνικούς λαούς που είναι προσανατολισμένοι από την Ανατολή προς τη
ύση. Γενικά θεωρείται ότι υπήρχε μια Υπερβόρεια κοινή Παράδοση για την Αρία Φυλή.


Ναός Επικουρείου Απόλλωνος, Βάσσες Φιγαλείας

Η ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρίας Μαντάμ Μπλαβάτσκυ αναφέρει παρακάτω αρκετά
σημαντικά πράγματα για την Υπερβοραία, τους Υπερβόρειους, τον Υπερβόρειο Απόλλωνα
και γενικότερα για την αρχαιοελληνική παράδοση στο βιβλίο της Η Μυστική ιδασκαλία
(1888):
...Η δεύτερη τώρα ήπειρος ήταν η «Υπερβοραία», «η χώρα που άπλωνε τα ακρωτήριά της νότια και δυτικά από το Βόρειο Πόλο για να δεχθεί τη 0εύτερη Φυλή, και αποτελούσε ολόκληρη τη χώρα που είναι γνωστή σήμερα σα Βόρεια Ασία. Το όνομα αυτό είχε δοθεί από τους αρχαίους Έλληνες στην απόμακρη και μυστηριώδη περιοχή στην οποία ταξίδευε σύμφωνα με τη παράδοσή τους κάθε χρόνο ο «Υπερβόρειος Απόλλωνας». Αστρονομικά βέβαια ο Απόλλωνας είναι ο ήλιος, ο οποίος εγκαταλείποντας τα Ελληνικά ιερά, αγαπούσε να επισκέπτεται κάθε χρόνο την απόμακρη χώρα του, όπου όπως ελέγετο ο Ήλιος δεν έδυε ποτέ για μισό χρόνο (Εγγύς γαρ νυκτός τε και ήματος εισί κελευθοί, λέει ένας στίχος της
Οδύσσειας, Ι, 86).
Αλλά ιστορικά, ή καλύτερα ίσως εθνολογικά και γεωλογικά η σημασία είναι διαφορετική. Η χώρα των Υπερβορείων, αυτή που εκτείνετο πέρα του Βορρά, του ψυχρού θεού των χιονιών και των καταιγίδων, ο οποίος αγαπούσε να κοιμάται βαριά πάνω στην αλυσίδα των Ριπαίων ορέων, δεν ήταν ούτε μια ιδανική χώρα, όπως εικάζεται από τους μυθολόγους, ούτε ακόμη μια χώρα κοντά στη Σκυθία και το 0ούναβη.
Ήταν μια αληθινή Ήπειρος, μια γνήσια χώρα που δε γνώριζε χειμώνα εκείνες τις αρχαίες μέρες και της οποίας η λύπη δεν έχει παραμείνει περισσότερο από μια νύχτα και μια ημέρα στη διάρκεια του έτους, ακόμη και σήμερα. Οι νυκτερινές σκιές δε πέφτουν ποτέ πάνω της, έλεγαν οι Έλληνες, γιατί είναι η χώρα των θεών, η αγαπημένη κατοικία του Απόλλωνα, του θεού του φωτός και οι κάτοικοί της είναι οι αγαπημένοι του ιερείς και υπηρέτες...
... Και τώρα εγείρεται το φυσικό ερώτημα: Αν οι Έλληνες ήξεραν την εποχή του Ομήρου για μια Υπερβόρεια χώρα, δηλαδή μια ευλογημένη χώρα πέρα από το άγγιγμα του Βορέα, του θεού των χιονιών και των καταιγίδων, μια ιδανική περιοχή την οποία οι μεταγενέστεροι Έλληνες και οι κλασσικοί τους έχουν προσπαθήσει μάταια να εντοπίσουν ψάχνοντας γι’ αυτήν πέρα από τη Σκυθία, μια χώρα όπου οι νύχτες ήσαν μικρές και οι μέρες μεγάλες και πέρα από αυτή τη περιοχή μια χώρα όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ και ο φοίνικας μεγάλωνε ελεύθερα - αν ήξεραν όλα αυτά, ποιος τότε τους τα είχε πει; 

Στην εποχή τους και για αιώνες πριν, η Γροιλανδία είχε ήδη καλυφθεί με αιώνια χιόνια, με πάγο που δεν έλιωνε ποτέ, όπως είναι ακριβώς σήμερα. Τα πάντα τείνουν να δείξουν ότι η χώρα των σύντομων νυκτών και των μεγάλων ημερών ήταν η Νορβηγία ή η Σκανδιναβία, πέρα από τις οποίες υπήρχε η ευλογημένη γη του αιώνιου φωτός και καλοκαιριού. Για να το γνωρίζουν αυτό οι Έλληνες θα πρέπει η παράδοσή τους να είχε μεταβιβαστεί σε αυτούς από κάποιο άλλο λαό, πιο αρχαίο από αυτούς, ο οποίος ήταν οικείος με αυτές τις κλιματολογικές λεπτομέρειες για τις οποίες οι ίδιοι οι Έλληνες δε θα μπορούσαν να γνωρίζουν τίποτα. Ακόμα και σήμερα, η επιστήμη υποψιάζεται την ύπαρξη πέρα από τις Πολικές θάλασσες,
στον ίδιο το κύκλο του Αρκτικού Πόλου μιας θάλασσα που δεν παγώνει ποτέ και μιας ηπείρου που είναι πάντα πράσινη (Σημ. Εδώ βέβαια η Μπλαβάτσκυ μιλάει πριν από πάνω από εκατό χρόνια, ενώ σήμερα οι επιστήμονες παρουσιάζονται σα να έχουν εξερευνήσει όλο τον αρκτικό ωκεανό και αποφαίνονται πως δεν υπάρχει μια τέτοια χώρα, σε αντίθεση με τα σοβαρά επιχειρήματα των οπαδών της Κούφιας Γης). Οι αρχαϊκές διδασκαλίες και παρόμοια οι Πουράνες - γι’ αυτόν που καταλαβαίνει τις αλληγορίες των δεύτερων - περιέχουν τις ίδιες δηλώσεις. Αρκεί λοιπόν για μας η ισχυρή πιθανότητα ότι ένας λαός, άγνωστος τώρα στην ιστορία, να έζησε στη διάρκεια της μειοκαίνου περιόδου της σύγχρονης επιστήμης, μιας εποχής που η Γροιλανδία ήταν μια σχεδόν τροπική χώρα.



Ο Ουρανός βασίλευσε και κυβέρνησε τη δεύτερη Φυλή (Σημ. των Υπερβορείων) και την τότε ήπειρό τους, Ο Κρόνος τη Τρίτη Φυλή ή Λεμουρίους και ο 0ίας, ο Ποσειδώνας και άλλοι πολέμησαν στην αλληγορία για την Ατλαντίδα, που ήταν όλη η γη την ημέρα της Τετάρτης Φυλής...
Ο Ουρανός γέννησε τους Τιτάνες της Τρίτης Φυλής και αυτοί είναι που προσωποποιούμενοι από τον Κρόνο, τον ευνούχισαν. διότι αφού οι Τιτάνες είναι που έπεσαν στη (φυσική) γέννηση όταν η δημιουργία με τη θέληση αντικαταστάθηκε από τη φυσική δημιουργία, αυτοί δε χρειάζονταν πια τον ουρανό .
Τρία μεγάλα έθνη της αρχαιότητας ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν απ’ ευθείας από το βασίλειο του Κρόνου ή τη Λεμουρία (συγχεόμενη ήδη αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν την εποχή μας με την Ατλαντίδα): οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και οι Αρχαίοι Έλληνες (0ιόδωρος και Πλάτωνας). Αλλά η αρχαιότερη πολιτισμένη χώρα της Ασίας, η Ινδία, μπορεί να δειχθεί ότι αξίζει τον ίδιο ισχυρισμό..
Επιπλέον θα πρέπει να υπάρχει κάποιος καλός λόγος γιατί ένα Ασιατικό έθνος θα έπρεπε να τοποθετήσει τους μεγάλους προγόνους και άγιούς του στη Μεγάλη Άρκτο, ένα αστερισμό του Βορά. Έχουν περάσει όμως 70.000 χρόνια από τότε που ο πόλος της γης έδειχνε στο μακρύτερο άκρο της ουράς της Μικρής Άρκτου και πολλά περισσότερα χιλιάδες χρόνια από τότε που οι Επτά Ρίσις μπορούσαν να ταυτισθούν με τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.
Η Αρία φυλή γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στο μακρινό βορά, αν και μετά το βύθισμα της ηπείρου της Ατλαντίδας οι φυλές της μετανάστευσαν πιο νότια στην Ασία. Έτσι ο Προμηθέας είναι γιος της Ασίας και ο γιος του 0ευκαλίωνας, ο Έλληνας Νώε, αυτός που δημιούργησε ανθρώπους από τις πέτρες της μητέρας γης, ονομάζεται από το Λουκιανό Βόρειος Σκύθης και ο Προμηθέας γίνεται αδελφός του Άτλαντα και καθηλώνεται στο Καύκασο ανάμεσα στα χιόνια.
Ο 0ευκαλίωνας λέγεται ότι έφερε τη λατρεία του Άδωνη και του Όσιρη στη Φοινίκη. Η λατρεία τώρα αυτή είναι του Ήλιου, που χάνεται και ξαναβρίσκεται στην αστρονομική του σημασία. Μόνο στο Πόλο είναι που ο Ήλιος πεθαίνει για 6 μήνες, γιατί σε γεωγραφικό πλάτος 68 μοιρών μένει νεκρός μόνο για 40 ημέρες, όπως ακριβώς στη γιορτή του Όσιρη. Οι δυο λατρείες γεννήθηκαν στα βόρεια της Λεμουρίας ή σε εκείνη την ήπειρο της οποίας η Ασία ήταν ένα είδος σπασμένης προέκτασης και η οποία εκτείνετο μέχρι τις πολικές περιοχές.
Η Ελλάδα είχε τον Υπερβόρειο όσο και το Νότιό της Απόλλωνα. Έτσι όλοι σχεδόν οι θεοί της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Φοινίκης καθώς και άλλων πανθέων είναι βόρειας καταγωγής και επήγασαν στη Λεμουρία κατά το τέλος της Τρίτης Φυλής, αφού είχε ολοκληρωθεί πλήρως η φυσική και φυσιολογική της εξέλιξη. Όλοι οι μύθοι της Ελλάδας γράφηκαν πάνω σε ιστορικά γεγονότα, εφόσον εκείνη η ιστορία είχε περάσει ανόθευτη με μύθους στις μέλλουσες γενεές.
Κοσμικά και αστρονομικά ο υπερβόρειος Απόλλωνας είναι ο προσωποποιημένος Ήλιος, ο οποίος στη διάρκεια της πορείας του αστρικού έτους (25.868 έτη) αλλάζει τα κλίματα πάνω στην επιφάνεια της γης κάνοντας τις τροπικές περιοχές παγωμένες περιοχές και αντιστρόφως...

Η Ιστορία της Λητούς, της μητέρας του Απόλλωνα έχει διάφορες σημασίες. Αστρονομικά η Λητώ είναι η Πολική Περιοχή και η νύκτα που δίνει γέννηση στον Ήλιο, τον Απόλλωνα, τη Φοίβη κ.λ.π. Αυτή γεννιέται στις Υπερβόρειες περιοχές όπου όλοι οι κάτοικοι ήσαν ιερείς του γιού της, εορτάζοντας την ανάστασή του και τη κάθοδο στη χώρα του κάθε δεκαεννιά χρόνια της ανακαίνισης του σεληνιακού κύκλου. Η Λητώ είναι γεωλογικά η Υπερβόρεια Ήπειρος και η περιοχή της.
Ο Φαέθωνας, πεθαίνοντας ενώ έφερε θερμότητα στα παγωμένα άστρα των πολικών περιοχών, ξυπνώντας στο Πόλο το 0ράκοντα που είχε γίνει άκαμπτος από το κρύο και εκσφενδονιζόμενος στο έρεβος, είναι μια αλληγορία που αναφέρεται άμεσα στην αλλαγή κλίματος σε εκείνες τις μακρινές περιοχές, όταν από μια παγωμένη ζώνη, οι πολικές χώρες είχαν γίνει μια χώρα με ήπιο και ζεστό κλίμα.

Ο σφετεριστής των λειτουργιών του Ήλιου Φαέθωνας, εκσφενδονιζόμενος στο έρεβος από το κεραυνό του Δία, είναι ένας υπαινιγμός για τη δεύτερη μεταβολή που συνέβη σε εκείνες τις περιοχές όταν για μια ακόμη φορά η γη «όπου άνθιζε η μανόλια» έγινε ξανά η έρημη και απαγορευμένη χώρα του απώτατου βορρά και των αιώνιων πάγων. Αυτή η αλληγορία καλύπτει τα γεγονότα δύο πραλάγια και αν κατανοείτο καλά, όφειλε να ήταν μια απόδειξη για τη τεράστια αρχαιότητα των ανθρωπίνων φυλών.
Τόσο απόκρυφη και μυστικιστική είναι μία από τις όψεις της Λητούς, ώστε αυτή κάμεται να
ξαναεμφανίζεται ακόμα και στην Αποκάλυψη (ιβ΄) σαν η γυναίκα η σκεπασμένη με τον Ήλιο
(Απόλλωνα) και τη Σελήνη (Άρτεμη) κάτω από τα πόδια της, η οποία όντας έγγειος «φωνάζει
κοιλοπονώντας από την επικείμενη γέννα». Ένας μεγάλος κόκκινος δράκοντας κ.λ.π. στέκεται μπροστά από τη γυναίκα έτοιμος να καταβροχθίσει το παιδί. Αυτή γεννά τελικά το παιδί, το οποίο επρόκειτο να κυβερνήσει όλα τα έθνη με μια σιδερένια ράβδο και το οποίο συνελήφθη στο θρόνο του θεού (Ηλίου).

Η γυναίκα έφυγε προς την ερημιά κυνηγόμενη από το δράκοντα, ο οποίος χύνει από το στόμα του νερό σα μια πλημμύρα. Και ο δράκοντας πήγε να κάνει πόλεμο με το υπόλοιπο του σπόρου της ο οποίος κρατάει τις εντολές του Θεού (0ες ιβ΄1,17). Οποιοσδήποτε διαβάζει την αλληγορία της Λητούς που καταδιώκεται από την εκδίκηση της ζηλιάρας Ήρας, θα αναγνωρίσει τη ταυτότητα των δυο αποδόσεων. 

Η Ήρα στέλνει τον Πύθωνα, το δράκοντα να καταδιώξει και καταστρέψει τη Λητώ και να φάει το παιδί της. Το τελευταίο είναι ο Απόλλωνας, ο Ήλιος, διότι ο «άνδρας - παιδί που επρόκειτο να κυβερνήσει όλα τα έθνη με μια σιδερένια ράβδο» της Αποκάλυψης, είναι βέβαια όχι ο «Υιός του Θεού» Ιησούς, αλλά ο φυσικός Ήλιος
που κυβερνά όλα τα έθνη.



O Aπόλλων σκοτώνει τον Πύθωνα

Ο δράκοντας με το να είναι ο Βόρειος Πόλος, κυνηγώντας βαθμιαία τους πρώτους Λεμουρίους από τις χώρες οι οποίες έγιναν όλο και πιο Υπερβόρειες και ακατάλληλες για κατοικία από εκείνους που αναπτύσσονταν γρήγορα σε φυσικούς ανθρώπους, διότι αυτοί είχαν τώρα να αντιμετωπίσουν τις κλιματολογικές μεταβολές, αυτός ο 0ράκοντας δε θα αφήσει τη Λητώ να γεννήσει (τον Ήλιο να εμφανισθεί). Αυτή οδηγείται από τον Ουρανό και δε βρίσκει μέρος «που να γεννήσει», μέχρις ότου ο Ποσειδώνας (ο Ωκεανός) συγκινημένος από ευσπλαχνία, κάνει ακίνητο το επιπλέον νησί της Δήλου (η νύμφη Αστερία μέχρι τότε κρυβόταν από το Δία κάτω από τα κύματα του Ωκεανού), πάνω στο οποίο βρίσκει καταφύγιο η Λητώ και όπου γεννιέται ο λαμπρός θεός ήλιος, ο οποίος με το που εμφανίζεται
σκοτώνει αμέσως το Πύθωνα, τη κρύα και παγωμένη Αρκτική περιοχή, στου οποίου τις θανατηφόρες σπείρες εκλείπει η ζωή. Με άλλα λόγια η Λητώ - Λεμουρία μετασχηματίζεται στη Νιόβη Ατλαντίδα, πάνω στην οποία βασιλεύει ο γιος της Απόλλωνας ή Ήλιος - με μια σιδερένια ράβδο πραγματικά, αφού ο Ηρόδοτος κάνει τους Άτλαντες να καταριούνται την πολύ μεγάλη του θερμότητα....

Η φιλονικία μεταξύ της Λητούς και της Νιόβης (της Ατλάντειας φυλής), μητέρας των επτά γιων και επτά θυγατέρων που προσωποποιούν τις επτά υποφυλές της Τετάρτης Φυλής και τους επτά κλάδους τους, είναι μια αλληγορία για την ιστορία των δυο ηπείρων (Λεμουρίας και Ατλαντίδας). Ο θυμός των «Υιών του Θεού» ή της «Θέλησης και της Γιόγκα» στη θέα του σταθερού εκφυλισμού των Ατλάντων ήταν μεγάλος και η καταστροφή των παιδιών της Νιόβης από τα παιδιά της Λητούς, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, τις θεότητες του φωτός, της σοφίας και της αγνότητας ή αστρονομικά τον Ήλιο και τη Σελήνη,
των οποίων η επιρροή προκαλεί μεταβολές στον άξονα της γης, πλημμύρες και κατακλυσμούς, είναι έτσι πολύ σαφής. Ο μύθος για τα ατέλειωτα δάκρυα της Νιόβης, της οποίας η λύπη κάνει τον Δία να τη
μεταβάλλει σε μια πηγή - την Ατλαντίδα σκεπασμένη από νερά - δεν είναι λιγότερο γραφικός σα σύμβολο. Η Νιόβη ας θυμηθούμε είναι η κόρη μίας των Πλειάδων (ή Ατλαντίδων) κι έτσι η εγγονή του Άτλαντα, γιατί παριστάνει τις τελευταίες γενεές της καταδικασμένης ηπείρου.



H Nιόβη προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά της από την οργή της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος,y Jacques-Louis David

Η παράδοση λέει ότι οι «Υιοί του Θεού» ή οι μεγάλοι μυημένοι της Ιερής Νήσου επωφελήθησαν από το κατακλυσμό για να απαλλάξουν τη γη απ’ όλους τους Μάγους των Ατλάντων... Οι Λεμούριοι καθώς και οι πρώτοι Άτλαντες ήσαν διαιρεμένοι σε δυο ξεχωριστές τάξεις: τους Υιούς της Νυκτός ή του Σκότους και τους Υιούς του ΄Ηλίου ή του Φωτός. Τα παλιά βιβλία μας λένε για φοβερές μάχες μεταξύ τους, όταν οι πρώτοι αφήνοντας τη χώρα τους του Σκοταδιού απ’ όπου ο Ήλιος απομακρύνετο για πολλούς μήνες κατέβαιναν από τις αφιλόξενες περιοχές τους και «προσπάθησαν να αποσπάσουν τον κύριο του φωτός» από τους καλύτερα ευνοουμένους αδελφούς τους των ισημερινών περιοχών. Μπορεί να μας πουν ότι οι αρχαίοι δε γνώριζαν τίποτα για τη μακριά νύχτα των έξη μηνών στις πολικές περιοχές. Ακόμα όμως και ο Ηρόδοτος, πιο μελετημένος από τους υπόλοιπους, αναφέρει
ένα λαό που κοιμόταν για έξη μήνες το χρόνο και παρέμενε ξύπνιος τους άλλους έξη. Εντούτοις οι Έλληνες γνώριζαν καλά ότι υπήρχε μια χώρα στο βορά όπου το έτος ήταν διαιρεμένο σε μια μέρα και σε μια νύχτα διαρκείας έξη μηνών η καθεμιά, γιατί ο Πλίνιος το λέει αυτό καθαρά στο Τέταρτο βιβλίο του.
Αυτοί μιλούν για τους Κιμμερίους και τους Υπερβόρειους και κάνουν μια διάκριση μεταξύ των δυο. Οι πρώτοι κατοικούσαν το Palus Maeotis (μεταξύ 45ο και 50ο γεωγραφικού πλάτους). 

Ο Πλούταρχος εξηγεί ότι δεν ήσαν παρά ένα μικρό τμήμα ενός μεγάλου έθνους, διωγμένου από τους Σκύθες, το οποίο έθνος σταμάτησε κοντά στη Ταναϊδα έχοντας διασχίσει την Ασία. «Αυτά τα φιλοπόλεμα πλήθη ζούσαν προηγουμένως στις ακτές του ?κεανού, μέσα σε πυκνά δάση και κάτω από ένα σκοτεινό ουρανό. Εκεί ο πόλος ακουμπά σχεδόν στη κορυφή, εκεί μακρές νύκτες και μέρες διαιρούν το έτος». Όσο για τους Υπερβόρειους αυτοί οι λαοί, όπως εκφράζονται από τον Solinus Polyhistor (C.16) «σπείρουν το πρωί, θερίζουν το μεσημέρι, μαζεύουν τα φρούτα τους το δειλινό και τα αποθηκεύουν στη διάρκεια της νύκτας στις σπηλιές τους.
Ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης (4ος αιώνας π.χ.) αναφέρει τα εξής για το μέρος που γεννήθηκε η Λητώ:
"Απέναντι από την ακτή της Κελτικής Γαλατίας υπάρχει ένα νησί στον ωκεανό, όχι μικρότερο από τη Σικελία, βρισκόμενο προς το βορρά, το οποίο κατοικείται από τους Υπερβορείους, οι οποίοι ονομάζονται έτσι γιατί κατοικούν πέρα από τον Βόρειο Άνεμο (Σημ.. από του πορροτέρω κείσθαι της βορείου πνοής)..Η παράδοση λέει ότι η Λητώ γεννήθηκε εκεί και γι αυτό το λόγο οι κάτοικοι τιμούν τον Απόλλωνα περισσότερο από κάθε άλλο θεό. Σε αυτό το νησί υπάρχει ένας μεγαλοπρεπής περίβολος του Απόλλωνα και ένας σημαντικός ναός κυκλικής μορφής (το Στόουνχεντζ;), διακοσμημένος με πολλά καθαγιασμένα δώρα. Υπάρχει επίσης μία πόλη, αφιερωμένη στον ίδιο θεό, οι περισσότεροι κάτοικοι της οποίας είναι αρπιστές.***.. Λέγεται επίσης ότι σε αυτό το νησί το φεγγάρι φαίνεται να είναι πολύ κοντά στη γη, ότι βλέπονται καθαρά σε αυτό ορισμένες προεξοχές γήινης μορφής, ότι ο Απόλλωνας επισκέπτεται το νησί σε μια πορεία δεκαεννέα ετών, στην οποία
περίοδο τα άστρα συμπληρώνουν τις περιστροφές τους και ότι γι’ αυτό το λόγο οι Έλληνες
διακρίνουν το κύκλο των 19 χρόνων με το όνομα του «μεγάλου έτους». Στη διάρκεια της εποχής της εμφάνισής του ο θεός παίζει την άρπα του και χορεύει κάθε νύχτα...»
*** «κιθαρίζειν τε και χορεύειν συνεχώς τας νύκτας από ισημερίας εαρινής έως πλειάδος
ανατολής επί τοις ιδίοις ευημερήμασι τερπόμενον...»
Ο Geoffrey Ashe στο βιβλίο του «Η Αρχαία Σοφία» παρατηρεί τα εξής σε σχέση με τα
λεγόμενα του Εκαταίου:
"Η τοποθέτηση από τον Εκαταίο ενός υπερβόρειου ιερατείου στη Βρετανία μπορεί να μην
είναι καθαρή φαντασία. Μπορεί να αντανακλά τη σαμανιστική διαδοχή που ταξίδευε δυτικά
μαζί με τη μετανάστευση των Κελτών και εξελισσόταν στο δρόμο της σε ρυιδισμό, με
αντίστοιχες σχολές στη Βρετανία».



Ενδιαφέρον εδώ έχει το Άβαλον, ο διφορούμενος Άλλος Κόσμος των Βρετανών Κελτών.
Μερικές φορές αυτός λέγεται ότι είναι ένα νησί και έχει μια έντονα Υπερβόρεια έννοια: είναι
ένας μακάριος τόπος όπου το κλίμα είναι πάντα ήπιο και δεν υπάρχει ποτέ καθόλου χιόνι ή
δυνατός άνεμος. Το όνομά του θεωρείται ότι παράγεται από μια Κέλτικη λέξη για το «μήλο»
και είναι έτσι η «Χώρα των Μήλων». Μερικοί λόγιοι είχαν προτείνει ότι συνδέεται με τον
Απόλλωνα, με το επιχείρημα ότι «Απόλλωνας» σημαίνει ο Θεός του μήλου (;). Όπως η
Σαμπάλα έχει την υπόγεια προέκτασή της στην Αγκάρτι, έτσι είχε και το Άβαλον. Αυτό
συγχωνεύθηκε με ένα υπόγειο κόσμο γνωστό σαν Annwn. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση
μια είσοδο προς το Annwn υπάρχει στο λόφο του Γκλαστόνμπερυ Τορ στο Σόμερσετ, όπου
υποτίθεται ότι έφερε ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας το 63 μ.χ. το Άγιο ισκοπότηρο. Είναι πάντως
εντυπωσιακό ότι ο λόφος του Γκλαστόνμπερυ Τορ έχει ένα επταδικό σπειροειδές μονοπάτι.
Και η Μπλαβάτσκυ συνεχίζει για το μέρος γέννησης του Απόλλωνα:
Το νησί της Δήλου ή Αστερία της Ελληνικής Μυθολογίας δεν ήταν ποτέ στην Ελλάδα, μια χώρα η οποία την εποχή της δεν ήταν ακόμη σε ύπαρξη, ούτε καν στη μοριακή της μορφή. Αρκετοί συγγραφείς έχουν δείξει ότι αυτή αντιπροσώπευε μια χώρα ή νησί πολύ μεγαλύτερη από τις μικρές κουκίδες γης που έγιναν η Ελλάδα. Τόσο ο Πλίνιος όσο και ο 0ιόδωρος ο Σικελιώτης την τοποθετούν στις βόρειες θάλασσες. Ο ένας την ονομάζει βασιλεία και ο άλλος, ο Πλίνιος, την ονομάζει Οσερίκτα (Osericta), μια λέξη που σύμφωνα με τον Rudbeck «είχε μια σημασία στις βόρειες γλώσσες ισοδύναμη με το Νησί των Θείων Βασιλιάδων ή θεών - βασιλιάδων» ή πάλι με το «βασιλικό νησί των θεών», γιατί εκεί γεννήθηκαν οι
θεοί, δηλαδή οι θείες δυναστείες των βασιλιάδων της Ατλαντίδας προήλθαν από αυτό το τόπο. Ας αφήσουμε τους γεωγράφους και τους γεωλόγους να το αναζητήσουν μεταξύ εκείνης της ομάδας νησιών που ανακάλυψε ο Νόρντενσκιολντ στο ταξίδι του με το Βέγα στις αρκτικές περιοχές.
Αυτά τα νησιά βρέθηκαν στρωμένα μα απολιθώματα αλόγων, προβάτων, βοδιών κ.λ.π. ανάμεσα από γιγάντια κόκαλα ελεφάντων, μαμούθ, ρινόκερων κ.λ.π. Αν δεν υπήρχε άνθρωπος επάνω στη γη εκείνη τη περίοδο, τότε πώς συνέβη τα άλογα και τα πρόβατα να βρεθούν μαζί με τα τεράστια πανάρχαια ζώα ρωτάει σε ένα γράμμα ένας δάσκαλος (Εσωτερικός Βουδισμός 67). Η απάντηση δίνεται στο κείμενο.

Τα μυστικά βιβλία μας πληροφορούν ότι το κλίμα έχει αλλάξει σε εκείνες τις περιοχές περισσότερο από μια φορά από τότε που κατοίκησαν οι πρώτοι άνθρωποι σε εκείνα τα τώρα απρόσιτα γεωγραφικά πλάτη.
Αυτά ήσαν ένας παράδεισος προτού γίνουν κόλαση. Ο σκοτεινός Άδης των Ελλήνων και το ψυχρό βασίλειο των σκιών όπου η Σκανδιναβική κόλαση, η Θεά - βασίλισσα του βασιλείου των νεκρών, εξουσιάζει βαθιά κάτω στο Χελχάιμ και στο Νιφλχάιμ». Εντούτοις ήταν ο τόπος γέννησης του Απόλλωνα, ο οποίος ήταν ο λαμπρότερος των θεών, αστρονομικά στον ουρανό, καθώς αυτός στην ανθρώπινη σημασία του ήταν ο πιο φωτισμένος από τους θείους βασιλιάδες που κυβέρνησαν τα πρώτα έθνη. Το τελευταίο γεγονός αναφέρεται στην Ιλιάδα όπου ο Απόλλων λέγεται ότι παρουσιάστηκε τέσσερες φορές στην μορφή του (σαν ο θεός των τεσσάρων φυλών) και έξη φορές σε ανθρώπινη μορφή, δηλαδή συνδεδεμένος με τις θείες 0υναστείες των πρώτων αδιαχώριστων Λεμουρίων.
Είναι εκείνοι οι πρώτοι μυστηριώδεις λαοί, οι χώρες τους (που έχουν γίνει τώρα ακατοίκητες), καθώς και το όνομα που δίνεται τόσο στο ζωντανό όσο και στο νεκρό άνθρωπο, που έχουν δώσει μια ευκαιρία στους αδαείς εκκλησιαστικούς πατέρες να εφεύρουν μια κόλαση, την οποία μεταμόρφωσαν σε μια καιόμενη αντί για μια ψυχόμενη τοποθεσία.
Μια καλή απόδειξη ότι όλοι οι θεοί και θρησκευτικές πίστεις και μύθοι έχουν έρθει από το βορρά, ο οποίος ήταν επίσης η κοιτίδα του φυσικού ανθρώπου, βρίσκεται σε αρκετές υποδηλωτικές λέξεις που έχουν πηγάσει και παραμένουν μέχρι σήμερα μεταξύ των βορείων φυλών στην αρχική σημασία τους.
Παρόλο όμως που υπήρξε μια εποχή που όλα τα έθνη είχαν την ίδια γλώσσα, αυτές οι λέξεις έχουν λάβει μια διαφορετική σημασία στους Έλληνες και στους Λατίνους. Μια τέτοια λέξη είναι το Manu=άνθρωπος, ένα ζωντανό ον και Manes=νεκροί άνθρωποι. Οι Λάπωνες ονομάζουν μέχρι σήμερα τα πτώματά τους manne. Ο Mannus είναι ο πρόγονος της Γερμανικής φυλής. Το Ινδουιστικό Manu, το σκεπτόμενο ον, από τον άνθρωπο (man). Το Αιγυπτιακό Menes και ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας,
κριτής του Άδη - όλοι προέρχονται από την ίδια ρίζα ή λέξη.
Η μυθολογία τώρα που κτίζεται με τη Θεογονία του Ησιόδου, η οποία δεν είναι παρά μια ποιητική αναφορά πραγματικών παραδόσεων ή προφορικής ιστορίας,, μιλάει για τρεις γίγαντες: τον Βριάρεω, τον Κόττο και τον Γύγη που ζούσαν σε μια σκοτεινή χώρα, όπου είχαν φυλακισθεί από τον Κρόνο για την επανάσταση εναντίον του. Και οι τρεις, σύμφωνα με το μύθο είχαν εκατό χέρια και πενήντα κεφάλια, το τελευταίο υπονοώντας φυλές, ενώ το πρώτο υποφυλές. Έχοντας στο μυαλό μας ότι στη μυθολογία σχεδόν κάθε πρόσωπο είναι ένας θεός ή ημίθεος, καθώς κι ένας βασιλιάς ή απλός θνητός στη δεύτερη
όψη του (για παράδειγμα ο Γύγης είναι ένα εκατόγχειρο και πεντηκοντοκέφαλο τέρας στη μια περίπτωση κι ένας Λύδιος, ο διάδοχος του βασιλιά Candaules της χώρας σε μια άλλη απόδοση. Το ίδιο ανευρίσκεται και στο Ινδουιστικό Πάνθεο, όπου οι Ρίσις και οι Υιοί του Μπράχμα γεννιούνται σα θνητοί) και ότι και οι δυο είναι σύμβολα χωρών, νησιών, δυνάμεων της φύσης, στοιχείων, εθνών, φυλών και υποφυλών, το εσωτερικό Σχόλιο γίνεται κατανοητό. Λέει ότι οι τρεις γίγαντες είναι τρεις πολικές χώρες που έχουν αλλάξει μορφή αρκετές φορές σε κάθε νέο κατακλυσμό ή εξαφάνιση της μιας ηπείρου για να δώσουν τη θέση της σε μια άλλη. Ολόκληρη η σφαίρα συγκλονίζεται περιοδικά και έχει συγκλονιστεί από την εμφάνιση της Πρώτης Φυλής τέσσερες φορές μέχρι τώρα. Εντούτοις, αν και το πρόσωπο της γης μεταμορφωνόταν έτσι κάθε φορά, η διαμόρφωση των αρκτικών και των ανταρκτικών
πόλων δεν έχει αλλάξει πολύ. Οι πολικές περιοχές ενώνονται και σπάνε μεταξύ τους σε νησιά και χερσονήσους, παραμένοντας εντούτοις πάντα οι ίδιες. Έτσι η Βόρεια Ασία ονομάζεται η «αιώνια και διαρκής χώρα» και η Ανταρκτική η «παντοτινά ζώσα» και «κρυμμένη», ενώ η Μεσόγειος, ο Ατλαντικός,
ο Ειρηνικός και άλλες περιοχές εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται στη σειρά, μέσα στα μεγάλα
κύματα.




Από τη πρώτη εμφάνιση της μεγάλης Ηπείρου της Λεμουρίας, οι τρεις πολικοί γίγαντες είχαν φυλακισθεί
στον κύκλο τους από το Κρόνο. Η φυλακή τους περιβάλλεται από ένα τοίχος ορειχάλκου και η έξοδος
είναι μέσα από πύλες κατασκευασμένες από το Ποσειδώνα (δηλαδή από τις θάλασσες), τις οποίες αυτοί
δεν μπορούν να διασχίσουν. Και αυτή είναι η υγρή περιοχή όπου βασιλεύει το αιώνιο σκοτάδι και
μαραίνονται οι τρεις αδελφοί. Η Ιλιάδα δημιουργεί από αυτή τα Τάρταρα. Όταν οι Θεοί και οι Τιτάνες
επαναστάτησαν με τη σειρά τους εναντίον του 0ία, τη Θεότητα της Τετάρτης Φυλής, ο Πατέρας των
Θεών αναλογίσθηκε τους φυλακισμένους γίγαντες για να νικήσει τους θεούς και τους Τιτάνες και να
κατακρημνίσει τους τελευταίους στον Άδη, ή με καθαρότερα λόγια για να βυθίσει εν μέσω κεραυνού και
αστραπής τη Λεμουρία στο βυθό της θάλασσας, για να κάνει χώρο για την Ατλαντίδα, η οποία επρόκειτο
με τη σειρά της να βυθιστεί και αφανισθεί. Η γεωλογική αναστάτωση και κατακλυσμός της Θεσσαλίας
ήταν μια επανάληψη σε μια μικρή κλίμακα του μεγάλου κατακλυσμού και παραμένουσα εντυπωμένη στο
μυαλό των Ελλήνων συγχωνεύθηκε από αυτούς και μπερδεύτηκε με τη γενική μοίρα της Ατλαντίδας.
Τέτοιοι συμβολισμοί βρίσκονται σε όλες τις εξωτερικές θρησκείες που δηλώνουν προϊστορικές αλήθειες.
Η ηλιόλουστη, ευτυχισμένη χώρα, η αρχέγονη κοιτίδα των πρωταρχικών ανθρώπινων φυλών, έχει γίνει
πολλές φορές από τότε υπερβόρεια και Κρονική, δείχνοντας έτσι το Χρυσό Αιώνα και τη Βασιλεία του
Κρόνου από πολλές όψεις.
Ήταν πράγματι πολύπλευρη στο χαρακτήρα της: κλιματολογικά, εθνολογικά και ηθικά. Γιατί η Τρίτη ή
Λεμουρία Φυλή πρέπει φυσιολογικά να χωριστεί στη πρωταρχική ανδρόγυνη και στη μετέπειτα
δισεξουαλική φυλή της και το κλίμα των τόπων και των περιοχών της σε εκείνο μιας αιώνιας άνοιξης κι
ενός αιώνιου χειμώνα, σε ζωή και σε θάνατο, καθαρότητα και ακαθαρσία. Ο κύκλος των μύθων πάντοτε
μεταμορφώνεται στο ταξίδι του από τη λαϊκή φαντασία. Εντούτοις μπορεί να καθαριστεί από τη σκωρία
που έχει συσσωρεύσει στο δρόμο του μέσα από τα πολλά έθνη και τα αναρίθμητα μυαλά που έχουν
προσθέσει τα δικά τους ενθουσιώδη στοιχεία στα αρχικά γεγονότα.
Οι ήπειροι αφανίζονται στη σειρά από φωτιά και νερό: είτε από σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις ή
από βύθιση και τη μεγάλη μετατόπιση υδάτων. Οι ήπειροί μας πρέπει να αφανιστούν σύμφωνα με τη
πρώτη κατακλυσμική διαδικασία...
Ο γεωγράφος Ντένις μας λέει ότι η μεγάλη θάλασσα, βόρεια της Ασίας ονομαζόταν παγωμένη ή Κρονική. Ο Ορφέας και ο Πλίνιος το επιβεβαιώνουν δηλώνοντας ότι το όνομα αυτό της το έδωσαν οι γιγάντιοι κάτοικοί της. Και η μυστική διδασκαλία εξηγεί και τις δυο επιβεβαιώσεις λέγοντάς μας ότι όλες οι ήπειροι σχηματίσθηκαν από το Βορρά προς το Νότο και ότι όπως η ξαφνική αλλαγή κλίματος εμίκρυνε τη φυλή που είχε γεννηθεί πάνω της, αναστέλλοντας την ανάπτυξή της, έτσι αρκετές μοίρες νότια, διαφορετικές συνθήκες είχαν δημιουργήσει πάντα τους υψηλότερους ανθρώπους σε κάθε νέα ανθρωπότητα ή φυλή. Το βλέπουμε αυτό μέχρι σήμερα. Οι ψηλότεροι άνθρωποι βρίσκονται σήμερα στις βόρειες χώρες ....Έτσι και οι γίγαντες της Ατλαντίδας, κι επομένως οι Τιτάνες του Ησιόδου είναι όλοι
βόρειοι.

Εθνοτικές Ομάδες της Αρχαίας Ελλάδας

της Αρχαίας Ελλάδας

Οι αρχαίοι Έλληνες χωρίστηκαν σε τέσσερις κύριες εθνοτικές ομάδες με βάση τη γλώσσα τους: οι Αιολείς, οι Αχαιοί, οι Δωριείς και οι Ίωνες. Η ακριβής προέλευση του καθενός από αυτές τις ομάδες δεν είναι γνωστή, αλλά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Δωριείς ήταν οι τελευταίοι για να φτάνουν στην Ελλάδα και ήρθαν από τον βορρά.

 Πρώτα πέρασαν από τη Θεσσαλία, η γη των Αιολέων, τότε εισήλθαν στην Πελοπόννησο όπου συνάντησαν τους αχαϊκους και τους Ίωνες. Ενώ το αρχαιολογικό αρχείο δεν δείχνει τις ακριβείς κινήσεις των Δωριέων ή αν οι αφίξεις τους ήταν βίαιες, αυτό που είναι γνωστό είναι ότι, από 950 π.Χ. η πλειοψηφία των λαών στην Πελοπόννησο μιλούσαν δωρικές διαλέκτους, όπου πριν είχαν μιλήσει τις διαλέκτους των Αχαιών, και ότι περίπου την ίδια ώρα, κάθε μία από τις άλλες τρεις ομάδες έφευγαν από την ηπειρωτική Ελλάδα και εποίκιζαν την Ανατολή, οι Αιολείς και Ίωνες πήγαν στις ανατολικές ακτές του Αιγαίου, και οι Αχαιοί πήγαν στην Κύπρο. Έτσι, ένα ορισμένο ποσό της μετατόπισης είχε συμβεί.

Θησεύς και Προκρούστης

Ο ήρωας της Αττικής και της Βοιωτίας Θησεύς ήταν γιος του βασιλιά της Αθήνας Αιγαία και της Αίθρας, κόρης του βασιλιά της Τροιζήνας. Επειδή ήταν γιος συλληφθείς εκτός γάμου, κλεψίγαμος δηλαδή, έπρεπε να αποδείξει την ευγενή του καταγωγή, ότι ήταν γιος και εγγονός βασιλέων, με μια σειρά άθλων, προκειμένου να διεκδικήσει τον θρόνο της Αθήνας. Ξεκίνησε όταν έγινε δεκαέξι ετών. Τότε σήκωσε έναν τεράστιο βράχο και πήρε τα σανδάλια και το σπαθί του Αιγαία να του τα πάει ως σημάδια αναγνώρισης ότι ήταν γιος του πραγματικός και άξιος κληρονόμος του. Έπρεπε όμως να πείσει και τους κατοίκους της Αττικής ότι ήταν γενναίος, και είχε την εύνοια των θεών, άρα άξιζε να γίνει διάδοχος του ακριβού θρόνου των Αθηνών. Και το απέδειξε.
Καθ’ οδόν λοιπόν από την Τροιζήνα προς την Αθήνα πραγματοποίησε μια σειρά άθλων, απαλλάσσοντας την περιοχή από διαφόρους ληστές, που σκότωναν τους ταξιδιώτες. Αυτοί ήσαν: ο Περιφήτης ή Κορυνήτης, ο Σίνης ή Πιτυοκάμπης, η αγριογουρούνα η Φαιά, ο Σκίρωνας, ο Κερκύονας, ο Προκρούστης. Έτσι η φήμη του Θησέα λόγω των σημαντικών κατορθωμάτων του είχε φτάσει στην Αθήνα πριν από τον ίδιο και τον είχε καταξιώσει στην συνείδησή τους ως ήρωα.
Το τελευταίο κατόρθωμα του Θησέα έγινε στην Ιερά Οδό (κοντά στο σημερινό Δαφνί), όπου ο Προκρούστης είχε το σπίτι του και προσέφερε φιλοξενία στους περαστικούς. Μέσα στο σπίτι είχε δύο κρεβάτια, ένα μεγάλο και ένα μικρό. Στο μεγάλο κρεβάτι έβαζε τους κοντούς ταξιδιώτες και με το σφυρί τους χτυπούσε για να μακρύνουν. Τους ψηλούς τους έβαζε στο μικρό κρεβάτι και τους έκοβε τα πόδια για να χωρέσουν στο κρεβάτι. Λόγω της σκληρότητας που χρησιμοποιούσε κατά των ανθρώπων, ο Προκρούστης είχε καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Άλλωστε το όνομά του το χρωστούσε σε αυτήν ακριβώς την σκληρότητά του. Συνδέεται και εννοιολογικά και γενετικά με το ρήμα κρούω, (κρου-) = πλήττω, κτυπώ, συγκρούω, κτυπώ αγγείον χάριν δοκιμής, άρα δοκιμάζω, εξετάζω, αλλά και εξαπατώ.

Ο Προκρούστης ήταν επίσης γνωστός και ως Δαμάστης, Η λέξη από το ρήμα δαμάω (δαμ-) και μεταγ. δαμάσσω= δαμάζω, νικώ. Δαμάω=καταβάλλω, κατανικώ, ημερώνω, τιθασεύω, βάλλω υπό ζυγόν, υποτάσσω, κατακτώ. Παράγωγα: δαμάτωρ (πανδαμάτωρ χρόνος), δάμαρ=δάμαλις=η σύζυγος, δμώς=δούλος, δμωή=δούλη και α-δμής=αδάμαστος.
Ήταν ακόμη γνωστός και με το όνομα Πολυπήμων = ο βασανιστής, αυτός που προκαλεί στους ανθρώπους πολύ μεγάλο όλεθρο, πολλές πληγές, συμφορές, κλπ. Σύνθετο από το πολύς και πήμων (ρήμα πάσχω) από τη ρίζα παθ- πάθος, πονθ-, πενθ-πένθος, εξ ου το πήμα, η πημονή= πάθημα, δυστύχημα, όλεθρος. πληγή, συμφορά.
Όλα τα προσωνυμία του ληστή φανέρωναν ακριβώς το μέγεθος της σκληρότητας και της μανία του εναντίον των ανθρώπων.
0 Θησέας αποφάσισε, όπως έκανε και με τους άλλους κακοποιούς, να σκοτώσει τον Προκρούστη με τον ίδιο τρόπο που σκότωνε κι εκείνος τα θύματα του. Υποχρέωσε τον Προκρούστη να ξαπλώσει στο μικρό κρεβάτι και του έκοψε τα πόδια και το κεφάλι. Έτσι, ο Δαμάστης δοκίμασε τον πόνο που ο ίδιος είχε προκαλέσει σε τόσους αθώους .
Συμπέρασμα: Επειδή ο Προκρούστης παρέσυρε με πονηριά στο σπίτι του τους διαβάτες υποσχόμενος φιλοξενία και προσφέροντας σκληρό και αποτρόπαιο θάνατο, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, όταν άνθρωποι επικίνδυνοι μας προσφέρουν φιλοξενία και προστασία, ιδιαίτερα αν είναι πολιτικοί σαν τους δικούς μας. Ο Θησέας να μας φυλάει.
Το σημειώνω, γιατί πλησιάζουν εκλογές. Μάτια και αυτιά ανοιχτά, να ξεφύγουμε από τον Προκρούστη. Γιατί μέχρι τώρα δεν το πετύχαμε. Να σώσουμε τουλάχιστον ό,τι μπορέσουμε.

ΤΑ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ

ΤΑ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ

«ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ Ε ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ»


Ε ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ Η ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ


α) Έπου Θεώ …. να ακολουθείς τον Θεό
β) Νόμω πείθου…. να είσαι νομοταγής
γ) Θεούς σέβου… να σέβεσαι τους Θεούς
δ) Γονείς σέβου… να σέβεσαι τους γονείς σου
ε) Ηττώ υπέρ δικαίου... να μάχεσαι για το δίκαιο , το καλό, το σωστό, το χρήσιμο



στ) Γνώθι μαθών… να αποκτάς γνώση , να γνωρίζεις από τις εμπειρίες
ζ) Ακούσεις νόει… να αντιλαμβάνεσαι με τα μάτια του νού
η) Σ’ αυτόν ίσχε… να συγκρατείς τον εαυτό σου αυτόέλεγχος , αυτοπειθαρχία
θ)Φρονεί θνητά… να «σκέφτεσαι»ι πάντα ως θνητός
ι) Εσίαν τίμα… να τιμάς το σπίτι σου
ια) Άρχε σε αυτού… να εξουσιάζεις τον ευατό σου αυτοπειθαρχία
ιβ) Φίλοις βοήθει… τον φίλο πάντα να βοηθάς
ιγ) Θυμού κράτει… να συγκρατας τον θυμό σου αυτοπειθαρχία
ιδ) Φρόνησιν άσκει... να καλλιεργείς το φρόνημά σου
ιε) Πρόνοιαν τίμα... να εκτιμάς την βοήθεια από όπου προέρχεται
ιστ) Όρκω μη χρώ… να μην δίδεις όρκο
ιζ) Φιλίαν αγάπα… την φιλία να επιδιώκεις
ιη) Παιδείας αντέχου… να υπομένεις τις δυσκολίες της μόρφωσης
ιθ) Δόξαν δίωκε… να επιδιώκεις (την δόξα ή) να μάθεις διαφορετικές γνώμες
κ) Σοφίαν ζήτει… να είσαι φιλομαθής φίλος της σοφίας
κα) Καλόν το λέγε… να λέγεις το ορθό, το δίκαιο, την αλήθεια
κβ) Ψέγε μηδένα… μήν κατακρίνεις κανένα
κγ) Επαίνει αρετή… να επαινείς την αρετή
κδ) Πράττε δίκαια… να είσαι δίκαιος στα έργα σου
κε) Φίλοις ευνόει… να ευνοείς τις προσπάθειες των φίλων
κστ) Εχθρούς αμύνου... να αμύνεσαι πάντα από τους εχθρούς σου
κζ) ευγένειαν άσκει… να είσαι ευγενικός
κη) Κακίας απέχου... να απέχεις από κακίες
κθ) Κοινός γίνου… να είσαι κοινωνικός
λ) Ίδια φύλαττε… να προστατεύεις τα δικά σου
λα) Αλλοτρίων απέχου... να απέχεις από κακίες, δολοπλοκίες
λβ) Εύφημος ίσθι… να είσαι ήπιος χαρακτήρας
λγ) Άκουε πάντα… να ακούς τα πάντα
λδ) Φίλω χαρίζου… να είσαι πάντα διαθέσιμος στους φίλους σου
λε) Χρόνου φείδου... να εκμεταλλεύεσαι τον χρόνο
λστ) Όρα το μέλλον... να σκέφτεσαι το μέλλον σου
λζ) Ύβριν μίσει… να είσαι εχθρός της ύβρεως
λη) Ικέτας αιδού… να έχεις ηθικούς φόβους, φραγμούς
λθ) Υιούς παίδευε… να δώσεις μόρφωση στα παιδιά σου στους γιούς σου
μ) Έχουν χαρίζου… να χαρίζεις
μα) Δόλου φοβού… να αμυνεσαι από δολοπλοκίες και φαύλους ανθρώπους
μβ) Ευλόγει πάντας… να μιλάς με ωραίο τρόπο
μγ) Φιλόσοφος γίνου… να επιδιώκεις την σοφία και να γίνεις φίλος της
μδ) Όσια κρίνε… δίκαια να κρίνεις
με) Γνούς πράττε... να γνωρίζεις αυτό που κάνεις, αυτογνωσία
μστ) Φόνου απέχου... να μην φονεύσεις
μζ) Εύχου δυνατά… να εύχεσαι αληθινά όχι προσποιητά
μη) Σοφοίς χρω… να δίδεις την σοφία σου στους συνανθρώπους σου
μθ) Ήθος δοκίμαζε... να κάνεις αυτοκριτική να είσαι ηθικός
ν) Λαβών απόδος… όταν λαμβάνεις να δίνεις
να) Υφορώ μηδένα... κανέναν να μην υποβλέπεις
νβ) Τέχνη χρω... να δίνεις την τέχνη σου για χρήση
νγ) Ο μέλλεις δος… να δίνεις φροντίδα σε όσους έχουν την ανάγκη, εθελοντισμός
νδ) Ευεγερσίας τίμα... να τιμάς όσους σε ευεργετούν
νε) Φθόνει μηδενί... κανέναν μην φθονείς ζηλεύεις ή να θέλεις το κακό του
νστ) Φυλακήν πρόσεχε…να είσαι προσεχτικός και να αποφεύγεις την παρανομία
νζ) Ομοίοις χρω... τους όμοιους σου να δίνεις
νη) Διαβολήν μίσει… να μην είσαι κακός να αποφεύγεις την μοχθηρία
νθ) Δικαίως κτω… ότι αποκτάς να το κάνεις τίμια
ξ) Αγάθους τίμα... να εκτιμάς τις καλές πράξεις των άλλων
ξα) Κριτήν γνώθι… να γνωρίζεις εκείνον που θα σε κρίνει
ξβ) Γάμους κράτει... να σέβεσαι τον γάμο σου
ξγ) Τύχην νόμιζε… να έχεις υπ όψιν το τυχαίο που θα συμβεί πρόληψη
ξδ) Εγγύην φεύγε... μην εγγυάσαι εύκολα για κάτι ή κάποιον
ξε) Πάσι διαλέγου... να μιλάς σε όλους
ξστ) Ελπίδα αίνει... να δοξάζεις την ελπίδα
ξζ) Δαπανών άρχου... να μην υπερβάλεις στις δαπάνες σου, όχι σπάταλος
ξη) Κτώμενος ήδου… να ευχαριστιέσαι όταν αποκτάς με δίκαιο τρόπο
ξθ) Αισχύνην σέβου... αυτοσεβασμός
ο) Χάριν εκτέλει... να κάνεις χάρες με σύνεση
οα) Ευτυχίαν εύχου... να ευτυχείς να βλέπεις θετικά την πορεία σου, αισιοδοξία
οβ) Τύχην στέργε… να συμφωνείς με την τύχη σου
ογ) Ακούων όρα… όταν ακούς να βλέπεις
οδ) Εργάζου κτητά… όταν εργάζεσαι αποκτάς εργατικότητα
οε) Έριν μίσει… να μισείς τις φιλονικίες
οστ) Όνειδος έχθαιρε... να εχθρεύεσαι την κατάκριση
οζ) Γλώσσαν ίσχε... να συγκρατείς την γλώσσα σου
οη) Ύβριν αμύνου… να μην υβρίζεις
οθ) Κρίνε δίκαια... να είσαι δίκαιος στην κριτική σου
π) Χρώ χρήμασι... με σύνεση να χρησιμοποιείς τα χρήματά σου όχι σπατάλες
πα) Αδωροδόκητος δοκίμαζε... να μην δωροδοκείσαι-δωροδοκείς για προσωπικά οφέλη
πβ) Αιτιώ παρόντα… να αιτιολογείς όσα σου συμβαίνουν
πγ) Λέγε ειδώς… να διακρίνεις την ομιλία σου
πδ) Βίας μη έχου... να αποφεύγεις να είσαι βίαιος
πε) Αλύπως βίου... να επιδιώκεις να ζείς χωρίς λύπες
πστ) Ομίλει πράως... να είσαι ήρεμος στην ομιλία
πζ) Φιλοφρόνει πάσιν... όλους να τους αγαπάς
πη) Υιοίς μη καταθάρρει... μήν αποκαρδιώνεις τα παιδιά σου
πθ) Γλύττης άρχε... να κυριαρχείς στην γλώσσα σου
S) Σ’ αυτόν ευ ποιεί... να κάνεις ότι καλύτερο δια τον ευατό σου
Sα) Ευπροσήγορος γίνου… να παρηγορείς
Sβ) Αποκρίνουν εν καιρώ… να αφήνεις περιθώρια χρόνου πριν αποφασίσεις οριστικά
Sδ) Πράττε αμετανοήτως... δια καλές πράξεις να μην μετανιώνεις
Sε) Αμαρτάνων μετανόει... να μετανοείς για τις ανομίες σου
Sστ) Οφθαλμού κράτει... να ελέγχεις ότι βλέπεις, όχι ηδονοβλεψίες
Sζ) Βολεύου χρήσιμα... με καλό τρόπο να επιβιώνεις
Sη) Επιτέλει συντόμως... να πληρώνεις αμέσως
Sθ) Φιλίαν φύλαττε... να κρατάς και διαφυλάτεις την φιλία σου
ρ) Ευγνώμων γίνου... να ευγνωμονείς τους ευεργέτας σου
ρα) Ομόνοιαν δίωκε... να επιδιώκεις την ομόνοια
ρβ) Άρρητα μη λέγε... τα μυστικά μην αποκαλύπτεις προδίδεις
ργ) Το κρατούν φοβού… να σέβεσαι τον ανώτερο
ρδ) Καιρόν προσδέχου... να δέχεσαι τον χρόνο
ρε) Έχθρας διάλυε… να διαλύεις εχθρότητες
ρστ) Γήρας προσδέχου... να δέχεσαι τα γηρατειά
ρζ) Επί ρώμη μη καυχώ… μη καυχιέσαι για τη δύναμη σου
ρη) Ευφημίαν άσκει… να έχεις τιμή στην κοινωνία
ρθ) Απέχθειαν φεύγε... την κακία να αποφεύγεις
ρι) Πλούτι δικαίως... να πλουτίζεις με δίκαιο τρόπο
ρια) Δόξαν μη λείπε… να μην υποτιμάς την δόξα
ριβ) Κακίαν μίσει… την κακία να αποφεύγεις
ριγ) Κινδύνευε φρονύμως… με σύνεση και λογική να κινδυνεύεις
ριδ) Χρησμούς θαύμασε… να εκτιμάς τους χρησμούς που σου δίνουν
ριε) Ους τρέφεις αγάπα... να αγαπάς την οικογένειά σου
ριστ) Απόντι μη μάχου... τον απόντα μη μάχεσαι μην κακολογείς
ριζ) Πρεσβύτερον αιδού… να σέβεσαι τον ανώτερο σε ηλικία βαθμό
ριη) Νεώτερον δίδασκε… να μεταδίδεις την γνώση στους νεότερους εις την ηλικία
ριθ) Πλούτω απίστει… μην έχεις «θεό» τον πλούτο
ρκ) Σε αυτόν αιδού... να είσαι σεμνός όχι δούλος των παθών σου
ρκα) Μη άρχε υβρίζων... μήν διακατέχεσαι από ύβρεις
ρκβ) Προγόνου στεφάνου... να τιμάς τους προγόνους σου
ρκγ) Επι νεκρω μη γέλα... να σέβεσαι τους νεκρούς
ρκδ) Ατυχούντι συνάχθου... ενωμένος με άτυχο να είσαι, να παίρνεις το μέρος του αδυνάτου
ρκε) Χαρίζου ευλαβώς… λογικά και με σέβας να χαρίζεις
ρκστ) Εξ’ ευγενών γέννα… να προσπαθείς να συγγενεύσεις με καλούς ανθρώπους
ρκζ) Επαγγέλου μηδενί… μη διατάζεις κανένα
ρκη) Τύχη μη πίστευε… μην είσαι έρμαιο της τύχης σου τυχοδιώκτης
ρκθ) Τελεύτα άλυπος… να επιβιώνεις χωρίς λύπες
ρκλ) Μέτρον άριστον… ότι κάνεις να το κάνεις με μέτρο άνευ ακροτήτων
ρλα) Αδικείαν μίσει... να μισείς την αδικία
ρλβ) Ευσέβειαν φύλαττε... να είσαι ευσεβής
ρλγ) Ηδονής κραττείν... να μή είσαι ηδονολάτρης, ηθικοί φραγμοί όρια αυτοέλεγχος
ρλδ) Βίαν μηδέν πράττειν… να μη είσαι υπερβολικά βίαιος σε τίποτα
ρλε) Τέκνα παιδεύειν… μάθε στα παιδιά σου την αληθινή ζωή από νωρίς
ρλστ) Μη θρασύνου… να μη ν είσαι θρασύς
ρλζ) Νόμοις πείθου… να είσαι νομοταγής πολίτης
ρλη) Μελέτει το παν… να μελετάς τα πάντα
ρλθ) Γαμείν μέλλον καιρόν γνώθι… να παντρεύεσαι την κατάλληλη στιγμή
ρμ) Μη επί παντί λύπου… μην λυπάσαι για κάθε τι
ρμα) Πίνων αρμόζες… όταν πίνεις να είσαι συγκρατημένος , η μέθη είναι ύβρη
ρμβ) Πέρας επιτελεί μη αποδειλιών... μην διστάζεις να τελειώσεις ότι άρχισες
ρμγ) Το συμφέρον θηρώ... να κυνηγάς το καλό σου
ρμδ) Θνήσκε υπερ Πατρίδος... να πεθαίνεις δια την πατρίδα σου όταν χρειασθεί
ρμε) Τω βίω μάχου... η ζωή είναι διαρκής αγώνας μάχη
ρμστ) Ευ πάσχε θνητός... να υπομένεις ότι συμβεί, είσαι θνητός
ρμζ) Παις ων κόσμιος ίσθι, ηβών εγκρατής ,μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος σοφός…
παιδί να είσαι κόσμιος, έφηβος εγκρατής ,άνδρας δίκαιος, γέροντας σοφός


Ο τελευταίος χρησμός που δόθηκε από το Μαντείο των Δελφών, διά στόματος Πυθίας,μιλά για την επάνοδο και την εξάπλωση του Ελληνικού Πνεύματος..




«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».
Δηλαδή:
«Θα έρθει ημέρα που ο Φοίβος (Απόλλων) θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα».


*Η σειρά είναι όπως ακριβώς [ηταν γραμμένη στο Ιερό των Δελφών με
Λεξαριθμική αρίθμηση ..
α=1, β=2, γ=3, δ=4, ε=5, στ=6, ζ=7, η=8, θ=9,




ι=10, κ=20, λ=30, μ=40, ν=50, ξ=60, ο=70, π=80, S=90


ρ=100, σ=200, τ=300, υ=400, φ=500, χ=600, ψ=700, ω=800
Κέντρο Πληροφόρησης ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

«Η ασπίδα του Αχιλλέα» στην ομηρική Ιλιάδα

H «ασπίδα του Αχιλλέα» είναι η ασπίδα που χρησιμοποίησε ο Αχιλλέας για να πολεμήσει τον Έκτορα. Ο Όμηρος αφιερώνει στην ασπίδα του Αχιλλέα τουλάχιστον 134 στίχους στην Ιλιάδα, το απόσπασμα της οποίας είχαν ονομάσει οι αρχαίοι «οπλοποιία». Στο έπος, ο Αχιλλέας έχει χάσει την πανοπλία του, μετά το δανεισμό της στον σύντροφό του, τον Πάτροκλο. Ο Πάτροκλος έχει σκοτωθεί στη μάχη από τον Έκτορα ο οποίος πήρε τα όπλα του ως λάφυρα. Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις ζητάει από το θεό Ήφαιστο να σφυρηλατήσει μια καινούργια πανοπλία για τον γιο της. O Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και της Νηρηίδας Θέτιδας, ήταν ο πιο ικανός και άξιος πολεμιστής από τους Αχαιούς ήρωες. Η προσπάθεια της μητέρας του να τον κρατήσει μακριά από τον πόλεμο, στέλνοντάς τον στη Σκύρο, αποδείχτηκε άκαρπη. Αν και δεν είχε δεσμευτεί με όρκο, ο Αχιλλέας αποφασίζει να ακολουθήσει τους Αχαιούς στον πόλεμο, έχοντας επίγνωση των ικανοτήτων του, του ιδιαίτερου ρόλου που θα παίξει ο ίδιος στη διεξαγωγή του πολέμου, καθώς και του γεγονότος ότι, εξαιτίας της απόφασης αυτής, θα βρει κατά πάσα πιθανότητα πρόωρο θάνατο. Για την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέα επιστράτευσαν και ο Ήφαιστος και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της ομηρικής εποχής. H περιγραφή του έργου: Και φτιάχνει πρώτα μια τρανή και στιβαρή ασπίδα παντού στολίζοντάς τη. Και βάζει γύρω της λαμπρό τρίφυλλο μεταλλικό στεφάνι, όπου δένει το λουρί το ασημένιο. Πέντε μετάλλου στρώματα έχει η ασπίδα. Σκαλίζει πάνω της πολλά στολίδια, με τη σοφή των δυο χεριών του τέχνη. Στη μια μέρα φτιάχνει τη γη, τον ουρανό στην άλλη, αλλού τη θάλασσα και τον ακούραστο ήλιο και τη σελήνη ολόγεμη. Σ’ άλλη μεριά τα ζώδια όλα φτιάχνει, τα άστρα που στεφανώνουν τον ουρανό. Τις Πλειάδες και τις Υάδες και το δυνατό Ωρίωνα παραφυλάει και μόνο αυτή μες στα νερά του Ωκεανού δε λούζεται. Φτιάχνει και δυο όμορφες πόλεις θνητών ανθρώπων. Στη μια γάμοι γίνονται, συμπόσια μεγάλα, νύφες προβάλλουν από τα σπίτια τους και οι λαμπαδηφόροι από την πόλη περνούν κι αντιλαλούν τραγούδια, γαμήλια, πολλά. Νέοι χορευτές στριφογυρνούν κι ανάμεσα τους κιθάρες και αυλοί παίζουν. Οι γυναίκες μπροστά στην πόρτα στέκονται και θαυμάζουν. Κόσμος συρρέει στην αγορά, όπου καβγάς θεριεύει. Δυο άντρες εκεί μαλώνουνε για την εξαγορά ενός άντρα σκοτωμένου. Ο ένας λέει πως τα έχει όλα ξεπληρώσει και βεβαιώνει το λαό ενώ ο άλλος ισχυρίζεται πως τίποτα δεν πήρε. Και οι δυο τέλος θέλουν στο δικαστή να πάνε, απόφαση να βγάλει. Οι άνθρωποι γύρω και τους δυο τους επιδοκιμάζουν και τους υποστηρίζουν. Οι κήρυκες τον κόσμο συγκρατούσαν και οι γέροντες κάθονται πάνω σε λαξεμένους λίθους, μέσα στον κύκλο τον ιερό, στα χέρια τους κρατώντας τα ραβδιά των μεγαλόφωνων κηρύκων.

Περίεργα Φαινόμενα της Αρχαιότητας

Η παρακάτω συνοπτική μελέτη γράφτηκε πριν από αρκετό καιρό, με κάπως διαφορετική μορφή. Αν και σε αυτήν την καινούργια εκδοχή έχω επιφέρει ορισμένες τροποποιήσεις, ωστόσο το κυρίως περιεχόμενο παραμένει σχεδόν ως είχε.Κατά βάση, το κείμενο αποτελεί μια συλλογή αναφορών για περίεργα περιστατικά, τις οποίες κατά καιρούς συναντούσα σε διάφορα βιβλία. Βασικό κριτήριο επιλογής σε κάποιες περιπτώσεις ήταν το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν, όσον αφορά στο ειδικό περιεχόμενό τους. Σε άλλες, το ότι δεν ήταν τόσο ευρέως γνωστές. Στο τελευταίο μέρος παρατίθεται σχετική βιβλιογραφία για όσους φίλους αναγνώστες, με αφορμή το παρόν, θελήσουν να ασχοληθούν περισσότερο με το θέμα.


1) Αναστάσεις: Η ανάσταση των νεκρών δεν ήταν κάτι το άγνωστο στον προχριστιανικό κόσμο.

Εκτός από τους θεούς, ένας πολύ δημοφιλής ήρωας της ελληνικής μυθολογίας που ανέσταινε τους νεκρούς ήταν ο θεάνθρωπος Ασκληπιός. Ο Ασκληπιός ανέστησε πάρα πολλούς ανθρώπους. Παραδοσιακά αναφέρεται ότι για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούσε το αίμα από την δεξιά φλέβα της Μέδουσας. Στο τέλος ο Δίας τον σκότωσε ρίχνοντάς του κεραυνό.

Εκτός από τον Ασκληπιό, αναφέρεται ότι και ο Πολύειδος, ένας μάντις από την Κόρινθο, κατάφερε να αναστήσει ένα μικρό παιδί. Συγκεκριμένα, ο βασιλιάς Μίνως της Κρήτης είχε μόλις χάσει τον γιο του Γλαύκο. Θέλοντας να τον επαναφέρει στην ζωή, διέταξε να πιάσουν τον σοφό μάντι Πολύειδο, να τον βάλουν στον ταφικό θάλαμο μαζί με τον πρόσφατα νεκρό Γλαύκο και να μην τον αφήσουν να βγει αν πρώτα δεν αναστήσει το παιδί.

Ευτυχώς, ο Πολύειδος ήταν πράγματι έξυπνος, διότι έκανε το εξής: παρατήρησε ένα ζευγάρι φίδια που βρίσκονταν εκεί όπου ήταν κλεισμένος και σκότωσε το ένα. Αμέσως το άλλο έφυγε και μετά από λίγο επέστρεψε φέρνοντας ένα βότανο, το οποίο άφησε πάνω στο σκοτωμένο του ταίρι. Δεν πέρασε πολύ ώρα και το νεκρό φίδι ξανάζησε. Την γνώση αυτή του φιδιού χρησιμοποίησε και ο Πολύειδος για να αναστήσει τον Γλαύκο και να σώσει και την δική του ζωή.

Ο Σίσυφος, επίσης Κορίνθιος και βασιλιάς της πόλης, φημιζόταν και αυτός ως γνώστης πολλών μυστικών και κατόρθωσε το ακατόρθωτο: όταν ο Δίας του έστειλε τον Θάνατο αυτοπροσώπως να τον πάρει, ο Σίσυφος κατάφερε να τον αλυσσοδέσει με άλυτα δεσμά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μαζί με τον βασιλιά δεν πέθαινε και κανείς άλλος. Στο τέλος ο Σίσυφος αναγκάστηκε να ελευθερώσει τον Θάνατο και ήταν ο πρώτος που πέθανε.

Παρόλ’ αυτά, ο Κορίνθιος δεν τό ‘βαλε κάτω και κατόρθωσε να το σκάσει ακόμα και από τον Άδη και να ξαναγυρίσει στον πάνω κόσμο ζωντανός. Εδώ έχουμε κυριολεκτικά μια περίπτωση αυτοανάστασης. Η παράδοση λέει ότι κάποια στιγμή ο Σίσυφος πέθανε οριστικά σε βαθύ γήρας.

2) Αναλήψεις, μυστηριώδεις εξαφανίσεις και εμφανίσεις

Ούτε η ανάληψη στους ουρανούς ήταν φαινόμενο άγνωστο στην αρχαιότητα. Αναμφισβήτητα το πιο θεαματικό περιστατικό ανάληψης είναι αυτό με τον (εξίσου θεάνθρωπο) Ηρακλή: όταν φόρεσε τον δηλητηριασμένο από τον Νέσσο χιτώνα υπέφερε τόσο πολύ, ώστε διέταξε να του ετοιμάσουν μια μεγάλη πυρά και ανέβηκε πάνω με πρόθεση να θέσει ο ίδιος τέλος στο μαρτύριό του. Μόλις οι φλόγες άρχισαν να φουντώνουν, μια τρομερή βροντή έσχισε το στερέωμα και την ίδια στιγμή ένα μεγάλο σύννεφο ήρθε και άρπαξε τον Ηρακλή, μεταφέροντάς τον στον ουρανό («επί των νεφελών»), με τελικό προορισμό τις θεϊκές διαμονές.

Αντίστοιχη τύχη, όμως, αναφέρεται ότι είχε και ο Μενέλαος, ο άντρας της ωραίας Ελένης. Ο Μενέλαος λέγεται ότι δεν πέθανε στο Άργος, αλλά αναλήφθηκε με την μεσολάβηση των θεών και μεταφέρθηκε στις εσχατιές της γης, στα Ηλύσια Πεδία.

Πέρα από τις περιπτώσεις αυτές, έχουμε και ανεξήγητες εξαφανίσεις ηρώων. Έτσι, σύμφωνα με μια παράδοση, ο Οιδίπους δεν πέθανε, αλλά χάθηκε μυστηριωδώς από την γη. Κάτι αντίστοιχο παραδίδεται και για τον αρχαίο ήρωα Εύθυμο, ο οποίος αφού έζησε για πολλά χρόνια, εξαφανίστηκε από την γη χωρίς να πεθάνει.

Άλλη μία περίπτωση αινιγματικής εξαφάνισης, είναι αυτή του Κλεομήδη από την Αστυπάλαια. Αυτός, λόγω ενός τρομερού εγκλήματος που είχε διαπράξει, κατέφυγε στον τοπικό ναό της Αθηνάς και κλείστηκε μέσα σε ένα κιβώτιο. Όταν το άνοιξαν, το βρήκαν εντελώς άδειο. Η περίπτωση αυτή εξαφάνισης φαίνεται ότι προβλημάτισε τόσο πολύ τους ντόπιους κατοίκους, ώστε έστειλαν αντιπροσωπεία στο μαντείο των Δελφών για να μάθουν τί είχε συμβεί. Ο χρησμός της Πυθίας, όπως συνέβαινε κατά κανόνα, ήταν διφορούμενος και δεν απαντούσε ευθέως στο ερώτημα: ο Κλεομήδης, σύμφωνα με τον χρησμό, ήταν ο τελευταίος του ηρωικού γένους και από εκείνη την στιγμή και ύστερα έπρεπε να του αποδίδουν τιμές ήρωα.

Άλλο ένα παρόμοιο συμβάν είναι και αυτό με τον Αριστέα τον Προκοννήσιο, τον μάντι από το νησί Προκόννησο της Προποντίδας (Μαρμαρά). Σύμφωνα με την αρχαία μαρτυρία, αυτός πέθανε μέσα στο εργαστήριο ενός υφαντουργού, ο οποίος αμέσως μετά έφυγε κλειδώνοντας την πόρτα και έτρεξε να ειδοποιήσει τους συγγενείς του Αριστέα. Μόλις, όμως, επέστρεψαν όλοι μαζί, βρήκαν τον χώρο άδειο και το σώμα άφαντο. Η ιστορία, όμως, έχει και συνέχεια: επτά χρόνια μετά ο Αριστέας εμφανίζεται ολοζώντανος και εξίσου μυστηριωδώς, όπως εξαφανίστηκε, στην Προκόννησο. Στην διάρκεια της σύντομης παραμονής του, συνέγραψε το έργο «Αριμάσπεια Έπη» και κατόπιν εξαφανίστηκε και πάλι. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι ο θεός Απόλλων τον ξαναπήρε μαζί του στην χώρα των Υπερβορείων.

Η περίπτωση του Ιππολύτου συνδυάζει την ανάσταση με την ανάληψη. Ο ήρωας αυτός ήταν ευνοούμενος της θεάς Αρτέμιδος. Όταν έπεσε από το άρμα του και πέθανε, η Άρτεμις παρακάλεσε τον Ασκληπιό να τον αναστήσει. Μετά απ’ αυτό, τον πήρε μαζί της και τον μετέφερε στο ιερό της στην ιταλική λίμνη Νέμι. Εκεί ο Ιππόλυτος πήρε την προσωνυμία «Βίρμπιους», δηλαδή ο άνθρωπος που ξανάζησε.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, παρά το ότι υπήρχαν δύο υποτιθέμενοι τάφοι του Ιππολύτου, ο ένας στην Τροιζήνα και ο άλλος στην Αθήνα, οι Τροιζήνιοι δεν παραδέχονταν ότι όντως πέθανε, ούτε έδειχναν κανέναν τάφο σε όποιον ρωτούσε. Αντιθέτως, η απάντησή τους ήταν ότι ο Ιππόλυτος αναλήφθηκε στους ουρανός και έγινε ο αστερισμός του Ηνιόχου.

Με το όνομα Γλαύκος, εκτός από τον γιο του Μίνωος που είδαμε πιο πάνω, αναφέρονται και άλλα δύο πρόσωπα. Ο ένας λέγεται ότι ήταν γιος του γνωστού για τα κατορθώματά του βασιλιά Σισύφου. Ο Γλαύκος αυτός, λοιπόν, μια μέρα ήπιε νερό από μια πηγή που χάριζε την αθανασία. Κάποια στιγμή βαρέθηκε τους πάντες και αποφάσισε να μετακομίσει στο υδάτινο βασίλειο, πέφτοντας στο πέλαγος. Εκεί μεταμορφώθηκε σε θαλάσσιο θεό.

Η ιστορία του άλλου Γλαύκου μας θυμίζει το περιστατικό με τον Πολύειδο. Αυτός ο Γλαύκος, σύμφωνα με μία εκδοχή, ήταν ένας απλός ψαράς. Μια μέρα, όπως περπατούσε στο δρόμο φορτωμένος τα ψάρια που είχε ψαρέψει, κάθησε να ξαποστάσει, αφήνοντας το φορτίο του στην γη. Τότε, ένα μισοπεθαμένο ψάρι έφαγε ένα βότανο και ξαναζωντάνεψε. Βλέποντάς το αυτό ο Γλαύκος, έφαγε και εκείνος από το ίδιο βότανο, αλλά αυτός δεν έχασε χρόνο όπως ο συνονόματός του, παρά πήδηξε κατευθείαν στη θάλασσα. Εκεί, τον υποδέχτηκαν οι αντίστοιχες θεές, τον καθάρισαν από κάθε φθαρτό στοιχείο και τον έκαναν και αυτόν θεό.

Μια άλλη εκδοχή αναφέρει τον Γλαύκο όχι ως ψαρά, αλλά ως κυνηγό. Αυτός κυνηγούσε για ώρες έναν λαγό στο όρος Ορεία της Αιτωλίας. Μετά από το πολύωρο κυνήγι, ο λαγός, καθώς κόντευε να πεθάνει από την εξάντληση, έφαγε από κάποιο βότανο και αναπλήρωσε εντελώς τις δυνάμεις του. Η συνέχεια είναι η ίδια όπως και στην πρώτη εκδοχή.

Η μυθολογική παράδοση αναφέρει το βότανο αυτό με την ονομασία, άγρωστις των θεών, και θεωρείται ότι το είχε πρωτοφυτέψει ο Κρόνος. Η άγρωστις φύτρωνε σε μεγάλη ποσότητα στα Νησιά των Μακάρων.

3) Θεάνθρωποι

Η έννοια του θεανθρώπου, δηλαδή ενός όντος που να συνδυάζει ταυτόχρονα ανθρώπινη και θεϊκή φύση, ήταν διαδεδομένη ήδη από την πολύ μακρινή αρχαιότητα. Εκτός από τον Ασκληπιό και τον Ηρακλή, η μεγάλη πλειοψηφία των ηρώων της αρχαιότητας ήταν θεάνθρωποι, καρποί του έρωτα ενός θεού και μιας θνητής γυναίκας (σπανιότερα θεάς και θνητού άνδρα).

Όμως, ακόμη και οι απόγονοι των θεανθρώπων φαίνεται ότι έφεραν και αυτοί μέρος από το θεϊκό στοιχείο του γονιού τους. Σε αυτήν την κατηγορία σαφώς κατατάσσονται οι δύο γιοι του Ασκληπιού, ο Μαχάων και ο Ποδαλείριος. Αυτοί συνέχισαν την παράδοση του πατέρα τους στον τομέα της ιατρικής και φημίζονταν για το ταλέντο τους. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα μας πληροφορεί ότι εκτός από πολεμιστές, υπήρξαν και οι γιατροί των Αχαιών στην Τροία.

Ως γιοι του θεού της ιατρικής, είναι σίγουρο ότι κατείχαν πολύτιμα μυστικά, όσον αφορά στην θεραπευτική πρακτική. Πράγματι, διασώζεται η εξής μαρτυρία για τον Μαχάονα: όταν μια οχιά δάγκωσε τον Φιλοκτήτη, τον μετέφεραν στην Λήμνο για να τον περιθάλψουν οι εκεί ιερείς του Ηφαίστου. Ωστόσο, η παρέμβαση του Μαχάονα ήταν απαραίτητη. Ο Φιλοκτήτης έπεσε πρώτα σε λήθαργο που του προκάλεσε ο θεός Απόλλων. Κατόπιν, ο Μαχάων απέκοψε τις νεκρωμένες σάρκες γύρω από την πληγή, έριξε πάνω κρασί και τέλος κάλυψε το τραύμα με ένα επουλωτικό βότανο. Σε αυτήν την πολύ αρχαία μαρτυρία διαφαίνονται ήδη οι βάσεις της επιστημονικής ιατρικής, με χρήση της νάρκωσης και της αντισηψίας. (Η Σύγκρουση Διογενών Κρόνιων)

Ένας άλλος θεάνθρωπος ήταν ο Ωρίων, γιος του θεού Ποσειδώνος και της κόρης του Μίνωος Ευρυάλης. Ο γιγαντόσωμος αυτός ήρωας και ο πιο φημισμένος κυνηγός της αρχαιότητας, είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του την ικανότητα να περπατά πάνω στο νερό. Την ίδια ικανότητα είχε και ο Αργοναύτης Εύφημος, γιος και αυτός του θεού Ποσειδώνος και της Ευρώπης.

Ο Ίφικλος, η καταγωγή του οποίου κρατούσε από τον θεό των ανέμων Αίολο, μπορούσε να τρέχει αιωρούμενος ακριβώς πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και από τις κορυφές των σταχυών, έτσι ώστε να φαίνεται ότι σχεδόν πατάει πάνω τους. Με τον τρόπο αυτό μπορούσε να κινείται γρηγορότερα και από τον άνεμο. Μία ενδεχόμενη εξήγηση είναι ότι πετούσε δημιουργώντας ένα είδος κενού, φτάνοντας έτσι σε απίστευτες ταχύτητες.

Ένας άλλος ήρωας από την γενιά του Αιόλου ήταν ο γνωστός Αργοναύτης Λυγκεύς. Αυτός διέθετε τόσο διαπεραστική όραση, ώστε μπορούσε να βλέπει δια μέσου των στερεών σωμάτων, ακόμη και μέσα στα έγκατα της γης.

Ο ναός της Θεάς Νεμέσεως στην Ραμνούντα
Φωτογραφίες Eos Auror


4) Άγνωστη τεχνολογία

Το θέμα των τεκμηρίων για την ύπαρξη μιας πολύ προχωρημένης τεχνολογίας σε πανάρχαιες εποχές, ακόμη και «προϊστορικές», σύμφωνα με την ορολογία που επικράτησε, έχουν θίξει πάρα πολλοί και σημαντικοί συγγραφείς. Βέβαια, όπως είναι εύκολα κατανοητό, το ερώτημα του αν υπήρξε ή όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν τέτοιου είδους τεχνολογία θέτει το άκομη σημαντικότερο ερώτημα: ποιός πολιτισμός παρήγαγε αυτήν την τεχνολογία; Μπορεί να ήταν ο πολιτισμός των ανθρώπων των σπηλαίων; Των τροφοσυλλεκτών; Των νομάδων κυνηγών; Και αντιστρόφως, αυτοί οι «πρωτόγονοι» (όπως μας έχουν μάθει να τους αποκαλούμε) πολιτισμοί του μακρινού παρελθόντος είναι δυνατόν να κατείχαν κάποια μυστικά μιας εναλλακτικής τεχνολογίας, χάρη στα οποία μπορούσαν όντως να εκτελούν απίστευτα κατορθώματα;

Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα ερωτήματα προκύπτουν πολύ πιο εύκολα από οποιαδήποτε απάντηση, και το ένα γεννάει το άλλο. Οι αναφορές, όμως, μένουν. (Διάβασε επίσης Επιστροφή στα Αντικύθηρα μετά από 2.000 χρόνια και Μηχανισμός Αντικυθήρων σε ρολόι χειρός)

Ιπτάμενα άρματα, ιπτάμενα ζώα αλλά και είδη πτητικών μηχανών αποτελούν κάτι το πολύ συνηθισμένο στην μυθολογία. Στην ίδια κατηγορία με τον Πήγασο ανήκε και ο Αρείων. Το άλογο αυτό, εκτός του ότι πετούσε, είχε και μαντικές ικανότητες, καθώς προέβλεψε τον θάνατο του Αρχεμόρου.

Η περιέργεια του ανθρώπου για το άγνωστο και η προσπάθειά του να αυξάνει την δυνατότητά του για πολύ μακρινές παρατηρήσεις φαίνεται ότι πάντοτε έβρισκε διάφορες λύσεις. Στο νησί Κυανέαι της Λυκίας, υπήρχε ένα μαντείο του Απόλλωνος, ο οποίος είχε την επωνυμία Θυρξεύς. Εκεί, λοιπόν, υπήρχε μια ξεχωριστή πηγή, στα νερά της οποίας μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ο,τιδήποτε ήθελε.

Η θρυλική Υπερβορέα, από την άλλη, ήταν ένας τόπος από όπου η Σελήνη φαινόταν τόσο κοντά, ώστε μπορούσαν να ξεχωρίσουν ακόμη και τα βουνά της! Η αναφορά αυτή συνδυάζεται με τα όσα σχετικά γράφει ο Πρόκλος, ότι στην Σελήνη υπάρχουν πολλά βουνά, πολλές πόλεις και πολλά μέγαρα. Στην Σελήνη υπάρχουν όντως εδαφικές υψομετρικές διαφορές. Αλλά, το γεγονός ότι ο φιλόσοφος Πρόκλος (και η μυθική παράδοση πριν από αυτόν) δικαιώθηκε μετά από τόσους αιώνες σε αυτόν τον τομέα ίσως να σημαίνει κάτι και για τις άλλες αναφορές του σε πόλεις και μέγαρα.

Όταν έγινε ο κατακλυσμός του Ωγύγου, σε μια εποχή πολύ αρχαιότερη από αυτήν του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, υπήρχαν κάποιοι σοφοί της εποχής που είχαν παρατηρήσει μεταβολές στην διάμετρο, το σχήμα, το χρώμα και την τροχιά του πλανήτη Αφροδίτη. Τέτοιου είδους παρατηρήσεις προϋποθέτουν ύπαρξη και χρήση κάποιου είδους τηλεσκοπικών οργάνων σε μια εποχή πολύ πριν από τις απαρχές των ιστορικών χρόνων.

Η χρήση των ηχητικών συχνοτήτων, τόσο για ειρηνικές, όσο και για πολεμικές εφαρμογές, έρχεται από τα βάθη του παρελθόντος. Μία πολύ ωραία παράδοση της πρώτης κατηγορίας είναι αυτή για το πώς κτίστηκαν τα τείχη των Θηβών (και σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, και αυτή η ίδια η πόλη): ο Αμφίων χρησιμοποιούσε τους ήχους που έβγαζε με την λύρα του για να σηκώνει και να συναρμόζει τις πέτρες μεταξύ τους. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι τα ζώα και οι βράχοι τον ακολουθούσαν γοητευμένοι από τις μελωδίες του.

Αυτό μας θυμίζει, φυσικά, τον Ορφέα και την ικανότητά του να γοητεύει με την μελωδία του όλη την φύση, ζώα, δέντρα, φυτά, ανθρώπους. Ωστόσο, η χρήση αυτής της τεχνολογίας έπρεπε να γίνεται με προσοχή και από άτομα κατάλληλα εκπαιδευμένα. Σε αντίθετη περίπτωση, είχαμε περιστατικά σαν αυτό του Νεάνθη. Ο Νεάνθης ήταν ο γιος του τυράννου της Λέσβου Πιττακού και δωροδόκησε τους ιερείς του τοπικού ναού του Απόλλωνος προκειμένου να του δώσουν την λύρα του Ορφέα, την οποία είχαν στην φύλαξή τους. Μόλις, όμως, την πήρε στα χέρια του και επιχείρησε να παίξει, το αποτέλεσμα ήταν να εξαγριώσει τα ζώα που ήθελε να γοητεύσει, με αποτέλεσμα να τον κατεσπαράξουν.

Στην δεύτερη κατηγορία των πολεμικών εφαρμογών, έχουμε την φωνή του θεού Πανός. Η φωνή αυτή ήταν τόσο τρομερή που προκαλούσε τον πανικό και χρησιμοποιήθηκε εναντίον των Τιτάνων στην Τιτανομαχία. Ωστόσο, υπάρχει και μια σχετική αναφορά από τους ιστορικούς χρόνους, όταν η φωνή του Πανός έτρεψε σε άτακτη φυγή τους Πέρσες στον Μαραθώνα.

Στην Γιγαντομαχία, ο Τρίτων φυσούσε το κέρας και ο ήχος που έβγαζε τρομοκράτησε τόσο πολύ τους Γίγαντες, ώστε τους ανάγκασε σε υποχώρηση. Μία άλλη αναφορά σχετικά με την ίδια αναμέτρηση λέει ότι στο πλευρό των Ολυμπίων πολέμησε και ο Διόνυσος με την ακολουθία του, όλοι πάνω σε γάιδαρους. Το γκάρισμα των γαϊδάρων αυτών τρομοκράτησε εξίσου τους Γίγαντες. Ενδεχομένως τα οχήματα του Διονύσου και της ακολουθίας του, καθώς και τα ηχητικά τους όπλα να μετατράπηκαν μέσα στο πέρασμα των αιώνων (ή των χιλιετιών;) σε «γάιδαρους» (ας σκεφτούμε ότι και σήμερα υπάρχει όχημα, το οποίο στην καθομιλουμένη διάλεκτο ονομάζεται «γουρούνα», αλλά φυσικά δεν πρόκειται για ζώο).

Ο Ηγέλεως, εγγονός του Ηρακλή, με τον ήχο που έβγαζε το όπλο του, το οποίο έμεινε στην μυθολογική παράδοση ως «σάλπιγγα», έτρεψε σε φυγή τους εχθρούς τού παππού του στην Πελοπόννησο.

Ο Όμηρος έχει διασώσει μέσα στα έπη του μακρινούς απόηχους και θρύλους για την τεχνολογία ενός απώτατου παρελθόντος. Σε πολλά σημεία η τεχνολογία αυτή φαντάζει πολύ πιο προχωρημένη ακόμη και σε σχέση με την σημερινή. Μια αναφορά του είδους είναι σχετικά με τα εκπληκτικά κατασκευάσματα του θεού Ηφαίστου, ο οποίος, σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις, είχε τα εργαστήριά του στην Λήμνο. Τα τεχνουργήματά του περιελάμβαναν αυτοκινούμενους χρυσούς τρίποδες, αόρατα δεσμά (να υποθέσουμε μέσω μιας ειδικής τεχνικής χρησιμοποίησης μαγνητικών ή βαρυτικών πεδίων;), τους χαλκόποδες τεχνητούς ταύρους του βασιλιά Αιήτη, τους εξίσου τεχνητούς ασημένιους σκύλους-φύλακες των ανακτόρων του βασιλιά Αλκινόου, και πολλά άλλα. Αναμφισβήτητα, όμως, μέσα σε όλα αυτά ξεχώριζαν τα χρυσά ανδροειδή που είχε κατασκευάσει, τα οποία έμοιαζαν στα πάντα με ανθρώπινα όντα, καθώς χαρακτηρίζονταν από τον εντελώς φυσικό τρόπο κίνησης του σώματός τους και την αυτόνομη νοημοσύνη τους.

Εκτός από τον θεό Ήφαιστο, όμως, ονομαστός για τις δημιουργίες του ήταν και ο Δαίδαλος. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Δαίδαλος κατασκεύαζε «αγάλματα» (τα ονομαζόμενα «δαίδαλα»), τα οποία διέθεταν όραση, ακοή, ομιλία, μπορούσαν να αλλάζουν εκφράσεις στο πρόσωπό τους και κινούσαν το σώμα τους με φυσικό τρόπο (όπως και τα ανδροειδή του Ηφαίστου). Ο όρος «δαίδαλα» κατέληξε, στην πάροδο του χρόνου, να σημαίνει το ακατέργαστο ξόανο. Η βαθιά αυτή μεταβολή στο περιεχόμενο της λέξης ίσως να δείχνει το πόσος πολύς καιρός και πόσες κατακλυσμικές αλλαγές μεσολάβησαν μεταξύ των εποχών της αρχικής και της μεταγενέστερης σημασίας.

Στην εποχή μας έχουν γίνει πολλές συζητήσεις και αναφορές σχετικά με διάφορες ήδη γνωστές, αλλά και πιθανολογούμενες (ή απόρρητες για το ευρύ κοινό), επιστημονικές μεθόδους ελέγχου του καιρού και του κλίματος. Φαίνεται ότι αντίστοιχες μέθοδοι υπήρχαν σε εποχές, για τις οποίες οι μόνες μαρτυρίες είναι μυθολογικές. Έτσι, όλοι γνωρίζουμε τον Αίολο, ο οποίος είχε τον έλεγχο των ανέμων, αλλά μάλλον κανείς δεν γνωρίζει την Ευίππη. Η Ευίππη ήταν κόρη του κενταύρου Χείρωνος, η οποία παντρεύτηκε τον Αίολο και του δίδαξε, σύμφωνα με μια εκδοχή, την τεχνική ελέγχου των ανέμων (ή, όπως θα έλεγε σήμερα ένας μετεωρολόγος, των αερίων μαζών), και κατά συνέπεια των καιρικών συνθηκών.

Ωστόσο, η γνώση ελέγχου του καιρού, με τις τόσο εν δυνάμει καταλυτικές πρακτικές εφαρμογές της, δεν αποτέλεσε την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά έγινε και αυτή αντικείμενο κατάχρησης. Είναι αυταπόδεικτο το ότι κάθε εργαλείο, είτε υλικής, είτε άυλης (αλλά με πολύ απτά αποτελέσματα) φύσης, δεν έχει παρά τον χαρακτήρα αυτού που το χειρίζεται. Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, η μυθολογία αναφέρει ότι οι Τελχίνες είχαν κάποτε την δύναμη να εξαπολύουν τρομερές καταιγίδες με βροχή, χαλάζι, χιόνι και κεραυνούς. Κάποια στιγμή θεώρησαν καλό να αρχίσουν να μολύνουν τον αέρα, οπότε ο Δίας τους βύθισε στην θάλασσα.

Είναι πιθανόν ότι από αυτόν τον άγνωστο, πανάρχαιο τεχνολογικό πολιτισμό είχαν διασωθεί μέχρι τους χρόνους που εμείς ορίζουμε ως «αρχαίους» ορισμένα αντικείμενα, τα οποία λειτουργούσαν ακόμη. Ίσως η εικασία αυτή ακούγεται πολύ φανταστική ή εξωπραγματική, αλλά έχουμε αναφορές που μπορεί να την δικαιολογούν. Μας έχουν διασωθεί δύο τέτοιες αναφορές:

Η μία λέει ότι στον ποταμό Πακτωλό της Λυδίας υπήρχε ένας δυσεύρετος λίθος (ήταν πάντοτε αναμεμιγμένος με χρυσό) που έμοιαζε με άργυρο, και ο οποίος είχε την ονομασία Αρουραφύλαξ. Αυτόν τον έβαζαν στις πόρτες των θησαυροφυλακίων και λειτουργούσε όπως οι σημερινοί συναγερμοί, αφού είχε την ιδιότητα να βγάζει δυνατό ήχο (σαν σάλπιγγας) σε περίπτωση που κάποιος κλέφτης παραβίαζε την είσοδο.

Η άλλη αναφορά είναι για τον ποταμό Υδάσπη της Ινδίας, στον οποίο υπήρχε ένας λίθος στο χρώμα της ελιάς, ο οποίος ήταν γνωστός ως Θερμός και Λίχνις. Αυτός είχε την ιδιότητα να λάμπει την νύχτα σαν λυχνάρι και τον χρησιμοποιούσαν οι πλούσιοι ως μέσο φωτισμού. Πρόκειται καθαρά για ένα είδος λάμπας, και μάλιστα πιο εξελιγμένης τεχνολογίας, ενδεχομένως, από τις σημερινές, γιατί άναβε χωρίς να συνδέεται σε κάποιο δίκτυο παροχής ρεύματος (το οποίο, φυσικά, ήταν ανύπαρκτο μέχρι πολύ πρόσφατα στην γνωστή ανθρώπινη ιστορία).

Το γεγονός ότι και οι δύο λίθοι ήταν δυσεύρετοι, ότι ο πρώτος λίθος είχε ουσιαστικά μεταλλικό χρώμα, ότι οι αφηγήσεις σχετικά με το πού και πώς εντοπίζονται μοιάζουν σαν να επινοήθηκαν για να δικαιολογήσουν την παρουσία αντικειμένων που σαφώς δεν ανήκαν στον κύκλο πολιτισμού, τον οποίο εμείς ορίζουμε ως ιστορική αρχαιότητα, συνηγορούν υπέρ της εικασίας που διατυπώθηκε εξαρχής.

Φαίνεται ότι ανάλογη σημαντικότατη πρόοδος είχε γίνει και στον τομέα της βιολογικής έρευνας. Αυτό δείχνει, μεταξύ πολλών αντίστοιχων άλλων, και η περίπτωση του Φάονος. Ο Φάων ήταν ένας γέρος βαρκάρης από την Μυτιλήνη, στον οποίο η θεά Αφροδίτη χάρισε ένα είδος μύρου. Εκείνος αλείφτηκε με αυτό σε όλο το σώμα και από γέρος ξανάγινε νέος και μάλιστα τόσο όμορφος, ώστε τον ερωτεύτηκαν όλες οι γυναίκες του νησιού.

Μία γνώση, οποιουδήποτε είδους, δεν κάνει από μόνη της το ταξίδι μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες, αλλά έχει κάποιους φορείς, κάποιους εκπροσώπους. Ένας από αυτούς ήταν σίγουρα και ο Τάνταλος. Για τον συγκεκριμένο αναφέρεται ότι του εμπιστεύονταν οι θεοί τα μυστικά τους, αλλά ήταν πολύ φλύαρος και τα μαρτυρούσε. Εκτός του ότι έκλεψε νέκταρ και αμβροσία και τα μοίρασε στους φίλους του, έλεγε ότι ο ήλιος δεν ήταν θεός, αλλά απλώς μια διάπυρη μάζα.

Ο ισχυρισμός ότι παρόμοιες ανάγκες παράγουν παρόμοια αποτελέσματα επιβεβαιώνεται από την αναφορά ότι ο νικητής σε αγώνες πυγμαχίας Γλαύκος, απόγονος του θαλάσσιου θεού με το ίδιο όνομα, είχε εφεύρει ένα είδος νοηματικής γλώσσας της εποχής.

5) Τοποθεσίες

Οι άνθρωποι, από εποχές που χάνονται στα βάθη του χρόνου, είχαν παρατηρήσει ότι ορισμένες τοποθεσίες διακρίνονται από μια ιδιαίτερη αίσθηση που αποπνέουν, από ένα είδος ξεχωριστής ενέργειας που τις περιβάλλει. Μια ξεχωριστή κατηγορία τέτοιων τόπων είναι οι ονομαζόμενοι ως είσοδοι ή περάσματα στον Άδη. Ίσως το γεγονός ότι ετυμολογικά ο Άδης σημαίνει αρχικά αυτόν που δεν φαίνεται, που δεν μπορείς να τον δεις, αποτελεί το κλειδί για μια διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση στον όρο «είσοδος στον Άδη». Μερικές από τις τοποθεσίες αυτές είναι οι εξής: η Αχερουσία λίμνη στην Ήπειρο, το Ταίναρον στην Λακωνία, το μέρος Άορνον στην Θεσπρωτία, οι Μακραί Πέτραι στους πρόποδες της Ακρόπολης των Αθηνών (εκεί όπου είναι το σπήλαιο του Πανός), η Κορώνεια στην Βοιωτία, ο Φενεός στην Αρκαδία, το νησί Αστυπάλαια, η Ερμιόνη στην Αργολίδα (αυτή θεωρείτο μία από τις πιο ευθείες οδούς προς τον Άδη).

Ειδικά για την περιοχή της Αργολίδας αναφέρεται, επίσης, ότι κοντά στην Λέρνη υπήρχε η Αλκυωνία λίμνη. Η λίμνη αυτή είχε την προσωνυμία ‘Αβυσσος, γιατί θεωρούσαν ότι δεν είχε πυθμένα. Ο αυτοκράτορας Νέρων όταν το άκουσε αυτό, επιχείρησε να την βυθομετρήσει, αλλά ούτε αυτός κατάφερε να βρει πόσο βαθιά είναι. Η λίμνη αυτή ήταν γαλήνια και ήσυχη, αλλά όποιος επιχειρούσε να κολυμπήσει μέσα στα νερά της, βυθιζόταν και δεν ξανάβγαινε. Σύμφωνα με την μυθολογία, από εκεί κατέβηκε ο Διόνυσος στον Άδη και έβγαλε την μητέρα του.

Στο όρος Ίδη υπήρχε ένα πανάρχαιο ονειρομαντείο, όπου έδινε χρησμό μέσω ονείρου ο Δίας. Το μαντείο αυτό επρόκειτο για ένα άντρο μέσα στο βουνό, από το οποίο αναφέρεται ότι ξεκινούσε μια υπόγεια διάβαση με κατάληξη την Κνωσσό. Μέσα στο άντρο αυτό κοιμήθηκε ο φημισμένος μάντις Επιμενίδης για 57 ολόκληρα χρόνια.


Στον Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδας (Κάτω Ιταλία) υπήρχε ένας ναός προς τιμήν της Λακινίας Ήρας. Τα μάρμαρα του ναού αυτού είχαν τέτοια ενέργεια, ώστε αν κάποιος χάραζε πάνω τους το όνομά του, τότε όταν πέθαινε, αυτό έσβηνε από μόνο του.

Στην Πάφο της Κύπρου υπήρχε ο ναός της Παφίας Αφροδίτης με τους εκατό βωμούς. Ο βωμός στον οποίο συνήθως θυσίαζαν ήταν υπαίθριος, στην αυλή του ναού. Στην αυλή αυτή δεν έπεφτε ποτέ η βροχή, αν και έβρεχε ένα γύρω. Το άγαλμα της Αφροδίτης εκεί δεν ήταν ανθρωπόμορφο, αλλά κωνοειδές, για κάποιον λόγο που δεν αποκαλυπτόταν.

Στα Καστάβαλα της Καππαδοκίας υπήρχε ένα επίσημο ιερό, όπου λατρευόταν η Περασία Άρτεμις. Οι ιέρειες εκεί ασκούσαν την πυροβασία, περπατώντας ξυπόλητες πάνω σε μεγάλες ανθρακιές.

Στην Μυκαλυσσό (ή Μυκαλησσό) της Βοιωτίας υπήρχε ιερό της Μυκαλυσσίας Δήμητρας, του οποίου οι πόρτες έκλειναν αυτόματα όταν έπεφτε το απόγευμα, και άνοιγαν πάλι αυτόματα το πρωί. Αναφέρεται ότι όσοι καρποί τοποθετούνταν στα πόδια του αγάλματος της θεάς ως προσφορές έμεναν πάντοτε φρέσκοι.

Γ. Βιβλιογραφία

-Ωγυγία ή Αρχαιολογία (5 τόμοι), Αθανάσιος Σταγειρίτης
-Ορφικά αποσπάσματα
-Ελληνική Μυθολογία, Paul Decharme
-Ελληνική Μυθολογία, Jean Richepin
-Λεξικόν της Ελληνικής Αρχαιολογίας, Αλέξανδρος Ρ. Ραγκαβής
-Dictionary of Classical Mythology, Pierre Grimal
-Διόνυσος, Μύθος και Λατρεία, Walter Otto

——————
Φανταστική Πραγματικότητα ή Πραγματική Φαντασία;